Η ύβρις της ανεμογεννήτριας

Από την Κυριακάτικη Αυγή(25/1/09)

Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας

Η ύβρις της ανεμογεννήτριας

Του Τέλη ΤΥΜΠΑ

Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα μέχρι και το μεσοπόλεμο, στο πλαίσιο δηλαδή μιας ιστορίας που δεν προηγείται της εκβιομηχάνισης αλλά συνυπάρχει με αυτή, η χρήση μηχανικών διατάξεων αιολικής ενέργειας αυξήθηκε σε κάποια περιβάλλοντα εντυπωσιακά. Στην περίπτωση των ΗΠΑ, της χώρας που την εποχή αυτή προετοιμαζόταν για να ηγεμονεύσει τεχνολογικά σε όλο τον κόσμο, ο αριθμός των διατάξεων αυτών ξεπέρασε τα πέντε εκατομμύρια. Η άντληση νερού για να ποτίζονται τα γελάδια στις μεσοδυτικές πολιτείες χρωμάτισε στις ΗΠΑ την ιστορία της χρήσης μηχανικών αιολικών διατάξεων. Κάποιες άλλες χρήσεις αιολικών διατάξεων συνδυάστηκαν αμεσότατα με τη βιομηχανική τεχνολογία, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τις μηχανικές αιολικές διατάξεις για την ανύψωση νερού σε δεξαμενές τοποθετημένες δίπλα στη γραμμή του σιδηροδρόμου. Η ιστορία των χρήσεων αυτών ανατρέπει τη δημοφιλή θεώρηση των αιολικών διατάξεων ως αποκλειστικά προβιομηχανικών, παραδοσιακών και προκαπιταλιστικών. Η αιολική ενέργεια έχει ένα σημαντικό παρελθόν και στο εσωτερικό του ιστορικού καπιταλισμού, η ιστορία της δεν εξαντλείται στην ιστοριογραφία των προβιομηχανικών-παραδοσιακών τεχνικών.
Για τις ανάγκες πάντως της διαμόρφωσης τεχνολογικής πολιτικής στη σημερινή συγκυρία, την πιο άμεσα χρήσιμη ιστορία της αιολικής ενέργειας την παρέχει ένα κεφάλαιο διαφορετικό από την ιστορία της αιολικής ενέργειας του μεσοπολέμου. Για να μείνουμε στην παραδειγματική περίπτωση των ΗΠΑ, πιο εντυπωσιακό και από τα πέντε εκατομμύρια των μηχανικών αιολικών διατάξεων είναι κατά τη γνώμη μου το μισό εκατομμύριο ηλεκτρο-μηχανικών αιολικών διατάξεων (ανεμογεννήτριες) που χρησιμοποιήθηκαν στο μεσοπόλεμο σε αγροκτήματα των ΗΠΑ, για να φωτίσει η λάμπα αλλά και για να παίξει το ραδιόφωνο.
Το μηχανικό μέρος της αιολικής διάταξης, από τη φτερωτή (συλλογή ενέργειας) μέχρι τον κυβερνήτη (ρύθμιση της διάταξης), προσαρμόσθηκε στην περίπτωση αυτή στην ηλεκτρική χρήση, ενώ αναπτύχθηκε κατάλληλα και το ηλεκτρικό μέρος, με την ανάπτυξη ειδικών ηλεκτρικών συσσωρευτών (μπαταρίες). Στα επιδέξια χέρια κάποιων αγροτόπαιδων, η φτερωτή αντικαταστάθηκε από τη νέα (τότε) τεχνολογία της έλικας. Ένα τέτοιο αγροτόπαιδο, ο Marcelus Jacobs, ίδρυσε μια εταιρεία που κατασκεύασε και πούλησε χιλιάδες τέτοιες μεσοπολεμικές ανεμογεννήτριες. Ο στρατός εγκατέστησε και μετά ξέχασε μία από αυτές σε πολικά περιβάλλοντα. Χρόνια μετά, την βρήκαν να λειτουργεί χωρίς πρόβλημα. Το ίδιο και μία που εγκαταστάθηκε στην Αφρική.

