ΕΓΚΥΡΑ 424
AΚΥΡΑ 9
ΛΕΥΚΑ 12
ΔΑΠ 153
ΠΚΣ 96
ΚΑΡΑΒΙ-EΑΑΚ 88
ΑΝ.Α.ΠΝΟΗ-AREN 53
ΠΑΣΠ 22
ΠΙΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟ ΣΥΝΝΗΜΕΝΟ , ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΣΙΝΑ, ANΕΒΗΚΑΜΕ 1,5% ,TO ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ EINAI 12,5%.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ, ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, ΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗΣ! ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΑΜΕ!
ΔΙΕΚΔΗΚΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ !!!
ΑΝ.Α.ΠΝΟΗ -ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΡ.ιστερή ΕΝ.ότητα
Ζούμε μια εξαιρετικά πυκνή περίοδο με πολύ σημαντικά γεγονότα να συγκλονίζουν την κοινωνία. Όσο και αν φώναζε χρόνια τώρα η γκρινιάρα αριστερά, το σοκ των τελευταίων εβδομάδων έχει διαψεύσει ακόμα και τις πιο κακοπροαίρετες Κασσάνδρες. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι οι πολιτικές εξελίξεις των ημερών θα σημαδεύουν τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα για τις επόμενες δεκαετίες.
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής δηλαδή πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικές ενώσεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, φοιτητικά σχήματα και παρατάξεις καλούνται να πάρουν θέση και να τοποθετηθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απέναντι στις εξελίξεις…Να προτείνουν, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν, να αντισταθούν, να συμπορευτούν με τα κυβερνητικά μέτρα, ότι νομίζει ο καθένας. ΟΧΙ όλες!!! Υπάρχουν και κάποιοι που απαξιώνουν το τί γίνεται γύρω τους. Προφανώς αναφερόμαστε στην ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και το franchise της στο βιολογικό την ΔΑΠ- ΝΔΦΚ βιολογικού…Η ΔΑΠ εδώ και χρόνια δεν συμπεριφέρεται σαν πολιτική παράταξη αλλά σαν ένα πολυπαραγοντικό συνονθύλευμα… Είναι κάτι σαν ευαγές ίδρυμα κάνει πολλά «καλά» σε μια συσκευασία…
Οι φοιτητικές εκλογές που έρχονται σε μια βδομάδα είναι πολιτικές εκλογές…Αντέχει η ΔΑΠ την πολιτική κουβέντα; Έχει ή δεν έχει θέση η ΔΑΠ για τα εργασιακά δικαιώματα των βιολόγων; Αν έχει θέση που την έχει πει δημοσίως; Δεν την διαβάσαμε ποτέ σε κείμενο τους, δεν την ακούσαμε ποτέ σε γενική συνέλευση, δεν την έθεσαν ποτέ σε εκδήλωση. Αν την εκφωνήσει ο Κιάμος από μικροφώνου δεν θα είμαστε εκεί για να την ακούσουμε αλλά μια σύντομη αναζήτηση στο google και το youtube δεν βρήκαμε κάτι σχετικό.
Η ΔΑΠ στήριξε την κυβέρνηση Καραμανλή σε όλες τις πολιτικές αποφάσεις. Πέρα από το χάος στην οικονομία υπάρχει και το χάος στην παιδεία. Η χρηματοδότηση για την παιδεία και την έρευνα όχι απλώς παραμένει στις τελευταίες θέσεις των 27 χωρών της ΕΕ αλλά την εξαετία της ΝΔ μειωθήκαν. Αισθάνεται την πολιτική ευθύνη η ΔΑΠ να απολογηθεί; Θα τα συζητήσει; Τι πολιτική αποτίμηση κάνει η ΔΑΠ στις κυβερνήσεις Καραμανλή στον τομέα της παιδείας; Συμφωνεί η ΔΑΠ με τον ελληνικό λαό που έδωσε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου το μικρότερο μεταπολιτευτικό της ποσοστό στην ΝΔ ή υπερασπίζεται την διακυβέρνηση; Ο Κιάμος τι λέει για όλα αυτά;
Ο βασικός μισθός ψαλιδίζεται 30% και κόβονται 13ος και 14ος μισθός στο δημόσιο τομέα , οι σημερινοί φοιτητές αύριο θα είναι εργαζόμενοι. Η γενιά των 700ευρώ στο μέλλον θα φαντάζει η γενιά των προνομιούχων, έρχεται η γενιά των 500 ευρώ κάνει opening μαζί με το θερινό balux την πρώτη Ιουλίου που θα ανακοινωθούν τα νέα μετρά, guest star o Πανούλης φυσικά! Τι λέει η ΔΑΠ για την μισθολογική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ; Διαφωνεί; Αν διαφωνεί τι μας προτείνει να κάνουμε, πως να αντισταθούμε; Να πάμε στον Κιάμο να αντισταθούμε;
Η ΔΑΠ λέει ότι ασχολείται με τα ζητήματα του πανεπιστήμιου και όχι με τα γενικά… Έχει άποψη για το πρόγραμμα σπουδών; Έχει να προτείνει αλλαγές; Θεωρεί ότι πρέπει οι φοιτητές να τα συζητούν αυτά; Αν έχει θέσεις και αν θεώρει ότι πρέπει να τις μάθουμε και οι υπόλοιποι φοιτητές εκτός από τα επιστημονικά συμπόσια που διοργανώνει σε Μύκονο και Αράχοβα ας μοιράσει και καμία ανακοίνωση στην σχολή, ας κάνει και μια εκδήλωση.
