«Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε γιατί ήρθαν οι κάμερες. Και μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε ότι ο Αζάια είναι μαύρος»

Σήμερα στο σχολείο δεν πολυκάναμε μάθημα.

Κάμερες και δημοσιογράφοι από κανάλια, εφημερίδες και σάιτ ήταν στημένα από τις 7 κι έφυγαν πριν λίγο. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα και μας έκανε την τιμή μέχρι κι ο περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης -ο ίδιος παρακαλώ!- να μας τηλεφωνήσει.

Όχι επειδή το σχολείο έχει να βαφτεί δέκα χρόνια.

Όχι επειδή δεν έχουμε δασκάλους για τμήματα υποδοχής και τα μισά παιδιά του σχολείου δεν ξέρουν να μας πουν πού πονάνε.

Όχι επειδή στη μία αίθουσα πέφτουν οι σοβάδες στα κεφάλια μας.

Όχι επειδή ένα κοριτσάκι της Δευτέρας ήταν δέκα μέρες κλεισμένο με τη μαμά του στο Αλλοδαπών, ο μπαμπάς κρύβεται μην τον απελάσουν και τα αδέρφια του τα έστειλαν στη Σουηδία με ξένη οικογένεια (παρόλα αυτά σήμερα που την άφησαν ήρθε στο σχολείο πρωί-πρωί πιο γελαστή από ποτέ).

Όχι επειδή οι μαθητές μας τρώνε από συσσίτια και μένουν σε δωμάτια με άλλα είκοσι άτομα.

Όχι επειδή δεν έχουν ρούχα και παπούτσια κι ο χειμώνας έρχεται.

Όχι επειδή έχουμε άριστους μαθητές που η μητρική τους γλώσσα δεν είναι τα ελληνικά και δεν έχουν βοήθεια από πουθενά.

Ο φόβος ταιριάζει σε αυτούς

Του Ιάσονα Θεοδώρου*
Ξημερώματα Τετάρτης 18 Σεπτεμβρίου. Ξυπνάω από τον ήχο του τηλεφώνου μου. Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ταραγμένη. Μου ανακοινώνει ότι πριν λίγο, ομάδα φασιστών δολοφόνησε εν ψυχρό ένα νέο με αντιφασιστική δράση στο Κερατσίνι. Μέσα στον ύπνο μου δε συνειδητοποιώ ακριβώς τι ακούω, μιλάω για λίγο, φαινομενικά ψύχραιμος και μετά το κλείνω. Η αρχική ψυχραιμία μου, είναι μάλλον μια αυταπάτη.
Πρώτη έρχεται η έκπληξη. Έκπληξη που τελικά κάτι τέτοιο όντως συνέβη, που συνέβη τόσο νωρίς, που δε το εμποδίσαμε. Ξέρω το έχουμε αναλύσει, το έχουμε προβλέψει, όλα οδηγούσαν εκεί. Παρόλα αυτά το «χαστούκι» καταφέρνει να με αιφνιδιάσει –όχι μόνο εμένα, είμαι σίγουρος- και είναι αναπάντεχα δυνατό. Η σχετική ευκολία με την οποία απομακρύνεται η έκπληξη δεν επαναλαμβάνεται και για το φόβο, ο οποίος ακολουθεί. Αυτός με ταλαιπωρεί αρκετά παραπάνω. Η θεωρία ποτέ δε σε προετοιμάζει επαρκώς για την πράξη.

Επιμελητής του νοσοκομείου Νίκαιας: «Αυτοί που σκότωσαν χθες, έκαναν προπόνηση τρία χρόνια σε κορμιά μεταναστών»

«Επειδή κάποιος συνάδελφος σας είχε κάνει αναφορές για τη σοβαρότητα της ακροδεξιάς, δυστυχώς σοβάρεψαν τα πράγματα»,

Σε σοβαρές καταγγελίες προχώρησε ο επιμελητής της Νευροχειρουργικής κλινικής στο νοσοκομείο Νίκαιας, όπου μεταφέρθηκε ο Παύλος Φύσσας, που δολοφονήθηκε από τον 45χρονο χρυσαυγίτη χθες στο Κερατσίνι. Όπως είπε στον Σκάι ο κ. Παπανικολάου, «επί τρία έκαναν προπόνηση στα κορμιά των μεταναστών που μας τους έφερναν εδώ τραυματισμένους και  φωνάζαμε για τις επιθέσεις αυτών των ομάδων».