Η ιστορία της χρήσης αξιοσημείωτα βιώσιμων τεχνικά ανεμογεννητριών έχει επομένως ένα βαθύτερο παρελθόν απ’ ότι συνήθως υποτίθεται. Το παρελθόν αυτό δεν ξεκινάει με την ενεργειακή κρίση της δεκαετίας του 1970 και δεν σχετίζεται με τις απόπειρες να κατασκευασθούν γιγαντιαίες ανεμογεννήτριες για να τροφοδοτήσουν ένα μακρύ δίκτυο μεταφοράς. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το παρελθόν των ανεμογεννητριών τύπου Jacobs αντιπαρατίθεται στο μέλλον αυτού που ονομάζεται αιολικά πάρκα (συστοιχίες ανεμογεννητριών). Οι βιώσιμες ανεμογεννήτριες του μεσοπολέμου ήταν αυτόνομες μονάδες. Δεν χρειάζονταν δίκτυο μεταφοράς και υψηλή τάση. Ο ατομικός ιδιοκτήτης τους (και όχι κάποιος μισθωτός εργαζόμενος από την εργασία του οποίου παράγονταν υπεραξία) ήταν και ο χρήστης τους (στην Ευρώπη υπήρχαν και περιπτώσεις κοινοτικής χρήσης). Ήταν αυτός που τις συντηρούσε, με ελάχιστο κόστος. Το αρχικό τους κόστος δεν ήταν ακριβώς ευκαταφρόνητο (κατά μέσο όρο κόστιζαν όσο και ένα μέσο αυτοκίνητο), αλλά ακόμη κι αυτό δεν εμπόδισε να στηθεί μισό εκατομμύριο από αυτές, και μάλιστα κυρίως από αγρότες με περιορισμένους πόρους. Χωρίς φυσικά να παρέχονται επιδοτήσεις, όπως αυτές που δίνονται στο κεφάλαιο που υποστηρίζει τα αιολικά πάρκα.
Αντίθετα, η γενναία επιδότηση του κευνσιανού-ρουσβελτιανού κράτους του ύστερου μεσοπολέμου στον ηλεκτρισμό της μακράς μεταφοράς ενέργειας, τον ηλεκτρισμό της μεγάλης κλίμακας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, επιδίωξε και κατάφερε τελικά να τις ξεριζώσει, υποχρεώνοντας τους αγρότες να υπαχθούν στο ηλεκτρικό δίκτυο, ενσωματώνοντάς τους (όχι χωρίς αντίσταση) ακόμη περισσότερο στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής ενέργειας. Η ιστορία του εξηλεκτρισμού, όπως έχει παγιωθεί μετά την έκδοση του διάσημου Networks of Power του Thomas Hughes (το 1983), υποθέτει μια ορθολογική-εξελικτική πορεία προς την τεχνικά υπέρτερη (υποτίθεται) τεχνολογία των μακρών δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Στην αφήγηση αυτή δε θα μπορούσε να χωρέσει η ιστορία του μισού εκατομμυρίου των μεσοπολεμικών ανεμογεννητριών, καθώς αυτές εκπροσωπούσαν το ακριβώς αντίθετο, την πλήρη απεξάρτηση από κάθε δίκτυο μεταφοράς ενέργειας
Μ’ άλλα λόγια, η ιστορία των χρήσεων ανεμογεννητριών σαν και του Jacobs αντιπαρατίθεται στις δημοφιλείς εξελικτικές υποθέσεις για την ιστορία της τεχνολογίας. Η ιστορία του καπιταλισμού σημαδεύεται και στην περίπτωση της ιστορίας της ενεργειακής τεχνολογίας από τον ανταγωνισμό τεχνολογικών εκδοχών, οι οποίες ευνοούσαν διαφορετικούς (και πολύ συχνά αντιπαραθετικούς) προσανατολισμούς ως προς την οργάνωση του κοινωνικού. Ότι επικράτησε τεχνικά και κοινωνικά δεν ήταν υποχρεωτικά το καλύτερο. Κάθε συγκριτική αποτίμηση τεχνικών θα πρέπει να λάβει υπόψη την αποφασιστική παρέμβαση του κράτους υπέρ μιας συγκεκριμένης εκδοχής εξηλεκτρισμού (τις τεράστιες μεσοπολεμικές μονάδες παραγωγής, με βάση την προβληματικότατη, όπως αποδείχθηκε, περιβαλλοντικά επιλογή των τεράστιων φραγμάτων) έναντι μιας άλλης (μικρές αυτόνομες ανεμογεννήτριες).
Η ιστοριογραφία της αιολικής ενέργειας αγνοεί την ιστορία των μεσοπολεμικών ανεμογεννητριών, καθώς περιορίζεται σε παραδοσιακές αιολικές διατάξεις ή σε κάποια εντυπωσιακά (αλλά παταγωδώς αποτυχημένα) μεταπολεμικά πειράματα για κολοσσιαίες ανεμογεννήτριες. Σημειώνω, με την ευκαιρία, ότι η Δανία, μια χώρα που συντήρησε καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα μια παράδοση ανεμογεννητριών κλίμακας ενός σπιτιού ή μιας μικρής κοινότητας, βρέθηκε τελικά πιο προετοιμασμένη από τις ΗΠΑ, από τη χώρα δηλαδή που ηγήθηκε μεταπολεμικά σε πειράματα με τεράστιες ανεμογεννήτριες. Ως αποτέλεσμα, η αγορά ανεμογεννητριών του 1980 και του 1990, ακόμη και στην Καλιφόρνια, πλημμύρισε από δανέζικες ανεμογεννήτριες.
Τo Networks of Power του Hughes βρίσκεται στη βιβλιοθήκη κάθε ιστορικού της τεχνολογίας. Αντίθετα, για να καταφέρει κάποιος να διαβάσει κάτι στοιχειωδώς ενημερωτικό για την ιστορία των ανεμογεννητριών του μεσοπολέμου θα ταλαιπωρηθεί αρκετά. Πολύ χαρακτηριστικά, το πιο γνωστό βιβλίο για την ιστορία της αιολικής ενέργειας, αυτό του Richard Hills (Power from the Wind, εκδόθηκε το 1994), αναφέρει κάποια ελάχιστα και καθόλου διαφωτιστικά για το θέμα, σε μισή σελίδα. Μόνο στο (συγκριτικά άγνωστο) Wind Energy in America του Robert Righter (εκδόθηκε το 1996), ενός ειδικού στην τοπική και περιβαλλοντική ιστορία, υπάρχει ένα ολόκληρο σχετικό κεφάλαιο, από την ανάγνωση του οποίου μπορεί να κατανοηθεί επαρκώς το εύρος της χρήσης των μεσοπολεμικών ανεμογεννητριών. Για τη δανική ιστορία της συνέχειας στον επιτυχή πειραματισμό σε μικρότερη συγκριτικά κλίμακα, όπως αυτή αντιπαραβάλλεται στα μεταπολεμικά αποτυχημένα πειράματα με τεράστιες ανεμογεννήτριες, υπάρχει ευτυχώς το βιβλίο Die Geschichte der Windenergienutzung 1890-1990 του καλού ευρωπαίου συναδέλφου Matthias Heymann (εκδόθηκε το 1995). Για να εξηγήσει τι πήγαινε στραβά με τα πειράματα αυτά, για να ερμηνεύσει δηλαδή γιατί οι τεράστιες πειραματικές ανεμογεννήτριες τσακίζονταν με πάταγο, ο Heymann αναφέρεται σε αυτές ως παράδειγμα «ύβρεως» έναντι της κλίμακας της φύσης.
Η ανάγνωση των κειμένων των Righter και Heymann αναδεικνύει νομίζω μια χρησιμότατη παρατήρηση. Την διατυπώνω σε λεξιλόγιο οικείο στις αναγνώστριες και τους αναγνώστες της Αυγής. Aυτό που προκύπτει ως κρίσιμη κατά τη γνώμη μου διαφορά, καθοριστική για τον ορισμό μιας αιολικής διάταξης ως ανανεώσιμης, έχει να κάνει με την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής της αιολικής αυτής διάταξης. Με κριτήριο την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ενέργειας, τα σημερινά αιολικά πάρκα ανεμογεννητριών και οι μεσοπολεμικές ανεμογεννήτριες εκπροσωπούν κάτι το διαφορετικό, αν όχι το ακριβώς αντίθετο. Αυτή η διαφορά αποτυπώνεται στην ανάγκη για μακρύ δίκτυο μεταφοράς υψηλής τάσης στην περίπτωση του αιολικού πάρκου. Τεχνικά, αποτυπώνεται και ως η διαφορά μεταξύ του συνεχούς ρεύματος χαμηλής τάσης του κυκλώματος των αυτόνομων μεσοπολεμικών ανεμογεννητριών και του εναλλασόμενου ρεύματος υψηλής τάσης του δικτύου μεταφοράς των αιολικών πάρκων. Λίγα μέτρα κυκλώματος το πρώτο, χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων το δεύτερο: αυτό σημαίνει κολώνες και ξεχέρσωμα, καρκινογόνα ακτινοβολία και αρκετά επιπλέον προβλήματα στη δεύτερη περίπτωση.
Από αυτή τη διαφορά πρέπει να ξεκινήσουμε για να καταλάβουμε γιατί η αισθητική της μεσοπολεμικής ανεμογεννήτριας πρόσθετε και ήταν καλοδεχούμενη (ήταν χαρά και τιμή να ποζάρεις με φόντο μια αυτόνομη ανεμογεννήτρια) ενώ κανείς δε θέλει στην περιοχή του τα αιολικά πάρκα (αρκετοί όμως αγοράζουν αντίκες μεσοπολεμικές ανεμογεννήτριες για τη διακόσμηση της αυλής τους). Τα αιολικά πάρκα, όπως κάθε βιομηχανική εγκατάσταση, μολύνουν αισθητικά αλλά και ηχητικά. Ο ρυθμικός ήχος της μεσοπολεμικής ανεμογεννήτριας δεν έχει σχέση με το θόρυβο που προκαλεί η συγκέντρωση ανεμογεννητριών σε πάρκα, δηλαδή η συγκέντρωση σε βιομηχανική διάταξη. Τα αιολικά πάρκα διώχνουν (όταν δεν σκοτώνουν τα πουλιά). Οι αυτόνομες μεσοπολεμικές ανεμογεννήτριες ήταν ευχάριστα πολύχρωμες και πολυποίκιλες. Τα αιολικά πάρκα και οι μακρές γραμμές μεταφοράς έχουν μια καταθλιπτική ομοιομορφία, τυπική κάθε αλυσίδας μαζικής παραγωγής του ανεπτυγμένου καπιταλισμού.
Δεν μπορεί οι αριστερές και οι αριστεροί να είμαστε με τον ηλεκτρισμό γενικά. Ο ηλεκτρισμός της μεσοπολεμικής ανεμογεννήτριας συγκρατούσε ανθρώπους στην επαρχία. Ο ηλεκτρισμός των υπερδικτύων μεταφοράς ενέργειας ενίσχυσε αντίθετα τελικά την απερημοποίηση του χωριού, την υπερδιόγκωση της πόλης. Η υπόσχεση του νεοεκλεγέντος Πρόεδρου των ΗΠΑ για προσανατολισμό στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ήταν κομβικό μέρος του προεκλογικού του προγράμματος. Απομένει να αποδειχθεί αν θα είναι, όπως γράφεται, ένας νέος Ρούσβελτ ή κάτι κάπως πιο κοντά σε αυτό που τόσο πολύ χρειάζεται η παγκόσμια κοινωνία και το περιβάλλον.
Δεν μπορεί ως αριστεροί και οικολόγοι να είμαστε γενικά και αόριστα με την αιολική ενέργεια, επειδή δεν πρέπει να είμαστε ούτε με τα αιολικά πάρκα (αλλά ούτε και με την τεράστια ανεμογεννήτρια, την ανεμογεννήτρια-ύβρι). Η ανανεώσιμη αιολική ενέργεια είναι κάτι ειδικό και συγκεκριμένο (ελπίζω στη φιλοξενία της Αυγής για να επιχειρηματολογήσω σε μελλοντικά σημειώματα, με βάση τη διαθέσιμη ιστοριογραφία, ότι ισχύει το ίδιο και για την ηλιακή ενέργεια, την ενέργεια από τα κύματα, τα βιοκαύσιμα, το υδρογόνο, κτλ).
Η διαφορά που προκύπτει από την ανάγνωση της ιστορίας του μισού εκατομμυρίου των μεσοπολεμικών ανεμογεννητριών πρέπει κατά τη γνώμη μου να αποτελέσει την αφετηρία για έναν αριστερό-οικολογικό ορισμό της ανανεώσιμης ενέργειας, αλλά και για μια τεχνολογική πολιτική που θα τον υπηρετεί. Εξυπακούεται ότι η πολιτική αυτή δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με την προσπάθεια αντιστροφής της καρκινώδους ανάπτυξης της πόλης. Μια πόλη πέντε εκατομμυρίων όπως η Αθήνα, η οποία συγκεντρώνει το μισό του πληθυσμού μιας χώρας, είναι προφανώς συμβατή μόνο με πλήθος αιολικά πάρκα και ένα πυκνό και μακρύ ηλεκτρικό δίκτυο μεταφοράς ενέργειας που θα την ενώνει με αυτά, με πάρκα δηλαδή που θα ερημώνουν περισσότερο την υπόλοιπη Ελλάδα, από τη Σκύρο μέχρι τη Βοιωτία.

Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε αντίθετες και αντίθετοι με τα βιομηχανικά αιολικά πάρκα και με τα απαραίτητα γι’ αυτά δίκτυα μεταφοράς (κάποιων χιλιομέτρων αλλά και εθνικά), για τα οποία έχουν αρχίσει να γδέρνονται πανέμορφα βουνά σαν και τον βοιωτικό Ελικώνα. Από τη διαφορά ως προς την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η οποία προκύπτει νομίζω φυσιολογικά ως κρίσιμη από την ανάγνωση της ιστοριογραφίας που ανέφερα, εξηγείται γιατί πρέπει να είμαστε στο πλευρό όσων αντιστέκονται, στη Βοιωτία και αλλού, στην υποθήκευση και του ανέμου στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής ενέργειας. Βρίσκω επομένως πολύ φυσιολογικό και ελκυστικό το ότι η προοπτική για την αιολική ενέργεια που ενδιαφέρει την μαχητικότατη αριστερή-οικολογική Συμπαράταξη των Βοιωτών για το Περιβάλλον δεν είναι η ίδια με αυτή που προωθεί το ενεργειακό κεφάλαιο (μέρος του οποίου ενισχύει και θεσμούς που είναι γενικά και αόριστα υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας) και οι κρατικοί μηχανισμοί (Υπουργείο Ανάπτυξης, Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, κτλ). Η (υπέρ του δημοσίου και κατά του ιδιωτικού) κρατική τεχνολογική πολιτική που ενδιαφέρει την αριστερά δεν μπορεί να είναι υπέρ ενός κράτους που υποστηρίζει τα αιολικά πάρκα, με οικονομικούς αλλά και κατασταλτικούς μηχανισμούς. Αλλά και δεν μπορεί να αναπαράγουν και τα δικά μας έντυπα την προβολή των αιολικών πάρκων, όπως κάνουν οι αστικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί, οι οποίο έχουν μάλιστα ήδη αρχίσει την επιχείρηση γελοιοποίησης των αγώνων όσων κινητοποιούνται ενάντια σε αυτά (βλέπε χλευαστικά πρόσφατα άρθρα σε ελληνικές εφημερίδες που ηγεμονεύουν από άποψη κυκλοφορίας).
Μια άλλη αιολική ενέργεια είναι (τεχνικά-οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά) εφικτή – το αποδεικνύει η ιστορία του μισού εκατομμυρίου των αυτόνομων μεσοπολεμικών ανεμογεννητριών.

Ο Τέλης Τύμπας διδάσκει Ιστορία της Τεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κάλεσμα για πορείες σε όλο τον κόσμο για τη Γάζα

Στην επέτειο του ανοίγματος των συνόρων της Ράφα μεταξύ Γάζας και Αιγύπτου πριν από ένα χρόνο στις 23 Γενάρη 2008, η Αιγυπτιακή Λαϊκή Επιτροπή Αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό Λαό καλεί σε μια πορεία προς τη Γάζα.

Στην επέτειο του ανοίγματος των συνόρων της Ράφα μεταξύ Γάζας και Αιγύπτου πριν από ένα χρόνο στις 23 Γενάρη 2008, η Αιγυπτιακή Λαϊκή Επιτροπή Αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό Λαό (στα αγγλικά εδώ) καλεί σε μια πορεία προς τη Γάζα.
Στις 27 Δεκεμβρίου 2008 το Ισραήλ ξεκίνησε μια φρικιαστική αιμοτοχυσία στη Γάζα που είχε σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία πάνω από 1500 Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένων 400 παιδιών – και τον τραυματισμό χιλιάδων. Η στρατιωτική επίθεση που ακολούθησε κατέστρεψε σπίτια, σχολεία, τόπους λατρείας και βασικές υποδομές, οδηγώντας σε ανθρωπιστική καταστροφή. Η καταστροφή που άφησαν πίσω τους αυτές οι επιθέσεις επιδεινώνεται από το συνεχιζόμενο αποκλεισμό που επιβάλλει το Ισραήλ, που φυλάκισε τους Παλαιστίνιους στη Γάζα μέσα σε σύνορα που όρισε το Ισραήλ και τους υποχρέωσε να εξαρτώνται από ελάχιστες ποσότητες προμηθειών που επιτρέπει ο κατακτητής να μπουν.
Το κάλεσμα:
Σταματήστε τον Αποκλεισμό της Γάζας
Το όραμα:
Ελπίζουμε το κάλεσμα να απλωθεί οργανωμένα και με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικά μέρη σε ολόκληρο τον κόσμο. Είτε γίνει πορεία για προκαθορισμένη ή μη απόσταση, από μια συγκεκριμένη ομάδα ή από μεμονωμένα άτομα, είτε καλούν για μποϊκοτάζ ή για παραπομπή σε δίκη για εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ, ελπίζουμε ότι τέτοιες προσπάθειες θα έχουν ευρεία απήχηση.
Αν και η θηριώδης επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, προς το παρόν, έχει σταματήσει, αυτή η καταστροφή δεν είναι λύση. Ας αδράξουμε αυτή τη φορά την επείγουσα κατάσταση για να δράσουμε και να απαιτήσουμε το τέλος του αποκλεισμού στη Γάζα. Η αντίσταση μας αγνοείται και επισκιάζεται από την υποκρισία των κυβερνήσεων μας, και έτσι εμείς, τα πλήθη, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πάρουμε τους δρόμους σε μια συλλογική παγκόσμια έκφραση καταδίκης των ισραηλινών πράξεων.
Η αιγυπτιακή ομάδα θα πορευτεί προς τη Γάζα από διαφορετικές περιοχές της χώρας, ξεκινώντας στις 6 Φλεβάρη.

Τα γεγονότα θα ανακοινώνονται στο www.togaza.net (θα ξεκινήσει σήμερα 23/1 η ενημέρωση του)

Email: info@togaza.net

Για να μπορείτε να αναρτήσετε στο site: admin@togaza.net

Aπό τη Γάζα: Ιστορίες του πολέμου και της ερήμου

αναδημοσίευση από:indy.gr

O Πάνος Χαρίτος είναι μέσα στη Λωρίδα της Γάζας – τον συναντήσαμε την Κυριακή, επιστρέφοντας από εκεί, να περιμένει να περάσει από την Αίγυπτο. Το κείμενο είναι αναρτημένο στο μπλογκ του.

