Για την αντίσταση του δημόσιου πανεπιστημίου

Το ΠΑΣΟΚ έχει πια αναβαθμιστεί στην πλέον επιθετική εμπροσθοφυλακή, στην πολιτική ναυαρχίδα του πιο σκληρού και ακατάσχετου νεοφιλελευθερισμού

Εάν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά τη δημόσια ρητορική της κυβέρνησης σχετικά με το «μνημόνιο» και τη λαίλαπα των μέτρων που το εξειδικεύουν, εάν προσέξει πόσο εύκολα αυτή γλιστρά από το «δυστυχώς δεν είχαμε άλλη επιλογή» στο «έτσι κι αλλιώς αυτά θα έπρεπε να κάνουμε», διαπιστώνει ότι γι’ αυτούς η κρίση είναι πρώτα από όλα ευκαιρία: ευκαιρία να στήσουν την απορυθμισμένη «κοινωνία» των ονείρων τους. Με άλλα λόγια, γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι η περίφημη φιλελεύθερη μετάλλαξη αυτού του πλέον ανερμάτιστου «σοσιαλιστικού χώρου» σε όλη την Ευρώπη έχει αποκτήσει νέα φυσιογνωμία –έχει και η ίδια μεταλλαχτεί: δεν πρόκειται πλέον για ηγεμόνευση από μια κυρίαρχη ιδεολογία, που επιβάλλεται έξωθεν χωρίς αντίπαλο και αντίλογο. Το ΠΑΣΟΚ έχει πια αναβαθμιστεί στην πλέον επιθετική εμπροσθοφυλακή, στην πολιτική ναυαρχίδα, του πιο σκληρού και ακατάσχετου νεοφιλελευθερισμού.

ΤΕΛΙΚΑ, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ;

Εδώ και μια-δύο εβδομάδες η πλειοψηφία των φοιτητικών συλλόγων της χώρας, έχουν μπει σε μια λογική προβληματισμού αναφορικά με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που προωθείται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς και το ευρύτερο πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο αυτή εντάσσεται. Όπως ήταν λογικό αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την διεξαγωγή ενός πρώτου γύρου Γενικών Συνελεύσεων στα ιδρύματα ανά την επικράτεια, κάτι που οδήγησε αρκετούς συλλόγους στο να πάρουν αποφάσεις αντιπαραθετικές προς το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να καταθέσει η κ. Διαμαντοπούλου και που γκρεμίζει κυριολεκτικά κάθε στοιχείο δημοκρατικής λειτουργίας και συγκρότησης που είχε κατακτηθεί (αναφορικά με την δομή και τον τρόπο λειτουργίας του Πανεπιστημίου) από την Μεταπολίτευση και μετά.

Ο σύλλογος του Βιολογικού, προφανώς, και δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός αυτής της διαδικασίας. Στο Βιολογικό μάλιστα υπάρχουν μια σειρά άλλων λόγων που καθιστούν απαραίτητη την πραγματοποίηση Γενικής Συνέλευσης και την λήψη μιας σειράς αποφάσεων. Συνοπτικά :

• Μέχρι πρότινος οι φοιτητές του βιολογικού είχαν το δικαίωμα να επιλέγουν και να παρακολουθούν όσα μαθήματα επιλογής επιθυμούσαν, ακόμα και αν είχαν ήδη επιλέξει τον αριθμό των μαθημάτων που απαιτούνται για την απόκτηση του πτυχίου (22 υποχρεωτικά και 14 μαθήματα επιλογής). Φέτος επειδή για μία ακόμη φορά το τμήμα αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της περαιτέρω μείωσης της χρηματοδότησής του, έχει προταθεί ο κάθε φοιτητής να μπορεί να επιλέξει μόνο 2 μαθήματα παραπάνω από αυτά που απαιτούνται για την απόκτηση πτυχίου, αν αυτά είναι εργαστηριακά μαθήματα. Κάτι που ως ΑΝ.Α.ΠΝΟΗ μας  βρίσκει κάθετα αντίθετους.
• Υπάρχει ένας κλάδος εργαζομένων του τμήματός μας που είναι απαραίτητος για την προετοιμασία των εργαστηρίων (οι λεγόμενοι παρασκευαστές). Το πρόβλημα είναι ότι τα άτομα τα οποία συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίστανται από νέα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα στην διεξαγωγή των εργαστηριακών ασκήσεων, λόγω έλλειψης προσωπικού. Την φετινή χρονιά, για μια ακόμα φορά, επιχειρείται να δοθεί «λύση» μέσω της μετακίνησης προσωπικού, που δεν είναι παρασκευαστές, από τον έναν τομέα στον άλλο, σε τελείως διαφορετική θέση από αυτή που έχουν λόγω του γνωστικού τους αντικειμένου (από τομέα Οικολογίας στον τομέα Γενετικής) και μάλιστα χωρίς την σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων αυτών.
• Όπως αναδείχτηκε και στην κουβέντα που έγινε στη απόπειρα Γενικής Συνέλευσης στις 19/10, υπάρχει ανάγκη να ξανανοίξει η συζήτηση γύρω από το ζήτημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων των Βιολόγων (που παραμένουν μετέωρα) και να αναζητηθούν νέες κινήσεις που μπορούν να γίνουν προς την κατεύθυνση της κατοχύρωσής τους.