Μα τι άλλο καλό κάνει αυτή η ΔΑΠ;
Κάνει και άλλα χυδαία και ποταπά για να δείξει ότι ενδιαφέρεται για τους φοιτητές και για να κρύψει από την μια την πολιτική της γύμνια και την ανυπαρξία πολιτικών θέσεων αλλά και τις σκληρές αντικοινωνικές πρακτικές που τόσα χρόνια ακολουθεί όταν την διατάζει η Νέα Δημοκρατία. Η ΔΑΠ είναι μια δύναμη που τραυματίζει την κοινωνία, την συντηρητικοποιεί και επιτίθεται με μανία στους πιο αδύναμους για να ενισχύσει τους πιο ισχυρούς.
Η ΔΑΠ δεν είναι απλά μια συντηρητική παράταξη που προσπαθεί να εκφράσει τους συντηρητικούς φοιτητές του βιολογικού. Είναι μια ακραία υπερσυντηρητική δεξιά που προσπαθεί να απονεκρώσει την πολιτική και την διαβούλευση μέσα στο πανεπιστήμιο. Καλλιεργεί με τον πιο χυδαίο τρόπο την λογική του δούνε και λαβείν, τον δρόμο του ατομικού βολέματος και της αδιαφορίας για το κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι το πιο πειθήνιο όργανο για συντηρητικές και αυταρχικές μεταρρυθμίσεις από το πρόγραμμά σπουδών του βιολογικού, τα εργασιακά δικαιώματα των βιολόγων, τις μεταρρυθμίσεις στο πανεπιστήμιο και τις αλλαγές στην κοινωνία. Την ΔΑΠ την ενδιαφέρει μόνο η εκλογική της πελατεία. Το πανεπιστήμιο καταρρέει, η κοινωνία κλονίζεται και η ΔΑΠ εκεί τον χαβά της μπουζούκια, χαμόγελα, και απουσία από την πολιτική.
Τα έχει πει από παλιά ο Θουκυδίδης στον επιτάφιο του Περικλή… «Εμείς είμαστε οι μόνοι που δεν θεωρούμε αυτούς που δεν ασχολούνται με τα κοινά φιλήσυχους, τους θεωρούμε άχρηστους για το πολίτευμα και την δημοκρατία…» «Τους θεωρούμε ιδιώτες» Από εκεί έχει βγει και το διεθνές πλέον idiot.
Η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση της 5ης Μάη ήταν η απάντηση του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας απέναντι στην καλά προετοιμασμένη επίθεση απέναντι στα δικαιωματά τους. Οι 300.000 κόσμου που έδειξαν ότι ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να αντισταθεί απέναντι σε όσα υποθηκεύουν το μέλλον της. Η διαρκής προσπάθεια καλλιέργειας της κοινωνικής συναίνεσης απέναντι στα μέτρα με το πρόσχημα του «αναγκαίου κακού» φαίνεται ότι τελικά δεν πέτυχε. Οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν ότι καλούνται να πληρώσουν μια κρίση την οποία ούτε προκάλεσαν ούτε είχαν την οποιαδήποτε συμμετοχή στα κέρδη αυτών που την δημιούργησαν.