Αυτή η «ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ» κρατά μία ολόκληρη ζώη

Το πρωί κλωτσάνε 5χρονα, το μεσημέρια δολοφονούν ανθρώπους πετώντας τους από το λεωφορείο επειδή δεν είχαν εισιτήριο, τα βράδια κάνουν πρόβες σε μαχαιρώματα πάνω σε κομμουνιστές, σφάζουν αντιφασίστες, σκοτώνουν τις φίλες τους, σαπίζουν στο ξύλο μετανάστες.

Όλα μια «κακιά στιγμή». Ας το δούμε ψύχραιμα και πολιτισμένα. Λοιπόν, όταν σε κλωτσάνε τι θα κάνεις; Θα ρωτήσεις αυτόν που σε κλώτσησε «τώρα γιατί γίνεσαι τέτοιος;». Όταν σε μαχαιρώνουν, τι θα κάνεις; Θα πεις «κάτσε να το συζητήσουμε ρε φιλαράκι»; Όταν σφάζουν όποιον δεν γουστάρουν, τι θα κάνεις; Εδώ είναι το δύσκολο. Έχεις δύο επιλογές. Η πρώτη λέει ότι ήρθε η ώρα να αντιδράσεις… δρώντας. Να πολεμήσεις στον πόλεμο που σ’ έχωσαν. Η δεύτερη είναι να πεις «άσε μη μπλέξουμε».

Δολοφονία 34χρονου αντιφασίστα στην Αμφιάλη από χρυσαυγίτες

O 34χρονος Παύλος Φύσσας, γνωστός για την αντιφασιστική του δράση και στη ραπ σκηνή ως Killah P, έπεσε νεκρός γύρω στις 12.10 το βράδυ στην Αμφιάλη μετά από επίθεση χρυσαυγιτών με μαχαίρι. Συγκέντρωση στις 6 μ.μ. στην πλ. Ζαρντέν. Ο δράστης ομολόγησε τη σχέση του «με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο» σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της αστυνομίας.

 

34-year old antifascist stabbed to death by neonazis in Athens, Greece

Το γεγονός:  Σύμφωνα με μαρτυρίες o Παύλος και η παρέα του, 5 – 6 άνδρες και γυναίκες κυνηγήθηκαν από περίπου 25 άτομα με μαύρες μπλούζες.  Ο 34χρονος κτυπήθηκε με τουλάχιστον 3 μαχαιριές στο στήθος, στην οδό Τσαλδάρη και Ξάνθου στο κέντρο της Αμφιάλης, και μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.  Αυτόπτης μάρτυς δήλωσε ότι το ασθενοφόρο καθυστέρησε περίπου μισή ώρα, ενώ σε ελάχιστα λεπτά, περίπου 5 με 10, μαζεύτηκαν 5 με 6 περιπολικά και 12 μηχανές.

 

Χρυσαυγίτης ο δράστης:  Η αστυνομία συνέλαβε έναν 45χρονο, στην κατοχή του οποίου, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της ΕΛΑΣ το μεσημέρι της Τρίτης, βρέθηκε μαχαίρι με ίχνη αίματος και στο σπίτι του όπλο «τέιζερ». Ο δράστης παραδέχτηκε τη σχέση του με τη Χρυσή Αυγή. Αναζητούνται και άλλα άτομα που έλαβαν μέρος στην επίθεση.  Στον τόπο της δολοφονίας συγκεντρώθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες περίπου 200 άτομα από τον αντιφασιστικό χώρο.