Απ’ ότι φαίνεται όμως τα ζητήματα αυτά, καθώς κι όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, μάλλον δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τους συναδέλφους της ΔΑΠ και της ΚΝΕ. Γιατί η κοινή λογική υπαγορεύει ότι αν τους ενδιέφεραν, αφενός δεν θα λειτουργούσαν με τρόπο αντιπαραθετικό προς το κύριο αμεσοδημοκρατικό όργανο λήψεως αποφάσεων του συλλόγου και αφετέρου θα φρόντιζαν να παρευρεθούν εκεί ώστε και να συντελέσουν στην συγκρότηση της απαρτίας, που είναι απαραίτητη για να ληφθεί η απόφαση, αλλά και να εκθέσουν την άποψή τους. Κάτι που δεν έκαναν την Τρίτη 19/10 που είχε προγραμματιστεί να γίνει Γενική Συνέλευση.

Είναι γεγονός ότι στα παλαιότερα μέλη του συλλόγου δεν προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη η στάση που κράτησε η ΔΑΠ Βιολογικού. Στην ουσία η ΔΑΠ αποδεικνύει (για μία ακόμη φορά) ότι είναι ένας μηχανισμός αναπαραγωγής του εαυτού της που φροντίζει να καλλιεργεί συστηματικά στα μέλη του συλλόγου μία νοοτροπία ιδιώτευσης και απαξίωσης της ενασχόλησης με τα κοινά. Καλλιεργεί δηλαδή την κυρίαρχη αντίληψη που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό επικρατεί σε πολλούς τομείς της κοινωνίας μας και έχει σαν αποτέλεσμα να λαμβάνονται αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς. Με αυτήν της την τακτική συχνά στοχεύει στην αποδόμηση των αντιστάσεων που μπορεί να οργανωθούν μέσα στα Πανεπιστήμια απέναντι σε αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις ( όπως αυτή που αντιμετωπίζουμε τώρα), που πλήττουν την πλειοψηφία των φοιτητών και της κοινωνίας. Κι επειδή συχνά οι συνάδελφοι της ΔΑΠ υποστηρίζουν ότι είναι «δύναμη ευθύνης» που φροντίζει να λύνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές μέσα στη σχολή τους, καλά θα κάνουν να μας εξηγήσουν γιατί δεν παρευρέθηκαν στην επιτροπή που συζητήθηκε το θέμα για τον αριθμό των κατ επιλογήν μαθημάτων που θα έχουμε δικαίωμα να παρακολουθούμε…

Από την άλλη μεριά μας προκαλεί έντονη εντύπωση (και αποστροφή) ο δρόμος που επιλέγει να κινηθεί η ΠΚΣ-ΚΝΕ. Δεν αρκεί πλέον στους συναδέλφους που στελεχώνουν αυτήν την παράταξη να κρατούν μια αδιάλλακτη στάση σε σχέση με το πώς αναλύουν την πραγματικότητα και να μην μπαίνουν σε καμία περίπτωση σε μία λογική σύνθεσης. Είναι άλλωστε γνωστή η αντίληψή τους ότι μόνο αυτοί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και όλες οι άλλες οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς είναι είτε ανεπαρκείς (σε σχέση με αυτούς), είτε «δεκανίκια» του συστήματος. Αυτήν την χρονιά όμως επέλεξαν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω. Έχουν συγκροτήσει σε κάθε τμήμα και σχολή, Επιτροπές Αγώνα που είναι σκληρά ελεγχόμενες από την ΚΝΕ και ουσιαστικά υλοποιούν την γραμμή της, απαγορεύοντας σε κάθε άλλο πολιτικό χώρο να παρέμβει σε αυτές. Το σύνολο τώρα των Επιτροπών Αγώνα αποτελεί το ΜΑΣ ( Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών) το οποίο, ήδη από πέρυσι, κατεβαίνει σε ξεχωριστές πορείες σε σχέση με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους μαζί με το ΠΑΜΕ ,το οποίο αντίστοιχα ελέγχεται από το ΚΚΕ. Οπότε την περασμένη Τρίτη όσοι/όσες βρισκόμασταν στο ΦΜ1 κάνοντας έναν αρκετά γόνιμο (είναι αλήθεια) διάλογο την ώρα που είχε οριστεί η συνέλευση, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα θέατρο του παραλόγου. Οι συνάδελφοι της ΚΝΕ έκαναν μια μεγαλοπρεπή είσοδο, μας είπαν ότι δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες του συλλόγου γιατί έχουν εκφυλιστεί και αποχώρησαν καλώντας όσους θέλουν πραγματικά να αγωνιστούν, να συσπειρωθούν γύρω από το ΜΑΣ. Μεγαλοφυές !!!