Η απεργιακή αυτή κινητοποίηση όμως σημαδεύτηκε από ένα τραγικό γεγονός. 3 άνθρωποι έχασαν τη ζωή εξαιτίας εγκληματικών πρακτικών τυφλής βίας που όχι μόνο δεν παρέχουν την οποιαδήποτε αποτελεσματικότητα στους αγώνες των εργαζομένων αλλά από ότι φάνηκε μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Λίγες ώρες μετά τον θάνατο των 3 εργαζομένων ο πρωθυπουργός προσπάθησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός συνδέοντας με τον δήθεν μονόδρομο των μέτρωμ. Μας είπε, δηλαδή, ο κ. Παπανδρέου ότι για το θάνατο φταίνε οι διαδηλωτές που δεν καταλαβαίνουν ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος για τη χώρα και δεν επιδεικνύουν «πολιτική υπευθυνότητα»(!) και προχωρούν σε κινητοποίησεις. Η ΕΛ.ΑΣ. από την άλλη εκτός της σκληρής καταστολής των φοιτητικών συλλόγων με χημικά προχώρησε σε εφόδους σε σπίτια κατοίκων της περιοχής των Εξαρχείων καθώς επίσης και στο στέκι Μεταναστών όπου έσπαγαν με τα γκλοπ ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση ολοκληρώνει τη στοχοποίηση της Αριστεράς καθώς μετά τον ΣΥΡΙΖΑ κατά την περίοδο των αγώνων για την προάσπιση της δημόσιας παιδείας και τον περασμένο Δεκέμβρη, σειρά για να τεθεί εκτός συνταγματικού πλαισίου πήρε και το ΚΚΕ. Η στοχοποίηση των δυνάμεων της αριστεράς αποδεικνύει ότι βασικός τους σκοπός είναι κατάπνιξη όσων αντιστέκονται απέναντι στα μέτρα που μας κλέβουν τη ζωή.
Η δυναμική των σημερινών κινητοποιήσεων μας γεμίζει με αισιοδοξία και με καθήκον για ακόμα μεγαλύτερες κινητοποιήσεις.Ο κόσμος της εργασίας στο δίλημμα συναίνεση ή αξιοπρέπεια διάλεξε αξιοπρέπεια! Ο αγώνας συνεχίζεται!
Όλοι και όλες την Πέμπτη 6/5(μέρα ψήφισης των μέτρων), 18:00 στη Βουλή !!!
ΚΟΜΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
5 ΜΑΪOY 2010
ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!
ΟΧΙ στη συντριβή των λαών από τις χρηματοπιστωτικές αγορές,
τις κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Ένωση
ΝΑΙ στη ριζική αλλαγή των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς εκφράζει την αλληλεγγύη του στις λαϊκές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στη γενική απεργία στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Πέρα από τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, η παρούσα οξεία κρίση είναι σύμπτωμα της κρίσης του δημόσιου χρέους, η οποία είναι γενικευμένη και επιδεινώνεται παντού. Αν οι αγορές κερδίσουν εις βάρος της Ελλάδας, θα στραφούν με νέα ορμή σε άλλες χώρες. Η αντίσταση του ελληνικού λαού είναι μια ευκαιρία για όλους μας, αφού σε όλες τις χώρες και σε ευρωπαϊκό επίπεδο αγωνιζόμαστε ενάντια στον εκβιασμό των χρηματοπιστωτικών αγορών, στις ακραίες πολιτικές λιτότητας και για τη διαμόρφωση εναλλακτικών λύσεων.
Οι τράπεζες, οι κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ επιβάλλουν στον ελληνικό λαό δραστικό περιορισμό των δημοσίων δαπανών, των δημοσίων υπηρεσιών, των μισθών, των συντάξεων και της κοινωνικής προστασίας. Εφαρμόζουν μια πολιτική που οδηγεί στην ύφεση, την ανεργία, τη μείωση των δημοσίων εσόδων και στην αύξηση του αριθμού των ατόμων που θα εξαρτώνται από τα κοινωνικά βοηθήματα. Οι επιβαλλόμενες πολιτικές λιτότητας οδηγούν σε αδιέξοδο και θα αποτύχουν, με τους λαούς να είναι τα θύματα αυτού του ολοκληρωτικού ολέθρου! Όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη θα υποχρεωθεί να επωμιστεί το βάρος αυτών των πολιτικών για πολλά χρόνια.
Τα κράτη υποχρεώνονται να παρέχουν εγγυήσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις τους, ενάντια στις ανάγκες των λαών. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί να διακινήσει δισεκατομμύρια ευρώ για τη σωτηρία των τραπεζών, αλλά όχι για τη σωτηρία ενός κράτους! Αυτό που στις μέρες μας ονομάζεται “βοήθεια στην Ελλάδα”, αποτελεί στην πραγματικότητα στήριξη των πιστωτών και απαράδεκτη πίεση στον ελληνικό λαό, στις κοινωνικές ανάγκες του, την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία του.