ΙΣΡΑΗΛ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΑ ΕΔΑΦΗ

Ιστορίες του πολέμου και της ερήμου

20/1/2009

Μετά από είκοσι τρεις ημέρες μαχών και βομβαρδισμών οι κάτοικοι της Γάζας κοίταξαν τον ουρανό μέτρησαν τις ώρες κι αφού πέρασαν τόσες όσες χρειάζονταν για να πειστούν ότι η εκεχειρία είναι πραγματική βγήκαν στους δρόμους κι έτρεξαν στις συνοικίες τους.Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους αναζήτησαν τα σπίτια τους. Η αγωνία κορυφώθηκε όταν στην αναζήτηση διαπίστωσαν ότι δυσκολεύονται καταρχάς… …να βρουν  τη γειτονιά τους. Ανάμεσα στα χαλάσματα, άρχισαν να αναζητούν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Κάτι για να περισώσουν, κάτι για να συνεχίσουν από εδώ κι έπειτα. Με φτυάρια, αξίνες, με χέρια κι ότι άλλο μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο συνέχισαν να το έργο της εκσκαφής. Αυτοί είναι οι τυχεροί. Κάποιοι άλλοι, αναζητούσαν συγγενικά πρόσωπα, φίλους γνωστούς και συγγενείς. Στην περίπτωσή τους μοναδικό εργαλείο για την ανεύρεση είναι, οι μυρωδιές των πτωμάτων που αναδύονται από τα χαλάσματα. Ο αριθμός των νεκρών αναμένεται να αυξηθεί όσο περνούν οι μέρες και η πρόσβαση επιτυγχάνεται σε ολοένα και περισσότερες γειτονιές. Η κατάσταση στα νοσοκομεία παραμένει δραματική. Όσοι μπορούν να μεταφερθούν φεύγουν με ασθενοφόρα για την Αίγυπτο. Το υπουργείο υγείας ζητά από όσες χώρες επιθυμούν να βοηθήσουν να αποστείλουν νοσηλευτικό προσωπικό μιας και το ήδη υπάρχον έχει εξαντληθεί από τις 23 ημέρες ακατάπαυστης εργασίας. Φορτηγά με ανθρωπιστική καταφθάνουν στην περιοχή, ωστόσο το οδικό δίκτυο και οι υποδομές που έχουν πληγεί, εξακολουθούν να αποτελούν εμπόδιο στη μεταφορά. Στις συνοικίες της ανατολικής Γάζας οι κάτοικοι δεν παραπονιούνται. Περιμένουν υπομονετικά δίπλα στα κάρα, μέχρι να φτάσει η σειρά τους για να πάρουν νερό από τις δεξαμενές που στέκουν σε κάθε τζαμί. Στην συνοικία Τελ Αλ Χάουα μια μητέρα δεν αποχωρίζεται τη μικρή Μέισα. Πρόκειται για την τρίτη κόρη της.  Όταν οι στρατιώτες του Ισραήλ άνοιξαν πυρ κατά του σπιτιού της, απομάκρυνε πρώτα τις δυο μεγάλες κόρες από την πίσω πόρτα του. Όταν γύρισε για να την πάρει ήταν ήδη αιμόφυρτη στο πάτωμα. Είχε τα μάτια καρφωμένα στη μητέρα της. Έβγαζε άναρθρες κραυγές και αιμορραγούσε το κεφάλι στο ύψος πάνω από το αυτί. Χρειάστηκαν δυο ώρες για να προσεγγίσει ασθενοφόρο την περιοχή και να τη μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Οι γιατροί την έβαλαν αμέσως στο χειρουργείο. Βγήκε μετά από δυο ώρες. Ένας γιατρός της μίλησε για τριάντα δευτερόλεπτα. Της εξήγησε ότι έβγαλαν δυο θραύσματα από τον εγκέφαλο όμως, υπάρχουν κάποια ακόμα που δεν μπορούν να τα βγάλουν. «Λυπάμαι πρέπει να γυρίσω στο χειρουργείο» της είπε κι έφυγε. Από εκείνη την ημέρα η Μέισα κλωτσάει τα πόδια τινάζει το κεφάλι και κάθε που ο πόνος καταλαγιάζει κουλουριάζεται στην αγκαλιά της μητέρας της. Κοιμάται για λίγο όμως η συμβίωση με ένα μεταλλικό κομμάτι στον εγκέφαλο δεν είναι θέμα συνήθειας. Κι έτσι λίγο αργότερα τινάζεται και πάλι πνιγμένη από τις ίδιες άναρθρες κραυγές. Όσο οι πολίτες της Γάζας μαζεύουν τα κομμάτια τους και τα υπάρχοντά τους, οι ισλαμικές οργανώσεις της περιοχής διασταυρώνουν τα ξίφη τους για την εκεχειρία και το σωστό ή λάθος της αποδοχής της. Αυτοκίνητα με ντουντούκες στην οροφή ταξιδεύουν τη Γάζα από άκρη σε άκρη διαλαλώντας τη νίκη της Χαμάς. «Ο κόσμος στη Γάζα μπορεί να είναι αμόρφωτος στην πλειοψηφία του, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και ηλίθιοι» σχολίαζε σχετικά ένας φαρμακοποιός με τον οποίο μιλούσαμε εκείνη την ώρα. Κάθε που η Χαμάς φωνάζει για τη νίκη της η πόλη της Γάζας σκαει ένα χαμόγελο με νόημα στα χείλη. Στα προάστια της Γάζας οι κάτοικοι δεν αντιδρούν. Δεν σηκώνουν το κεφάλι από τα χαλάσματα. Η νύχτα πλησιάζει και το κρύο είναι έντονο στην έρημο της Γάζας. Το βάρος των προσπαθειών τους πέφτει στην αναζήτηση ρούχων και κουβερτών. Οι κάτοικοι της Γάζας έχουν όλοι τους βεδουίνικες καταβολές. Είναι μαθημένοι στις κακουχίες κι έχουν τη σκόνη της έρημου στα πνευμόνια τους. Κάποιες οικογένειες ξεκίνησαν ήδη κάτω από το φως του φεγγαριού να στήνουν πρόχειρες σκηνές. Μια φωτιά στη μέση σκηνής για να σπάει η υγρασία και η ζωή συνεχίζεται, ακριβώς από το σημείο που την άρχισαν κι οι πρόγονοί τους. Την έρημο. Μια έρημος στην οποία κανένα σπίτι δεν στέκει για πολύ. ’λλοτε οι Θεοί, άλλοτε  οι άνθρωποι κι μερικές φορές οι αέρηδες εξαφανίζουν χωριά κι ανθρώπους στα μέρη ετούτα. Οι βεδουίνοι όμως είναι πεισματάρηδες και παρά τις βουλές των Θεών, των ανθρώπων και των αέρηδων ξαναχτίζουν και πάλι τα σπίτια τους. ’λλωστε από τα μονοπάτια της ερήμου, πέρασαν πολλοί κατακτητές. Οι βεδουίνοι όμως, έβγαιναν πάντα κερδισμένοι κι ήταν οι μόνοι που έμεναν πίσω. Γάζα, 20/01/2009

Εκεχειρίας, ημέρα τρίτη.

χθες, Πέμπτη 21/1, πάλι από τον Χαρίτο.

ΙΣΡΑΗΛ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΑ ΕΔΑΦΗ

Εκεχειρίας, ημέρα τρίτη.