Είναι αδιανόητο, εξαιρετικά λυπηρό και πολιτικά χυδαίο το γεγονός ότι σε μία περίοδο που ο θεσμός του δημόσιου και αυτοδιοικούμενου Πανεπιστημίου, αναμένεται να δεχτεί ένα τρομακτικό πλήγμα, η ΠΚΣ-ΚΝΕ επιλέγει να συγκροτήσει μια δομή αντιπαραθετική προς το φοιτητικό κίνημα, μόνο και μόνο για να αυξήσει τον κομματικό της στρατό. Συνάδελφοι της ΚΝΕ λυπούμαστε πραγματικά για λογαριασμό σας, καθώς εκτός από όλα τα άλλα, αυτού του είδους οι κινήσεις πανικού είναι πολιτικά αυτοκτονικές. Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε την έννοια της αυτονομίας των κοινωνικών χώρων και την ανάγκη της προωθητικής σύνθεσης εντός αυτών, ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς, ώστε να βρεθεί διέξοδος από αυτό το μέλλον που μας ετοιμάζουν και δεν χωράει κανέναν μας.

Όπως και να ‘χει ο πολιτικός χρόνος τους επόμενους μήνες αναμένεται πυκνός και ο σύλλογος μας θα πάρει θέση απέναντι στα ζητήματα που θα αναδυθούν, με συγκροτημένο τρόπο μέσα από τις διαδικασίες του. Είναι στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς μας.

 

ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΑΝ.Α.ΠΝΟΗΣ ΓΙΑ ΤΗ Γ. Σ. ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΤΙΣ 19/10/10

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣΣΕΙΡΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ  ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Τον τελευταίο χρόνο με την ανάδειξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην κυβέρνηση και ακόμα πιο εντατικά με την έλευση του Δ.Ν.Τ. στην  Ελλάδα, βιώνουμε την πιο σκληρή και αντιλαϊκή πολιτική μετά την μεταπολίτευση. Πρόκειται για ένα εκ προμελέτης έγκλημα εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Όσο και να θέλει η κυβέρνηση να αποποιηθεί τις ευθύνες της, οι μέχρι τώρα πολιτικές της είναι αυτές που οδήγησαν σε αυτό το οικονομικό αδιέξοδο, την άβυσσο του ΔΝΤ.

Ο κατάλογος μέτρων των τελευταίων μηνών είναι μακρύς: ασφαλιστικό, περικοπή 13ου και 14ου μισθού, διάλυση της δημόσιας παιδείας και υγείας, αυξήσεις στο ΦΠΑ, χιλιάδες απολύσεις, σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, ιδιωτικοποίηση ΟΣΕ και ΔΕΗ, εκποίηση δημόσιων χώρων (Ελληνικό), κατάργηση επί της ουσίας της συλλογικής σύμβασης εργασίας, ανεργία, όξυνση της καταστολής, επιθέσεις στο άσυλο … Ενώ με το ένα χέρι η κυβέρνηση ληστεύει τους εργαζόμενους και τους  χαμηλοσυνταξιούχους, με το άλλο χαρίζει απλόχερα δις ευρώ στους τραπεζίτες και τους μεγαλοβιομήχανους. Είναι ενδεικτικό ότι η κυβέρνηση χάρισε το καλοκαίρι 25 δισ. ευρώ τις τράπεζες. Το συνολικό κρατικό χρήμα προς τις τράπεζες τα τελευταία 2 χρόνια ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των 78 δις ευρώ! Επίσης την ίδια στιγμή που τα λαϊκά στρώματα στενάζουν κάτω από τη βαριά φορολογία, η κυβέρνηση μειώνει προκλητικά τη φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων στο 20% ενώ ετοιμάζεται να μειώσει το φόρο και στα διανεμόμενα κέρδη, απαλλάσσει τους εργοδότες από την κανονική πληρωμή ασφαλιστικών εισφορών και καταργεί τους κατώτατους μισθούς στο όνομα τάχα, της αποτροπής απολύσεων.