Οι προβλέψεις για την ανάπτυξη αποδεικνύουν την αποτυχία της Στρατηγικής της Λισσαβόνας: Ο ΟΟΣΑ προβλέπει ανάπτυξη ύψους 1.3% για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά για τις ΗΠΑ και τις αναπτυσσόμενες χώρες είναι 3.4% και 6% αντίστοιχα. Αυτό αποδεικνύει ότι η κρίση στην Ευρώπη δεν είναι μόνο συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης, αλλά οφείλεται επίσης στην ίδια τη φύση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, στη μονεταριστική αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι ο κυρίαρχος νόμος. Είναι μια εικόνα ζούγκλας, όπου οι ισχυρότεροι κερδοσκοπούν σε βάρος των ασθενέστερων που πληρώνουν τα σπασμένα. Αντί να καταπολεμήσουν τις ανισότητες, τα κράτη επέλεξαν να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες και άνοιξαν, μ’ αυτόν τον τρόπο, τον δρόμο στο κεφάλαιο για την κατάκτηση ενός όλο και μεγαλύτερου μέρους του παραγόμενου πλούτου.
Οι λαοί δεν θα πληρώσουν την κρίση! Οι κυβερνήσεις πρέπει να αλλάξουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Για να το κάνουν αυτό, πρέπει να σταματήσουν να υπακούουν στους ειδικούς των αγορών και να ξαναφέρουν στη ζωή τη δημοκρατία.
1. Είναι επείγουσα ανάγκη να σταματήσουμε το κύμα της κερδοσκοπίας: Αντί να σπαταλούνται χρήματα για την πληρωμή τόκων στις τράπεζες, πρέπει να βάλουμε σε κίνηση μια κοινωνικά και περιβαλλοντικά χρήσιμη οικονομία. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να μπορεί να δανείζει στα κράτη με χαμηλά επιτόκια. Αυτό θα περιόριζε τη δύναμη των τραπεζών και των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Σε κάθε χώρα, πρέπει να δημιουργηθεί ένας δημόσιος τραπεζικός πυλώνας, υπό τον έλεγχο του κράτους και της κοινωνίας, έτσι ώστε οι πιστώσεις να μην στρέφονται στην κερδοσκοπία, αλλά να λειτουργούν για το κοινό καλό. Ζητάμε τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού δημόσιου φορέα αξιολόγησης.
2. Πρέπει να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, να αναπτυχθεί ο δημόσιος τομέας και να ληφθούν μέτρα που θα εμποδίζουν την αστάθεια που προκαλούν οι κερδοσκοπικές επενδύσεις ορισμένων επιχειρηματικών στελεχών. Είναι αναγκαίο να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση των συνταξιοδοτικών συστημάτων, η οποία αποτελεί έναν από τους μηχανισμούς χρηματιστικοποίησης της οικονομίας. Η Ε.Ε. πρέπει να αποφασίσει την επιβολή ελέγχου και φορολογίας των ροών των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων και του εισοδήματος από τις χρηματοπιστωτικές επενδύσεις.
3. Το ευρώ δεν πρέπει να είναι εργαλείο ανταγωνισμού, βασισμένο στο Σύμφωνο Σταθερότητας το οποίο σχεδιάστηκε για να μειώνει τις κοινωνικές επενδύσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Ο ασφαλέστερος τρόπος εξόδου από την κρίση θα ήταν ένα σύμφωνο συνεργασίας και αλληλεγγύης που θα είχε κοινούς στόχους για τις ευρωπαϊκές χώρες, για την παραγωγή, την έρευνα, τις κοινωνικά και οικολογικά χρήσιμες υπηρεσίες, την ισότητα στους μισθούς ανδρών-γυναικών, την προς τα πάνω εναρμόνιση των μισθών και την κοινωνική προστασία.
4. Ένας πραγματικός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός είναι αναγκαίος, που θα μειώνει τις ανισότητες, θα συντονίζει τις πολιτικές για μια νέου τύπου ανάπτυξη, θα υιοθετήσει ενιαία φορολόγηση του κεφαλαίου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο ανταγωνισμός μεταξύ εργαζομένων και μεταξύ χωρών ή περιφερειών.