21/1/2009

Στα ξενοδοχεία της πόλης της Γάζας, οι γεννήτριες αγκομαχούν παλεύοντας με το νοθευμένο πετρέλαιο. Τα παράθυρα σπασμένα από τις εκρήξεις των προηγούμενων ημερών. Το νερό τρεχούμενο και με διάρκεια. Κάθε που το ρεύμα επανέρχεται η γεννήτρια σταματά με ένα αργόσυρτο σβήσιμο. Η ησυχία διαρκεί περίπου είκοσι λεπτά κι οι τεχνικοί της δημόσιας εταιρείας ηλεκτρισμού γυρνούν και πάλι τους διακόπτες. Το ρεύμα χάνεται. Η γεννήτρια βογκάει ξανά. Αφήνει δυο – τρία σύννεφα μαύρου καπνού να αναδυθούν από την καμινάδα της κι αρχίζει πάλι το παράφωνο βραχνό ταρακούνημά της. Από τα μισοσπασμένα τζάμια, το κρύο κι η υγρασία δεν σταμάτησαν ούτε μια στιγμή να σκεπάζουν τοίχους, έπιπλα και ρούχα στα δωμάτια. Το στρώμα σπρώχνει την υγρασία στα σκεπάσματα, κάθε που οι επισκέπτες του Beach Hotel  ξαπλώνουν στο κρεβάτι. Μέχρι τις 04:30 τα ξημερώματα, το σώμα παλεύει με το κρύο, την υγρασία και τα κουνούπια της ερήμου. Τα βλέφαρα μισόκλειστα παζαρεύουν τον ύπνο. Όμως όσες βόλτες κι αν φέρεις στο κρεβάτι η παγωνιά αναδεικνύεται στον κυρίαρχο του παζαριού. Η φωνή του μουεζίνη, δίνει το τελειωτικό χτύπημα στις 04:45. Τα βλέφαρα παραδίδονται κι ανοίγουν. Οι παλαιστίνιοι στα σπίτια τους πέφτουν στα γόνατα με το πρόσωπο στην ανατολή. Υποκλίνονται στο μεγαλείο του Αλλάχ. Πέφτουν στα τέσσερα αφήνοντας το μέτωπο να ακουμπήσει στο έδαφος. Το επαναλαμβάνουν με κάθε πρόσταγμα του μουεζίνη, αψηφώντας το κρύο, την υγρασία και τα σπασμένα τζάμια. Οι ένοικοι του Beach Hotel σηκώνονται κι εκείνοι για διαφορετικό όμως λόγο. Πουλόβερ, μπουφάν κι οτιδήποτε άλλο μπορεί να σταθεί ανάμεσα σε αυτούς και την υγρασία φοριέται με γρήγορες κινήσεις και πίσω στα σκεπάσματα μέχρι να σκάσει ο ήλιος. Το ξημέρωμα φέρνει μαζί του την τέταρτη ημέρα εκεχειρίας. Ήδη από τις 09:30 το πρωί ο τελευταίος στρατιώτης του Ισραήλ πέρασε τα σύνορα και στέκει στην αντίπερα όχθη. Το υπουργείο άμυνας επιδιώκοντας να αποφύγει παρεξηγήσεις ανακοίνωσε ότι κάθε απόπειρα εκτόξευσης ρουκετών από τη Χαμάς θα λαμβάνει την ανάλογη απάντηση. Ο πόλεμος σταμάτησε όμως ο ήχος των εκρήξεων εξακολουθεί. Πλοία του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ, ρίχνουν από κοντινή απόσταση στα ύδατα κοντά στα παράλια της Γάζας επιμένοντας έτσι, σε ένα είδος ψυχολογικού πολέμου, για όσους ακόμα δεν κατάλαβαν τα αποτελέσματα των πρόσφατων μαχών. Στα νοσοκομεία της πόλης η ιστορία των τελευταίων είκοσι έξι ημερών έχει όψη και μορφή. Μικρά παιδιά με τα σημάδια του πολέμου φορεμένα σε κάθε σημείο του σώματός τους. Οι περιπτώσεις που παραμένουν εδώ είναι οι ελαφρά τραυματίες. Όπως η μικρή Ραουάν Αμπού Ντάμπερ με εγκαύματα στα πόδια και τα χέρια. Χτυπήθηκε από τις βόμβες φωσφόρου διασποράς του Ισραήλ. Ο φώσφορος μένει στο δέρμα και απλώνεται στο σώμα. Ο ακρωτηριασμός είναι η μόνη λύση. Για να περιορίσουν την επέκταση οι γιατροί της έκοψαν ένα δάχτυλο. Τον αντίχειρα του αριστερού χεριού. Η διαδικασία αποκατάστασης των τραυμάτων είναι επώδυνη για τη μικρή. Το ίδιο και για το προσωπικό του νοσοκομείου που έχουν ξεπεράσει αντοχές και όρια. Η μητέρα της τετράχρονης Ραουάν δεν αντέχει στο θέαμα και περιμένει στο δίπλα θάλαμο με άλλους συγγενείς. Τα πόδια της, μέχρι το ύψος της λεκάνης έχουν όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου. Το δέρμα έχει λιώσει και η αφαίρεση των επιδέσμων κάνει τη μικρή να τινάζεται. Φωνάζει τη μητέρα της. Τη φωνάζει ξανά και η φωνή της παλεύει με το κλάμα. Την παρακαλάει να μπει στο δωμάτιο, να μην την αφήσει μόνη με τους γιατρούς. Οι γιατροί σταματάνε. Μιλάνε στη μικρή προσπαθούν να την ηρεμήσουν, να την καθησυχάσουν. Ένα χέρι σπρώχνει την πόρτα δειλά και την ανοίγει τόσο όσο χρειάζεται για να ακουστεί η φωνή της αλλά, εκείνη να μη βλέπει. Είναι η μητέρα της Ραουάν. «Εδώ είμαι γλυκιά μου, είμαι δίπλα σου» της λεει με σπασμένη φωνή και κάνει να περάσει το κεφάλι από την άκρη της πόρτας. «Όχι δεν είσαι δίπλα μου» της απαντάει η τετράχρονη κοιτάζοντας μια δεξιά και μια αριστερά τους γιατρούς που έστεκαν από πάνω της. Η μητέρα, μια φιγούρα ντυμένη στα μαύρα με  ένα μαύρο μαντήλι να καλύπτει το κεφάλι. Το πρόσωπό της σπάει κάθε που η μικρή τη φωνάζει. Τα μάτια της παίρνουν κι αυτά μια κόκκινη απόχρωση. Οι γιατροί της κάνουν νόημα με τα χέρια να βγει από το δωμάτιο, εκείνη όμως συνεχίζει προς το κρεβάτι της Ρουάν. Στέκει από πάνω της. Της χαιδεύει το κεφάλι λέγοντάς της «μη φοβάσαι θα γίνεις καλά». Το κορίτσι προσπαθεί να γυρίσει στο πλάι και να πλησιάσει πιο κοντά στη μητέρα της. Οι γιατροί παρεμβαίνουν αποφασιστικά αυτή τη φορά. Έχουν να συνεχίσουν. Να πάνε και στα υπόλοιπα δωμάτια, στους άλλους ασθενείς. Αν και εξαντλημένοι από τις είκοσι έξι ημέρες εργασίας, έδωσαν ικανό χρόνο στη μικρή για να προετοιμαστεί ψυχολογικά για την επάλειψη με τον ορό. Ζητούν από τη μητέρα να βγει έξω για να τελειώσουν τον καθαρισμό της Ραουάν. Η μάνα συνεργάζεται. Με βήματα αργά και δυο κλεφτές ματιές κλείνει την πόρτα πίσω της. Η μικρή κλαίει και ρωτάει τους γιατρούς τι θα της κάνουν. Κοιτάζει τα δυο τηλεοπτικά συνεργεία που βρίσκονται στη τζαμαρία και τους καλεί σε βοήθεια. Η δημοσιογράφος του γαλλικού συνεργείου δεν αντέχει στο θέαμα και κρύβεται πίσω από τον τοίχο. Ένας γιατρός κρατάει τα πόδια ακίνητα. Ένας νοσοκόμος κρατάει τα χέρια κι ένας δεύτερος γιατρός ρίχνει τον ορό σε ένα κομμάτι ύφασμα και ξεκινάει την επάλειψη. Τα ουρλιαχτά από το θάλαμο διαπερνούν τη τζαμαρία, τους τοίχους, τα υπόλοιπα δωμάτια. Δέκα λεπτά αργότερα της τοποθετούν γάζες και πάνω από αυτές επιδέσμους. Από τις πατούσες μέχρι τη λεκάνη  κι από τις παλάμες μέχρι τους αγκώνες η Ραουάν έχει χάσει το δέρμα της. Το θέμα είναι να παραμείνει στη ζωή δηλώνει λίγο αργότερα στις κάμερες ο διευθυντής του τμήματος εγκαυμάτων της παιδιατρικής κλινικής. Στο δίπλα κτίριο η 12χρονη Μέισα, φέρει αρκετά θραύσματα στο σώμα της από βόμβα που έπεσε κοντά στο σπίτι της. Όλα έγιναν στις εφτά του Γενάρη. Ο πατέρας της αν και τραυματίας τη μετέφερε νοσοκομείο καθώς επίσης έναν ακόμα γείτονα. Αρχικά πίστευε ότι η κόρη του δεν είχε κάτι σοβαρό. Έχανε λίγο αίμα στο ύψος της κοιλιάς. Την άφησε στα επείγοντα περιστατικά μαζί με το φίλο του από τη γειτονιά τους. Είχε τραυματιστεί στο μάτι από θραύσμα κι αιμορραγούσε ασταμάτητα. Δέκα λεπτά αργότερα ένας γιατρός βγήκε και φώναξε το όνομά του. Η κόρη του ήταν σοβαρά χτυπημένη. Την έβαλαν αμέσως στο χειρουργείο και του είπαν εξ αρχής ότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος τους. Είχε θραύσματα στο στομάχι και το στήθος. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης περίμενε έξω από το χειρουργείο ξεχνώντας ακόμα και το δικό του τραύμα. Το παντελόνι του είχε αλλάξει χρώμα από το αίμα που έτρεχε. Όμως βοήθεια από τους γιατρούς δεν τολμούσε να ζητήσει. Φοβόταν μην κάποιος από τους γιατρούς που χειρουργούσαν την Μέισα, βγει από το χειρουργείο για να ασχοληθεί με αυτόν. Εφτά ώρες αργότερα, ο ίδιος γιατρός άνοιξε την πόρτα, τον πλησίασε λέγοντάς του τα καλά νέα. Η επέμβαση είχε πετύχει. Παρά την επιτυχία η Μέισα μεταφέρθηκε σήμερα � δηλαδή δεκατέσσερις ημέρες μετά –  στην Αίγυπτο αφού το νοσοκομείο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την περίπτωσή της. Έξι ώρες αργότερα τα τηλεοπτικά συνεργεία οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι επέστρεψαν στο Beach Hotel. Αράδιασαν τα κομπιούτερ, τις κάμερες κι ένα κάρο κινητά τηλέφωνα στην τραπεζαρία του λόμπι. Στρώθηκαν στη δουλειά δίχως να αλλάζουν βλέμματα και κουβέντες.  Το κρύο ρεύμα του αέρα που έμπαινε από τα σπασμένα παράθυρα έσπρωχνε τον καπνό από τσιγάρα σε μια διαδρομή αφύσικη, παράλογη. Σαν τις εικόνες που αντίκρισαν στο νοσοκομείο και που για μια ακόμα φορά ξεδιπλώνονταν μπροστά τους στις οθόνες των κομπιούτερ την ώρα που ο καθένας έγραφε το κομμάτι του. Δυο ώρες αργότερα, τα κεφάλια σηκώθηκαν. Video, φωτογραφίες κι άρθρα ταξίδευαν μέσο δορυφόρων, δια δικτύου και άρθρων σε περιοδικά κι εφημερίδες. Οι κουβέντες άρχισαν και πάλι. Τα λόγια όμως, μετρημένα. Η Χαίντι παραπονέθηκε για τα πόδια της. Από τις είκοσι εφτά του Δεκέμβρη δουλειά δίχως διακοπή. Τρέχοντας πάνω � κάτω τα σύνορα. Πίσω από το στρατό. Μακριά από τις ρουκέτες. Σε συνεντεύξεις τύπου και κηδείες θυμάτων. Στα χαλάσματα των σπιτιών, στα νοσοκομεία, στους καταυλισμούς των προσφύγων. Οι κράμπες ήταν πλέον μόνιμο φαινόμενο. Κάθε λίγο έπιανε τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών της, τα τραβούσε προς τα πάνω και μόλις ο πόνος περνούσε, συνέχιζε τη δουλειά. Ο Τζέρι καληνύχτισε νωρίς ετούτο το βράδυ. Η υγρασία τον κατέβαλε. Το κρύο της ερήμου είναι καινούρια εμπειρία για αυτόν και τη μέση του. Τα δυο έμπλαστρα δεν βοηθούν και ο πόνος δεν παλεύετε κάθε που αλλάζει θέση. Νωρίς καληνύχτισε κι ο ’ντιλ. Πήγε την κάμερα στο δωμάτιο, έβαλε τις μπαταρίες να φορτίσουν και κουβάλησε μαζί του ένα ναργιλέ. Έκατσε στο παράθυρο χαζεύοντας τα κύματα της θάλασσας που τελείωναν στην έρημο της Γάζας. Ο κρύος αέρας που έμπαινε από τα σπασμένο παράθυρο δεν τον ενοχλούσε. Μεγαλωμένος στην Αφρική, ήξερε από στέπες κι άντεχε στην έρημο. Το σώμα του άντεχε και κάθε πρωί ήταν ο πρώτος που περνούσε την πόρτα του ξενοδοχείου ανοίγοντας την ημέρα και το ρεπορτάζ. Όμως τη μέρα ετούτη οι εικόνες αποδείχθηκαν πιο δυνατές από αυτόν και πόνεσε η ψυχή του. Γάζα, 21/01/2009