Μετανάστης είσαι κι εσύ, ηλίθιε

Πίσω από τα κάγκελα της μισαλοδοξίας και του κομπλεξισμού σου, ταμπουρωμένος μέσα στο υπερεγώ σου, αποκλεισμένος από την ουσία της ζωής και του όποιου θεού σου, μιλάς για τη ζωή σα να τη ζεις, και για τους ανθρώπους της σα να τους ξέρεις. “Να φύγουν”, “είναι τρομοκράτες” και “να τους πάρετε σπίτια σας” ξέρεις να λες, και ας πάει να γαμηθεί ο πλανήτης ολόκληρος. Εσύ να είσαι καλα.

Εχεις ιδέα τι άντερα χρειάζεσαι για να αρπάξεις τη ζωή από τα μαλλιά και να την παλέψεις, όταν εκ των προτέρων ο υπόλοιπος κόσμος σε καταδικάζει;

Ένιωσες ποτέ την απόγνωση που φέρνει η συνειδητοποίηση πως δε χωράς πουθενά. Μια στιγμή θα αρκούσε για να δώσεις τέλος στη ζωή σου, ”φίλε”. Ή μήπως εάν σε κυνηγούσε το καθεστώς στη χώρα σου θα καθόσουν να σε φάνε. Και τέλος πάντων, όταν με τόση ευκολία καταδικάζεις ανθρώπινες ζωές, ξέρεις για τι μιλάς, υπάνθρωπε;

Ξέρεις τι σημαίνει να φεύγεις υπό την απειλή της δολοφονίας ή της φυλακής επιδή διαφωνείς με ένα καθεστώς δικτατορικό ή κατοχικό;

Έχεις νιώσει ποτέ πως είναι να αφήνεις πίσω τους συγγενείς και τα αγαπημένα σου πρόσωπα για να αναζητήσεις μια ευκαιρία να ΖΗΣΕΙΣ;

Έχεις νιώσει ποτέ την αδικία του θανάτου των δικών σου σε πόλεμο, ή ακόμα κι από την ίδια την κυβέρνηση της χώρας σου;

Έχεις αναγκαστεί ποτέ να αντιμετωπίσεις τη ζωή χωρίς να ξέρεις που θα βρεθείς το επόμενο λεπτό, χωρίς τη δυνατότητα του παραμικρού σχεδιασμού, γυρεύοντας ελπίδα από οπουδήποτε και έρμαιο του εκάστοτε δουλέμπορα που θα ρουφήξει με το καλαμάκι ακόμα και τις τελευταίες σου οικονομίες;

Δεν είναι ο Σαμαράς ρατσιστής, ο Αντετοκούνμπο είναι μαύρος

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Αντετοκούνμπο ως παίκτης που κατάφερε να βάλει καλάθι στην επιτυχία, πέρασε το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου για να δει αυτοπροσώπως τον πρωθυπουργό. Ως τον Μάιο που πέρασε ο Αντετονκούμπο δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας λαθρομετανάστης που δεν είχε κανένα δικαίωμα να πάρει την ελληνική ιθαγένεια. Γεννήθηκε στην Ελλάδα, δεν γνωρίζει άλλη γλώσσα από τα ελληνικά, δεν ξέρει πού πέφτει η Νιγηρία, ακόμη και τα αγγλικά τα μιλάει με χαρακτηριστική ελληνική προφορά, αλλά δεν είχε δικαίωμα κατά τον κύριο Σαμαρά να πάρει ελληνική ιθαγένεια. 

Μια παλιά μαχαιριά που κάθε 22 Απρίλη στάζει πύον

Του Πέτρου Κατσάκου

Ελευθεροτυπία 23/4/1986

 

«Επιδρομή από φασιστοειδή στοιχεία και μέλη της ΕΠΕΝ οπλισμένα με στιλέτα και λοστούς έγινε χθες το πρωί στη Νομική Σχολή της Αθήνας, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν εννιά φοιτητές και να προκαλέσουν ζημιές στο κτίριο».