5. Οι στρατιωτικές δαπάνες που προβλέπει η Συνθήκη της Λισσαβόνας πρέπει να μειωθούν δραστικά, ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
6. Τέλος, είναι επείγον να μειωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, σε συνάρτηση με τις ανάγκες του ελληνικού λαού:
– Οι τράπεζες που κερδοσκοπούσαν στις πλάτες των λαών, να υποχρεωθούν να συμβάλουν σ’ αυτή τη μείωση. Ταυτόχρονα, να τους επιβληθεί η υποχρέωση παραίτησης από ορισμένες απαιτήσεις τους και από την είσπραξη τοκοχρεολυσίων με υπερβολικά υψηλά επιτόκια. Ένα χρεοστάσιο 3 ή 5 ετών θα μπορούσε να δώσει τον χρόνο για την επανεκκίνηση των οικονομιών που βρίσκονται σε κρίση και την αύξηση των δημόσιων εσόδων.
– Αν το ΔΝΤ ήθελε να είναι χρήσιμο, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα για να χρηματοδοτήσει τις ελληνικές δημόσιες δαπάνες.
Ο ταξικός αγώνας στην Ευρώπη βρίσκεται σε σημείο καμπής.
Το κεφάλαιο δεν κρύβει πια το αληθινό του πρόσωπο: όλοι οι εκπρόσωποί του έχουν ενωθεί ενάντια στους λαούς. Η βιαιότητα των μέσων που χρησιμοποιούνται από το Μέτωπο του κεφαλαίου, δείχνει την αποφασιστικότητά τους. Ενάντια σε όλους αυτούς χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολιτική δυναμική, ώστε να οικοδομήσουμε ένα ενωτικό, Ευρωπαϊκό Μέτωπο, φορέα εναλλακτικών προτάσεων, που θα απαντούν στις ανθρώπινες και οικολογικές ανάγκες.
Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θέλει να φανεί χρήσιμο στην οικοδόμηση αυτού του Μετώπου. Γιατί αυτό που αμφισβητείται σήμερα είναι η επιβίωση όλων των ευρωπαϊκών λαών.
Οι Έλληνες μισθωτοί «δεν θα πρέπει να πληρώσουν ένα άδικο τίμημα για τη διάσωση της Ελλάδας» υπογραμμίζει η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (CES), την επομένη της ανακοίνωσης του σχεδίου διάσωσης της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Υποστηρίζει μεταξύ άλλων πως τα μέτρα που αποφασίστηκαν από την ελληνική κυβέρνηση «θα πλήξουν βαριά τους Έλληνες εργαζόμενους και πολίτες» σημειώνει η CES, η οποία συσπειρώνει 82 συνδικαλιστικές οργανώσεις σε 36 ευρωπαϊκές χώρες.
«Οι περικοπές μισθών και συντάξεων αντιπροσωπεύουν μόνο ένα μέρος των βαριών περικοπών των δημοσίων δαπανών και θα επιδεινώσουν την οικονομική κατάσταση της χώρας, η οποία έχει ήδη καταστεί πολύ εύθραυστη» υπογραμμίζει ο γενικός γραμματέας της CES Τζον Μονκς, σύμφωνα με τον οποίο «δεν θα πρέπει οι εργαζόμενοι να πληρώσουν ένα άδικο τίμημα για τη διάσωση της Ελλάδας».
Αντιπροσωπεία της CES και Ελληνες, Βέλγοι και Ισπανοί συνδικαλιστές θα συναντήσουν αύριο στις Βρυξέλλες τον πρόεδρο της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρόμπεϊ για να του γνωστοποιήσουν τις «ανησυχίες τους σε σχέση με την ελληνική κατάσταση και (με την κατάσταση) ευρύτερα στην Ευρώπη».
Η βαθειά κρίση στην οποία οδήγησε την παγκόσμια οικονομία η νεοφιλελεύθερη στρατηγική οφείλεται σε δύο σοβαρές επιλογές. Στη συνεχή αφενός αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών και των λαϊκών τάξεων, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και του πλούτου των ανώτερων τάξεων, και με αποτέλεσμα τη μείωση της ενεργού ζήτησης. Στην επίσης συνεχή αύξηση του ιδιωτικού και δημοσίου χρέους της οικονομίας με στόχο την αντιστάθμιση με αυτό τον τρόπο της στασιμότητας ή μείωσης της ζήτησης από την πλευρά της πραγματικής οικονομίας.