Με έχουν απειλήσει οτι θα με σκοτώσουν

Το ηχητικό της συνέντευξης της Κωνσταντίνα Κούνεβα σε Βέλγο δημοσιογράφο στις 26 Νοεμβρίου 2008, περίπου ένα μήνα πριν από την επίθεση εις βάρος της. Στη συνέντευξη η Κούνεβα λέεπι πως δέχεται απειλές για τη ζωή της και γίνονται προσπάθειες για να τη διώξουν από τη χώρα. Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Ζακί Ντελόρμ, ο οποίος είχε αναλάβει για την International Trade Union Organization να διερευνήσει τη λειτουργία δικτύων δουλεμπορίου εις βάρος των μεταναστών στην Ελλάδα.

Ακούστε τη συνέντευξη της Κ.Κούνεβαhttp: το ηχητικό ντοκουμεντο

Διαδήλωση την Πέμπτη (22/01) στις 6 μ.μ. (Προπύλαια – Υπ. Εργασίας) από 54 σωματεία

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ

http://gkaratsioubanis.wordpress.com

Ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Uri Avnery για τα εγκλήματα της πατρίδας του.

Πριν από 70 χρόνια περίπου, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα αποτρόπαιο έγκλημα διαπράχθηκε στην πόλη του Λένινγκραντ. Για περισσότερες από χίλιες μέρες, μία εξτρεμιστική οργάνωση με το όνομα «Ο Κόκκινος Στρατός» κράτησε εκατομμύρια κατοίκους της πόλης ως ομήρους και προκάλεσε τα αντίποινα του Γερμανικού στρατού στις πόλεις.

Οι Γερμανοί δεν είχαν άλλη εναλλακτική από το να βομβαρδίσουν τους αμάχους και να επιβάλουν έναν απόλυτο αποκλεισμό, που προκάλεσε το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Λίγο καιρό πριν, ένα παρόμοιο έγκλημα είχε διαπραχθεί στην Αγγλία. Η σπείρα του Τσώρτσιλ κρυβόταν ανάμεσα στον πληθυσμό του Λονδίνου, χρησιμοποιώντας εκατομμύρια αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Οι Γερμανοί ήταν αναγκασμένοι να στείλουν τη Λουφτβάφε και να μετατρέψουν την πόλη σε ερείπια. Το ονόμασαν «Αστραπή».
Αυτή θα ήταν η περιγραφή που θα εμφανιζόταν σήμερα στα ιστορικά βιβλία, αν οι Γερμανοί είχαν νικήσει στον πόλεμο.

Εξωφρενικό; Όχι περισσότερο από τις καθημερινές περιγραφές στα Ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, που επαναλαμβάνονται διαρκώς: οι «τρομοκράτες» της Χαμάς χρησιμοποιούν τους κατοίκους της Γάζας ως «ομήρους» και εκμεταλλεύονται τις γυναίκες και τα παιδιά ως «ανθρώπινες ασπίδες», δεν αφήνουν στο Ισραήλ καμία εναλλακτική λύση εκτός από το να τους μαζικούς βομβαρδισμούς, στους οποίους, προς μεγάλη θλίψη του Ισραήλ, χιλιάδες γυναίκες, παιδιά και άοπλοι άνδρες σκοτώνονται και τραυματίζονται.

Σε αυτόν τον πόλεμο, όπως σε κάθε σύγχρονο πόλεμο, η προπαγάνδα παίζει βασικό ρόλο. Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης του Δυτικού κόσμου αρχικά επαναλάμβαναν την επίσημη προπαγάνδα του Ισραήλ. Αγνόησαν σχεδόν εξ ολοκλήρου την παλαιστινιακή πλευρά της υπόθεσης, για να μην αναφέρω τις καθημερινές διαδηλώσεις των Ισραηλινών ειρηνιστών.

Η επιχειρηματολογία της Ισραηλινής κυβέρνησης («Το κράτος οφείλει να προστατεύσει τους πολίτες του ενάντια στους πυραύλους Κασάμ») έγινε αποδεκτή ως απόλυτη αλήθεια. Η όψη εκ των έσω, ότι δηλαδή οι πύραυλοι ήταν τα αντίποινα για τον αποκλεισμό που έχει εξαθλιώσει ενάμισι εκατομμύριο αμάχους της Λωρίδας της Γάζας, δεν αναφέρθηκε καν.

Μόνο όταν οι τρομερές σκηνές από τη Γάζα άρχισαν να εμφανίζονται στις οθόνες του δυτικού κόσμου άρχισε η κοινή γνώμη να αλλάζει σταδιακά.

Ο πόλεμος – κάθε πόλεμος – είναι ένα κατασκεύασμα ψεμάτων. Είτε το ονομάσουν προπαγάνδα είτε ψυχολογικό πόλεμο, όλοι αποδέχονται πως είναι σωστό να λες ψέματα για τη χώρα σου. Οποιοσδήποτε λέει την αλήθεια διατρέχει τον κίνδυνο να τον ονομάσουν προδότη. Το πρόβλημα είναι ότι η προπαγάνδα είναι πιο πειστική για τον ίδιο τον προπαγανδιστή. Και αν πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ένα ψέμα είναι η αλήθεια και ότι η παραποίηση είναι η πραγματικότητα, τότε δε μπορούμε πλέον να λάβουμε λογικές αποφάσεις.

Παραποίηση

Ένα παράδειγμα αυτής της διαδικασίας είναι η πιο σοκαριστική θηριωδία αυτού του πολέμου: ο βομβαρδισμός του σχολείου του ΟΗΕ στη Φακούρα, στον καταυλισμό προσφύγων της Τζαμπαλίγια. Αμέσως αφού το γεγονός έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο, ο στρατός «αποκάλυψε» ότι μαχητές της Χαμάς έριχναν βλήματα από ένα σημείο κοντά στη είσοδο του σχολείου. Ως απόδειξη κυκλοφόρησαν μία αεροφωτογραφία που πράγματι έδειχνε το σχολείο και το σημείο. Μα μετά από μικρό χρονικό διάστημα ο επίσημος ψεύτης του στρατού χρειάστηκε να παραδεχτεί πως η φωτογραφία ήταν πάνω από έτους. Εν συντομία: μία παραποίηση.

Αργότερα, ο επίσημος ψεύτης ισχυρίσθηκε πως «οι στρατιώτες μας δέχθηκαν πυρά μέσα από το σχολείο». Μόλις μια μέρα μετά, ο στρατός παραδέχτηκε στο προσωπικό του ΟΗΕ ότι και αυτό ήταν ψέμα. Κανείς δεν είχε πυροβολήσει μέσα από το σχολείο, δεν υπήρχαν μαχητές της Χαμάς μέσα στο σχολείο, παρά μόνο τρομοκρατημένοι πρόσφυγες.

Αλλά η παραδοχή τους δεν έκανε σχεδόν καμία διαφορά πλέον. Μέχρι τότε, το Ισραηλινό κοινό είχε πεισθεί απολύτως πως «είχαν δεχθεί πυρά μέσα απ’ το σχολείο» και οι εκφωνητές της τηλεόρασης το διατύπωναν ως απόλυτο γεγονός.