 

Ήταν 22 Απριλίου του 1986, λίγες ημέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Στο κτήριο της Νομικής επικρατούσε μια διάχυτη ανησυχία. Είχε προηγηθεί μια άγρια συμπλοκή στη Σόλωνος την προηγούμενη μέρα ανάμεσα σε μέλη της ΔΑΠ και της Πανσπουδαστικής και όλοι περίμεναν τη συνέχιση της κόντρας. Ήταν νωρίς το πρωί και οι λιγοστοί φοιτητές κυκλοφορούσαν μουδιασμένοι. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι αλλά κανείς δεν ήξερε που και πως θα ανάψει το φυτίλι. Στην είσοδο της Νομικής κάτι λίγα πηγαδάκια με καφέ και τσιγάρο δίχως όρεξη για πολλά. Για μάθημα ούτε λόγος. Στο επίκεντρο της κουβέντας το ξύλο της προηγούμενης μέρας και ο φόβος των αντιποίνων για τα σπασμένα τραπεζάκια της ΔΑΠ από τους Κνίτες. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε πως την ίδια ώρα συνεδρίαζε το Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, με κεντρικό θέμα την υποβολή μήνυσης κατά του φοιτητή της Νομικής Μάκη Βορίδη, γνωστού ήδη για την φασιστική του δράση και τις επιθέσεις κατά φοιτητών στους δρόμους πέριξ της πλατείας Εξαρχείων και στο Χημείο.

Μανωλάδα: Τα κροκοδείλια δάκρυα της Χρυσής Αυγής.

 

 

Αν επρόκειτο για καλοκαιρινή επιθεώρηση πιστεύω πως ο τίτλος θα ήταν «Και κλάμα η κυρία». Αυτή την εβδομάδα η Χρυσή Αυγή μέσα από το site της έχει ρίξει πολύ κλάμα, τόσο για το δημοσίευμα του Guardian που τη φέρει να χρηματοδοτείται από Έλληνες εφοπλιστές, όσο και για όσους την συνδέουν με τα γεγονότα στη Μανωλάδα, ισχυριζόμενη ότι αυτή «ποτέ δεν έχει πυροβολήσει λαθρομετανάστες». Της Μαρίνας Βήχου

Όχι, η αλήθεια να λέγεται, μέχρι τώρα οι βουλευτές της έχουν μόνο χαρακτηρίσει τους μετανάστες στην Ελλάδα «υπανθρώπους», υποψήφιοι βουλευτές της (Θ. Σκορδέλη) έχουν κατηγορηθεί για ενορχήστρωση επίθεσης εναντίον Αφγανών μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα και οπαδοί της ανά την Ελλάδα εφαρμόζουν το έθιμο της αρχαίας κρυπτίας κυνηγώντας και μαχαιρώνοντας τη νύχτα ανύποπτους μετανάστες μελαμψού δέρματος. Μαχαιρώματα ναι, αλλά όχι και πυροβολισμοί!

Σήμερα όμως νομίζω ότι αξίζει να ασχοληθούμε με τις σχέσεις των ελληνικών φασιστικών και δικτατορικών καθεστώτων στην Ελλάδα με το μεγάλο κεφάλαιο και δη το εφοπλιστικό με αφορμή την επέτειο της χούντας.

Ναζήδες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι

Για το σημερινό πρωτοσέλιδο που πάγωσε την (αντιρατσιστική) Ελλάδα

του Γαλαξιάρχη

Γράφω χωρίς ψυχραιμία. Επέλεξα να γράψω χωρίς ψυχραιμία, γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι περιπτώσεις που η εγρήγορση από την έκκριση αδρεναλίνης κάνει τις σκέψεις καθαρότερες. Αποτρέπει την αυτολογοκρισία της ενήλικης καθημερινότητας.

Αν και ζω σε μία χώρα που τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα εφημερίδων αποτελούν κοινό τόπο. Που η επίσημη κυβέρνηση και σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έχει νομιμοποιήσει το ρατσισμό, την ξενοφοβία και -γιατί όχι- το νεοναζισμό. Που δεν περνάει μέρα να μην διαφημίζεται ένας τουλάχιστον παραλογισμός ως φυσιολογική κατάσταση. Αρνούμαι να αποδεχτώ αυτήν την «κανονικότητα».