Η κυρίαρχη σήμερα προσέγγιση για την αντιμετώπιση της κρίσης, η προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τελικά η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, είναι αυτή που υποστηρίζει την εξασφάλιση πάση θυσία ακόμα και της εκβιαστικής κερδοφορίας του τραπεζικού και επιχειρηματικού κεφαλαίου, διαμέσου και πάλι της αναδιανομής του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών, των κατώτερων εισοδημάτων, ειδικότερα των νέων, και φυσικά των ανέργων. Πρόκειται για την εξασφαλισμένη οδό προς την ύφεση, την ανεργία, την επιδείνωση των κοινωνικών υπηρεσιών, την μείωση των συντάξεων, τη σοβαρή συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Η αναθέρμανση της πραγματικής οικονομίας και η αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους και των κοινωνικών δικαιωμάτων, απαιτούν μια αντίστροφη πολιτική. Με στόχους την ισχυρή και άμεση αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος της απασχόλησης και των κατώτερων εισοδημάτων, και την ελάφρυνση του βάρους του χρέους, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας. Στην κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται η επιμονή στην ανάπτυξη συνεργασιών με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, τη διεκδίκηση της θεσμικής θωράκισης του ευρώ και τη θεσμοθέτηση μηχανισμού αναπτυξιακής σύγκλισης, καθώς και η αξιοποίηση κάθε άλλης δυνατότητας αμοιβαίας επωφελούς διεθνούς συνεργασίας σε ό,τι αφορά στο δημόσιο χρέος. Οι όποιες ρυθμίσεις επιχειρηθούν ή επιβληθούν θα πρέπει να υπηρετούν τους παραπάνω στόχους.
Το αδιέξοδο στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει η προσφυγή στον Μηχανισμό Στήριξης (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ και το ΔΝΤ) δεν αφορά τον δανεισμό του δημοσίου, αλλά αφορά την απροθυμία του ελληνικού κράτους να εξασφαλίσει την πληρωμή των ετήσιων τόκων του χρέους που προσεγγίζει τα 13 δις ευρώ. Πρόκειται για ένα ποσό που ισοδυναμεί με 5% περίπου του ΑΕΠ. Κινδυνεύει δηλαδή να οδηγηθεί η χώρα σε ένα κατήφορο επιδείνωσης της ύφεσης, εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας και της μαζικής φτώχειας, επειδή δεν θέλησε η κυβέρνηση να επιτύχει άμεσα και αποτελεσματικά μία αναδιανομή εισοδήματος διαμέσου της φορολογίας, η οποία να αντιστοιχεί σε αυτό το ποσοστό του εθνικού εισοδήματος, και να λάβει μέτρα ανάκαμψης της παραγωγής και βελτίωσης της κοινωνικής αποτελεσματικότητας των δαπανών.
Αλλά η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, υποστηρίζει μια δραματική αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών και των φτωχότερων κατηγοριών του πληθυσμού: πρόκειται για μειώσεις των μισθών και των λοιπών εισοδημάτων που μπορεί να φθάσουν από 10 μέχρι 20%, και μέχρι 30% μείωση των συντάξεων. Αυτή η νέα μεταφορά εισοδημάτων προς το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα ανώτερα εισοδήματα δεν θα επιλύσει, αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, θα μεταθέσει το πρόβλημα του χρέους, ενώ θα επισπεύσει την κατάρρευση και διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, με τον περιορισμό των δυνατοτήτων παραγωγής πρωτογενών πλεονασμάτων. Και μπορεί να προβλέψει κανείς ότι μια τέτοια αδύναμη οικονομία θα αδυνατεί να υποστηρίξει παραγωγικά την παραμονή της, για πολύ, στη ζώνη του Ευρώ.
Ποιος οδήγησε την ελληνική οικονομία, τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους σ’ αυτήν την δυσμενή κατάσταση; Ποιός οδήγησε την ελληνική οικονομία στην κρίση του δανεισμού, του χρέους, της απασχόλησης, και της ανταγωνιστικότητας. Διότι ενώ είχαμε στο διάστημα 1998-2008 αύξηση του κόστους εργασίας κατά 1%, η επιδείνωση του επιπέδου ανταγωνιστικότητας ήταν 26,8%, την περίοδο 2000-2009. Η διεθνής οικονομική κρίση ή η εφαρμοζόμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική μονεταριστικής έμπνευσης που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Πως εξηγείται οτι η ελληνική οικονομία κατά την διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών με συνεχή αύξηση του ΑΕΠ και έντονη ανισοκατανομή του εισοδήματος προσφεύγει σε δανεισμό και σε συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους; Σε ποιους λόγους οφείλεται αυτό το «ελληνικό παράδοξο» που έχει οδηγήσει την ελληνική οικονομία, ιδιαίτερα, μετά το 2007 σ’ αυτή την δυσμενή δημοσιονομική, κοινωνική και παραγωγική κατάσταση; Η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ότι το σημερινό δημοσιονομικό και παραγωγικό πρόβλημα της χώρας δεν οφεί-λεται στο επίπεδο των μισθών και των συντάξεων.