Οπότε πήγε μαζί με τις άλλες θηριωδίες. Κάθε βρέφος μεταμορφώνεται, με το θάνατό του, σε ένα «τρομοκράτη» της Χαμάς. Κάθε βομβαρδισμένο τζαμί ακαριαία μετατρέπεται σε βάση της Χαμάς, κάθε πολυκατοικία μετατρέπεται σε κρυψώνα όπλων, κάθε σχολείο σε βάση οργάνωσης τρομοκρατίας, κάθε κυβερνητικό κτίριο σε «σύμβολο της κυριαρχίας της Χαμάς». Έτσι, ο Ισραηλινός στρατός διατήρησε την αγνότητά του, ως ο «πιο ηθικός στρατός στον κόσμο».

Η αλήθεια είναι πως οι θηριωδίες είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα του σχεδιασμού του πολέμου. Αυτό αντανακλά την προσωπικότητα του Εχούντ Μπαράκ, ενός άνδρα του οποίου η σκέψη και οι πράξει είναι ξεκάθαρα στοιχεία για αυτό που ονομάζεται «ηθική παράνοια», μία κοινωνιοπαθή διαταραχή.

Ο αληθινός σκοπός (πέρα από το να κερδίσει έδρες στις ερχόμενες εκλογές) είναι να τερματίσει την κυριαρχία της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Στη φαντασία των σχεδιαστών, η Χαμάς είναι ένας εισβολέας που έλαβε την κυριαρχία σε μία ξένη χώρα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Μία πρώτη προτεραιότητα των σχεδιαστών του πολέμου ήταν να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες σε στρατιώτες, γνωρίζοντας πως η διάθεση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού που είναι υπέρ του πολέμου θα άλλαζε αν εμφανίζονταν στοιχεία για τέτοιες απώλειες. Αυτό συνέβη στο Λίβανο στον Πρώτο και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτή η σκέψη έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο διότι ολόκληρος ο πόλεμος είναι τμήμα της προεκλογικής εκστρατείας. Οι σχεδιαστές του πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να αποτρέψουν τον κόσμο από το να δει τις εικόνες του, με το να απαγορεύσουν τη δημοσιογραφική κάλυψη με τη βία. Αλλά σε ένα σύγχρονο πόλεμο, μία τόσο στείρα κατασκευασμένη οπτική δεν μπορεί να αποκλείσει εντελώς όλους τους άλλους – οι κάμερες είναι μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, μέσα στην κόλαση, και δεν μπορούν να ελεγχθούν. Το Αλ Τζαζίρα μεταδίδει τις εικόνες ολόκληρη την ημέρα και φτάνει σε κάθε σπίτι.

Εκατοντάδες εκατομμύρια Αράβων από τη Μαυριτανία μέχρι το Ιράκ, πάνω από ένα δισεκατομμύριο Μουσουλμάνοι από τη Νιγηρία ως την Ινδονησία, βλέπουν αυτές τις εικόνες και φρίττουν. Αυτό έχει σημαντικές επιδράσεις στον πόλεμο. Πολλοί από αυτούς που βλέπουν τις εικόνες, θεωρούν τους ηγέτες της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Παλαιστινιακής Αρχής ως συνεργούς του Ισραήλ στην πραγματοποίηση αυτών των θηριωδιών ενάντια στους Παλαιστίνιους αδερφούς τους.

Αν όταν ο πόλεμος τελειώσει η Χαμάς ακόμα υφίσταται, αιματοβαμμένη μα αήττητη, στο πρόσωπο του ισχυρού Ισραηλινού στρατού θα φαίνεται σαν φανταστική νίκη, μία νίκη του πνεύματος ενάντια στην ύλη. Αυτό που θα εντυπωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου θα είναι η εικόνα του Ισραήλ ως ένα αιματοβαμμένου τέρατος, έτοιμου ανά πάσα στιγμή να διαπράξει εγκλήματα πολέμου και ανίκανου να σεβαστεί κανένα ηθικό φραγμό. Αυτό θα έχει τρομερές συνέπειες για το μακροπρόθεσμο μέλλον μας, για τη θέση μας στον κόσμο και για τις πιθανότητές μας να επιτύχουμε ειρήνη και ευταξία.

Σε τελική ανάλυση, αυτός ο πόλεμος είναι ένα έγκλημα ενάντια και στους Ισραηλινούς, ένα έγκλημα ενάντια στο Κράτος του Ισραήλ.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Information Clearing House

Μποϋκοτάζ στα προϊόντα του Ισραήλ, όσο διαρκεί η επίθεση και η κατοχή στην Γάζα

Οι Έλληνες Καταναλωτές παρακολουθούν με θλίψη και οργή τις εικόνες τρόμου, φρίκης και θανάτου που φτάνουν από την Γάζα. Οι βομβαρδισμοί πόλεων, οι δολοφονίες μικρών παιδιών και αμάχων από την πολεμική μηχανή του Ισραήλ δεν μπορεί να είναι κομμάτι του κόσμου που θέλουμε και οραματιζόμαστε. Και όμως, συνεχίζονται τα εγκλήματα πολέμου καθημερινά, με βομβαρδισμούς σχολείων, νοσοκομείων, κτιρίων του ΟΗΕ, με θεατές εμάς τους πολίτες καταναλωτές. Ο τραγικός απολογισμός είναι ήδη πάνω από 1.050 νεκροί, και 5.000 τραυματίες εκεί, που δεν υπάρχουν επαρκείς συνθήκες και φάρμακα για να νοσηλευθούν, ενώ οι «συνομιλίες» για «ανακωχή» καλά κρατούν και φαίνεται ότι θα κρατήσουν μέχρι να ισοπεδωθεί ολόκληρη η Γάζα. Ο ΟΗΕ και οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης …δεν βιάζονται.

Η βία και ο θάνατος πρέπει να σταματήσουν!

Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αφεθούν να ζήσουν σε συνθήκες που εξασφαλίζουν την ζωή, την ασφάλεια τους, αλλά και την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών. Δικαιούνται και αυτοί οι συνάνθρωποί μας να αποκτήσουν παρόν και μέλλον και όχι να ζουν στην φυλακή του θανάτου, στο γκέτο που λέγεται Γάζα. Αλλιώς η βία θα συνεχίσει να απαντιέται με βία και να αναπαράγεται.

Ως πρώτο βήμα καλούμε πρώτα από όλα την Ισραηλινή κυβέρνηση να σταματήσει κάθε επίθεση, βομβαρδισμό, δολοφονία και να φύγει άμεσα από την Γάζα

Επίσης καλούμε την Χαμάς και τις άλλες Παλαιστινιακές οργανώσεις, αφού γίνει ειρήνη και αποχωρήσουν οι Ισραηλινοί από τα κατεχόμενα, να σταματήσουν κάθε πράξη βίας εναντίον των Ισραηλινών.

Ως πολίτες – καταναλωτές έχουμε ένα μόνο σημαντικό «όπλο» για να πιέσουμε και να επιβάλλουμε την ειρήνη:

Την άρνηση αγοράς, το μποϋκοτάζ Ισραηλινών προϊόντων

Μέχρι να παύσουν οι εικόνες του θανάτου από την Γάζα, μέχρι να σταματήσει η επίθεση στους πολίτες και κατοίκους της Γάζας και αποχωρήσουν οι Ισραηλινοί από τα κατεχόμενα, εμείς οι έλληνες καταναλωτές αποφασίζουμε να μην αγοράζουμε κανένα προϊόν που προέρχεται από το Ισραήλ.

Αυτή είναι η απάντηση των πολιτών, των καταναλωτών στον θάνατο του πολέμου. Αυτή η απάντηση των λαών δύναται να «συνετίσει» και να αποτρέψει κάποιες πολεμικές μηχανές από το να σκοτώνουν.

Ας το σκεφτούμε βαθιά, ας το κάνουμε παγκόσμιο θεσμό αποτρεπτικό για τον πόλεμο και στο μέλλον: Όποιο κράτος επιτίθεται πολεμικά για να επιβάλλει την κυριαρχία του, όποιος επιτίθεται σε αμάχους με πολεμικά όπλα θα έχει να αντιμετωπίσει την παγκόσμια άρνηση αγοράς των προϊόντων του, το παγκόσμιο μποϋκοτάζ.

Ας το σκεφτεί λοιπόν καλά όποιος και όπου βρίσκεται, γείτονας ή σε άλλη ήπειρο να χρησιμοποιήσει τον πόλεμο για να επιβάλει την κυριαρχία του γιατί θα αντιμετωπίσει την οικονομική καταστροφή, αυτή που εμείς οι καταναλωτές μπορούμε να του επιφέρουμε με την στάση μας υπέρ της ειρήνης

Δεν θέλουμε προϊόντα ποτισμένα με θάνατο

Δεν θέλουμε προϊόντα ποτισμένα με αίμα αθώων παιδιών και αμάχων

Δεν θέλουμε να στηρίζουμε όσους χρησιμοποιούν και χρηματοδοτούν τις μηχανές του θανάτου

Δεν πρέπει να αγοράζουμε τα προϊόντα “made in Israel” και τα προϊόντα, που φέρουν τον κωδικό 729 στην αρχή του barcode (ψηφιακή διαγράμμιση). Ας ελέγχουμε και ρωτάμε εάν ένα προϊόν έχει προέλευση από το Ισραήλ και να μην το αγοράζουμε.