Εμείς θεωρούμε ότι οφείλεται κατά κύριο και αποκλειστικό λόγο στην δανειακή μεγέθυνση της δημόσιας και ιδιωτικής κατανάλωσης, στις υπερτιμολογήσεις των κρατικών προμηθειών, στις φοροαπαλλαγές προς τις επιχειρήσεις που στέρησαν από έσοδα τον Κρατικό Προϋπολογισμό (7,7% του ΑΕΠ οι άμεσοι φόροι στην Ελλάδα, 13,1% του ΑΕΠ οι άμεσοι φόροι στην Ε.Ε. των 27, συμμετοχή στην Ελλάδα των μισθωτών και συνταξιούχων κατά 81,5% στο δηλωθέν εισόδημα φυσικών προσώπων και κατά 78,7% στη φορολογία του εισοδήματος φυσικών προσώπων), στην ανισοκατανομή του εισοδήματος, στην απελευθέρωση της φοροδιαφυγής και στην κατάρρευση του μηχανισμού ελέγχου είσπραξης των εσόδων του κράτους, στην εισφοροδιαφυγή, την ευέλικτη, την αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία καθώς και στην συρρίκνωση του τεχνολογικού και καινοτομικού δυναμικού της χώρας.
Αυτό που προτείνουμε ως την οδό για την αναθέρμανση της οικονομίας και την κοινωνική ανασυγκρότηση, είναι να πραγματοποιηθεί μια αντίθετη αναδιανομή του εισοδήματος, να μεταφερθούν στα δημόσια ταμεία πόροι και εισοδήματα από τους έχοντες και κατέχοντες και όχι από τους μισθωτούς και τους φτωχούς. Είναι δυνατόν στις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις για το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνίας, να υλοποιηθεί μια αύξηση της φορολογίας κατά 10 μονάδες του ΑΕΠ, η οποία θα προέλθει κατά το μισό από την πραγματική αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης, και κατά το άλλο μισό από την αναδιανομή του εισοδήματος και την επιβολή ενός πράσινου φόρου. Βεβαίως, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις – όπου στην ουσία έχουν δημιουργηθεί συνθήκες «παγίδας του χρέους» – το πρόβλημα είναι ταυτόχρονα και δημοσιονομικό και αναπτυξιακό. Άρα, πέρα από την πλευρά των εσόδων σημαντική διάσταση της πολιτικής πρέπει να είναι και η μείωση των μη αποδοτικών δαπανών του δημοσίου και η αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα, στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου, οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, μεσομακροχρόνιου ορίζοντα.
Με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλιστεί η πληρωμή των τόκων του δημοσίου χρέους, αλλά θα υπάρχουν και πόροι διαθέσιμοι για τη στήριξη της βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, για την άμεση δημιουργία θέσεων εργασίας σε κοινωνικές υπηρεσίες (4 δις Ευρώ το χρόνο ισοδυναμούν με 200.000 ως 250.000 θέσεις εργασίας) και για την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων κατά 40% περίπου. Το πρόσθετο διαθέσιμο ποσό για τη στήριξη της οικονομίας θα ισοδυναμεί ετησίως με το τριπλάσιο των πόρων του ΕΣΠΑ και θα εξασφαλίσει την απαρχή μιας πο-ρείας ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας σε αναπτυξιακή και αναδιανεμητική κατεύθυνση, και θα έχει επιβαρύνει μόνο την πολυτελή κατανάλωση και τις πολυτελείς εισαγωγές.