Επίσης οι εταιρείες που ενισχύουν τον πόλεμο του Ισραήλ και με τα χρήματά τους σκοτώνονται παιδιά πρέπει να αποκλειστούν. Τέτοιες γνωστές εταιρείες που ενισχύουν το κράτος του Ισραήλ είναι:

Coca Cola,

Starbucks cafe,

Mc Donald’s,

KORE (λάδια)

Καζίνο Λουτρακίου

Καλούμε τους φορείς που πωλούν προϊόντα στο Ισραήλ να μην το προμηθεύουν όσο διαρκεί η επίθεση και η κατοχή. Θα ήταν καλύτερο να ξεγράψουμε από την «αγορά» της χώρας μας κάθε επιτιθέμενο κράτος.

Καλούμε την κυβέρνηση να πάψει να διευκολύνει την προμήθεια με όπλα του Ισραηλινού δολοφονικού στρατού.

Είμαστε βέβαιοι πως οι πρώτοι που θα καταλάβουν την κίνησή μας αυτή είναι οι εβραίοι όλου του κόσμου. Τους καλούμε να πράξουν και αυτοί όσα μπορούν υπέρ της ειρήνης και ενάντια στον πόλεμο των σιωνιστών και του κράτους του Ισραήλ.

Μποϋκοτάζ στα προϊόντα του Ισραήλ όσο διαρκεί η επίθεση και η κατοχή στην ΓΑΖΑ. Αυτή είναι η δική μας απάντηση, αυτή είναι η λύση που μπορεί να φέρει την Ειρήνη και ζητούμε από όλους να σκεφτούν και να το πράξουν.

Οι Ενώσεις Καταναλωτών

Αποτελέσματα γενικής συνέλευσης φοιτητών μαθηματικού αθήνας 12/01/09

2πρ ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ 128

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ 117

ΠΑΣΠ 67

ΠΚΣ 66

Αποτελέσματα γενικής συνέλευσης φοιτητών βιολογικού 12/01/09

ΔΑΠ ΝΔΦΚ 148

ΑΝ.Α.ΠΝΟΗ ΑΡ.ΕΝ-ΚΑΡΑΒΙ ΕΑΑΚ 132

ΠΚΣ 58

ΛΕΥΚΑ 16

ΨΗΦΙΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ

Επίθεση με καυστικό οξύ στο πρόσωπο, το κεφάλι και τον ώμο της Κωνσταντίνας Κούνεβα πραγματοποίησαν άγνωστοι στις 12 τα μεσάνυχτα της 22-12, που την περίμεναν έξω από το σπίτι της την ώρα επιστροφής από την εργασία της, με αποτέλεσμα η γυναίκα να βρίσκεται έκτοτε στην εντατική και να κινδυνεύει ακόμα να χάσει τη ζωή της, ή να μείνει με βαρύτατη αναπηρία.

Η Κούνεβα είναι γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακών Εργαζομένων, το οποίο είναι ίσως το πιο ζωντανό σωματείο των επισφαλώς εργαζομένων στην Ελλάδα, που αγωνίζεται σκληρά και κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες για την υπεράσπιση των εργαζομένων που βρίσκονται στην πιο σκληρή εκμετάλλευση και τη μεγαλύτερη εργοδοτική τρομοκρατία, και οργανώνει Ελληνίδες και μετανάστριες – κατά κύριο λόγο γυναίκες.

Οι συναδέλφισσές της Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος του Σωματείου καταγγέλλουν ότι η επίθεση προέρχεται από κύκλους της εργοδοσίας, η οποία τρομοκρατούσε όλες τις εργαζόμενες, και σκληρότερα την Κούνεβα επειδή είναι βουλγαρικής καταγωγής και συνεπώς πιο ευάλωτη.

Η εργολαβική εταιρία στην οποία δούλευε η Κούνεβα είχε δύο μεγάλους κρατικούς πελάτες (ίσως και άλλους) τον ΗΣΑΠ και την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΒΟ). Οι καταγγελίες του σωματείου προς τις εταιρίες για τη βαριά εκμετάλλευση των εργαζομένων από τον εργολάβο και για την καταπάτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν πέσει μέχρι στιγμής στο κενό, δηλαδή οι κρατικές εταιρίες-πελάτες δεν αντιδρούσαν στα παράπονα για τον εργολάβο και δεν παρενέβαιναν , δίνοντας κάλυψη στις άθλιες εργοδοτικές πράξεις των εταιρειών του κλάδου. Παράλληλα κανένας κρατικός φορέας δεν επεναίβει για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας.

Η τρομοκρατία της επιχείρησης ήταν συνεχής, όποια γυναίκα τολμούσε να ζητήσει βασικά δικαιώματα απολυόταν, και το σωματείο βρισκόταν σε διαρκείς παραστάσεις στην επιθεώρηση εργασίας, το υπουργείο Εργασίας αλλά και τη ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο, αλλά κανείς δεν προσπάθησε να ελέγξει πραγματικά τον εργολάβο Οικονομάκη που αντιμετωπίζει τις εργαζόμενες σαν σκλάβες. Η ιστορία της Κούνεβα δείχνει την κατάσταση εργασιακού μεσαίωνα που αναγκάζονται να δουλεύουν ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι (ιδιαιτέρα όσοι ανήκουν στις πιο ευπαθείς ομάδες των γυναίων , των μεταναστών και της νεολαίας) έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσουν την εργοδοτική τρομοκρατία συνεπικουρουμένη από την κρατική αδιαφορία. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που οι προσπάθειες τρομοκράτησης των αγώνων εργαζομένων και νεολαίας , ιδιαιτέρα μετά από την κοινωνική έκρηξη που ακολούθησε τον θάνατο του 15χρόνου Γρηγορόπουλου , κλιμακώνονται πολύπλευρα. 

Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, η δολοφονική επίθεση εναντίον τής είναι επίθεση εναντία σε όσους αντιστέκονται , εναντία στους κοινωνικούς αγώνες.. Τονίζουμε ξανά την ευθύνη των δύο μεγάλων κρατικών εταιριών για την τραγική αυτή εξέλιξη και απαιτούμε, μαζί με τις εργαζόμενες, την πρόσληψη καθαριστριών με κανονικές συμβάσεις εργασίας και όχι την χρησιμοποίηση εργολαβιών. Απαιτούμε επίσης να σταματήσει το καθεστώς τον εργολαβιών, της σύγχρονης αυτης μορφής δουλεμπορίου. Τέλος καλούμε τη Διοίκηση των ΗΣΑΠ να στηρίξει την Κωνσταντίνα Κούνεβα και την οικογένειά της με όλους τους τρόπους

Ψήφισμα στήριξης του Παλαιστινιακού λαού

Ο βομβαρδισμός της Γάζας αποτελεί ένα από τα σύγχρονα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το καθεστώς του Ισραήλ δολοφονώντας πάνω από 600 άτομα και τραυματίζοντας χιλιάδες έχει μετατρέψει τη Λωρίδα της Γάζας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ακολουθώντας μια πολιτική προκειμένου να οδηγήσει στην ολοκληρωτική υποταγή του παλαιστινιακού λαού.

Η εγκληματική πολεμική επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα έχει την πλήρη και κυνική υποστήριξη από μεριάς ΗΠΑ, την ανοχή της Ε.Ε αλλά και μιας σειράς αντιδραστικών αραβικών κυβερνήσεων στην προσπάθεια τους να προωθήσουν την πολιτική τους για τη νέα Μέση Ανατολή. Η πολεμική επέμβαση στη Γάζα αποτελεί ενθάρρυνση και για νέες επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή(Λίβανος, Συρία, Ιράν)

Μετά τα τελευταία τραγικά γεγονότα επανέρχεται στην επικαιρότητα η ανάγκη για αλληλεγγύη των λαών και παγκόσμια ειρήνη.

Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να πάει θέση και να εγκαταλείψει την πολιτική των ίσων αποστάσεων που σημαίνει στήριξη του εγκλήματος που εκτυλίσσεται τις τελευταίες μέρες στη Λωρίδα της Γάζας.

Καλούμες τους φοιτητές και τους εργαζομένους να πιέσουν την κυβέρνηση με κάθε δυνατό τρόπο μέσα από τους ευρωπαικούς και διεθνείς οργανισμούς για την άμεση παύση των Ισραηλινών βομβαρδισμών και την άρση του αποκλεισμού, να στηρίξουν έμπρακτα τον παλαιστινιακό λαό