Η προτεινόμενη από τον μηχανισμό «στήριξης» μείωση των αμοιβών της εργασίας στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, εμφανίζεται ως το μέσο για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αλλά η βύθιση της οικονομίας στην ύφεση και στην αύξηση της ανεργίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κλείσιμο επιχειρήσεων, σε απολύσεις, σε απαξίωση επομένως του υλικού και ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού, καθώς και στην συνέχιση της επιδείνωσης του επιπέδου ανταγωνιστικότητας με αποτέλεσμα να χρειαστούν δύο δεκαετίες για την ανασυγκρότηση ακόμα και των υπαρκτών σήμερα παραγωγικών δυνατοτήτων. Για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού, την βελτίωση της παραγωγικότητας, της καινοτομικής ικανότητας της οικονομίας και της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας, χρειάζεται αντίθετα να δοθεί άμεσα προτεραιότητα στο σχεδιασμό νέων πολιτικών για την ενέργεια και το περιβάλλον, τη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία και τη στήριξη των μικρών επιχειρήσεων.
Μια τέτοια στρατηγική δεν αφορά σήμερα μόνο την ελληνική οικονομία και την ιδιαιτερότητά της. Αποτελεί μια αξιόπιστη και βιώσιμη στρατηγική για τις περισσότερες υπερχρεωμένες και ελλειμματικές οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επομένως για το σύνολο της ζώνης του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα αποδειχθεί σύντομα ότι η χρησιμοποίηση για την αντιμετώπιση της κρίσης των μεθόδων και των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και πολιτικών που οδήγησαν σε αυτήν, δεν μπορεί παρά να φέρει μια βαθύτερη επιβράδυνση της οικονομίας και επιβά-ρυνση της κοινωνίας στο σύνολο της Ευρώπης. Μια ριζοσπαστική στρατηγική για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, αποτελεί μια ουσιαστική συμβολή στη διαμόρφωση εναλλακτικών αναπτυξιακών και αναδιανεμητικών πολιτικών στο επίπεδο της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Οι ιδέες αυτές κατατίθενται στο δημόσιο διάλογο που πρέπει, επιτέλους, να αναπτυχθεί με στόχο την διαμόρφωση μιας εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής, βιώσιμης, κοινωνικά δίκαιης και αποτελεσματικής για τον κόσμο της εργασίας, της γνώσης και την κοινωνία συνολικά.
Κώστας Βεργόπουλος
Γιάννης Δραγασάκης
Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν
Σάββας Ρομπόλης
Η Τετάρτη 5 Μάη δεν θα είναι μόνο ημέρα γενικής απεργίας στην Ελλάδα,
αλλά και διεθνής μέρα αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους Έλληνες
εργαζόμενους.
Ήδη συνδικάτα και κινήματα απ’ όλον τον κόσμο καταδικάζουν τα βάρβαρα
αντεργατικά μέτρα που επιβάλλουν ΔΝΤ, ΕΕ και κυβέρνηση.
Όσο περνάει ο χρόνος και η κρίση του χρέους εξαπλώνεται σε Πορτογαλία
και Ισπανία, αποδεικνύεται αυτό που από την πρώτη στιγμή είχε τονιστεί
τόσο από το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα όσο και από προοδευτικούς
οικονομολόγους: Η Ελληνική κρίση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της
παγκόσμιας κρίσης υπερυσσώρευσης και της χρεοκοπίας του
νεοφιλελεύθερου χρηματιστικού καπιταλισμού. Η διεθνιστική αλληλεγγύης
και η συμπαράταξη των εργαζομένων στην Ευρώπη και τον κόσμο είναι πιο
αναγκαία από ποτέ.
Στις 5 Μάη καλούνται συγκεντρώσεις:
* Στη Βιέννη μπροστά στην Ελληνική πρεσβεία.
* Στο Μπιλμπάο μπροστά στο Ελληνικό προξενείο.
* Στο Λονδίνο μπροστά στην Ελληνική πρεσβεία.
* Στο Παρίσι μπροστά στην αντιπροσωπεία της ΕΕ.
* Στο Βερολίνο μπροστά στην Καγκελαρία.
* Στη Βουδαπέστη μπροστά στην Ελληνική πρεσβεία.
* Στις Βρυξέλλες μπροστά από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Επίσης, με πρωτοβουλία διεθνών αλληλέγγυων, έχει ανοίξει στο Facebook
σελίδα με τίτλο: «Can’t pay, Won’t pay: Solidarity with the people of
Greece» (Δεν μπορώ να πληρώσω, δεν θα πληρώσω: Αλληλεγγύη με τον
Ελληνικό λαό). Ήδη στις πρώτες ώρες λειτουργίας της έχει δεχτεί
εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης απ’ όλον τον κόσμο.
Στις 5 Μάη όλες-οι στους δρόμους-Αυτά τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν!
Το Συντονιστικό Αθήνας του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ
ΑΝ.Α.ΠΝΟΗ Βιολογικού 