Τριτοβάθμια εκπαίδευση:  Θυσία στο βωμό της κερδοφορίας

Η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο έχει ξεκινήσει πολύ πριν κάνει την εμφάνιση της η οικονομική κρίση. Είναι βέβαιο όμως ότι η κρίση θα την οξύνει και θα την επισπεύσει. Η ΝΔ προσπάθησε να καταλύσει το δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου με την κατάργηση του άρθρου 16 και με την ψήφιση του νόμου πλαίσιο. Τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει με ζήλο αυτό που ξεκίνησε ο προκάτοχος της. Ο πρωθυπουργός και η υπουργός ανέλυσαν στους Δελφούς τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους θα δομηθεί ο νέος νόμος-πλαίσιο που ετοιμάζουν για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, η συνέχεια θέλουν να δοθεί στη συνοδό των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο 23-24 Οκτώβρη όπου θα παρουσιαστεί προσχέδιο νόμου. Αυτός ο νέος νόμος είναι σαφές ότι οδηγεί στην πιο σκανδαλώδη επίθεση που έχει γίνει μεταπολιτευτικά στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο και στοχεύει σε τέσσερις βασικές κατευθύνσεις :

1) Στην πλήρη κατάλυση (πλέον και τυπικά) του δημόσιου χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, το οποίο θα λειτουργεί αποκλειστικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και με μόνο γνώμονα τις «ανάγκες της αγοράς» , όπως και κάθε άλλη επιχείρηση.

2) Στην αποδέσμευση του κράτους από την ευθύνη της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, τα οποία θα πρέπει μόνα τους να αναζητούν «χορηγό» από την «αγορά». Είναι χαρακτηριστική η μείωση σε ποσοστό 43% στην χρηματοδότηση των ΑΕΙ ΤΕΙ.

3) Στην ραγδαία υποβάθμιση της παρεχόμενης από τα Ιδρύματα γνώσης μέσα από τον κατακερματισμό του ενιαίου πτυχίου και των επιστημονικών αντικειμένων όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.

4) Στην παραγωγή μισομορφωμένων και «φθηνών» για τους εργοδότες εργαζομένων, χωρίς συνολική γνώση του αντικειμένου που επέλεξαν να σπουδάσουν, χωρίς συλλογικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, που θα καλούνται να διαπραγματεύονται ατομικά με τον εκάστοτε εργοδότη, και φυσικά πάντα με την «πλάτη στον τοίχο».

ΤΙ  ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ:

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ «ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ» ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ: Αυτός είναι και ο βασικός πυλώνας των εξαγγελιών κινείται στην αντίληψη ότι πλέον η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού και καλούνται πλέον τα ιδρύματα να βρίσκουν τα ίδια τους πόρους τους είτε από επιχειρηματικούς ομίλους είτε από ιδιώτες. Κανείς όμως δεν δίνει λεφτά χωρίς αντάλλαγμα! Αυτά τα ανταλλάγματα μπορεί να είναι τα  κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, η εντατικοποίηση-αυταρχικοποίηση των σπουδών, η έρευνα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς και όχι της κοινωνίας. Τα πανεπιστήμια που θα προσαρμόζονται καλύτερα στα κριτήρια της αγοράς θα επιβραβεύονται με περισσότερα λεφτά για να γίνουν ακόμα πιο πειθήνια, ενώ αυτά τα ιδρύματα που δεν προσελκύουν πολλούς πελάτες  θα τιμωρούνται με περικοπές μέχρις ότου πειθαρχήσουν! Η επίσημη αξιολόγηση δεν θα γίνεται από τους φοιτητές, αλλά από επιτροπές «σοφών», που μικρή σχέση θα έχουν με το αξιολογούμενο ίδρυμα. Ενώ σε αυτές, με προφανή στοχοθεσία, θα μετέχουν και οι επιχειρηματίες που αναφέραμε παραπάνω. Τέλος η φοιτητική μέριμνα ανατίθεται εξ ολοκλήρου στα ιδρύματα με ευθύνη δικιά τους για το επίπεδό της, κάτι που θα σημάνει την πλήρη υποβάθμισή της έως και κατάργηση πολλών κεκτημένων (πχ δωρεάν σίτιση κλπ)

 

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΟΥΠΟΝΙ: Στο πλαίσιο της οικονομικής αυτοτέλειας των πανεπιστημίων, όπως αυτή περιγράφηκε πιο πάνω, έρχεται να προστεθεί μια ακόμη διάταξη που δυσχεραίνει τους όρους με τους οποίους σπουδάζουμε και  σίγουρα μπορεί να έχει πολύ σημαντικές προεκτάσεις. Το φοιτητικό κουπόνι σημαίνει την καθιέρωση μιας προσωπικής σχέσης πανεπιστημίου-φοιτητή όσον αφορά στη χρηματοδότηση των σπουδών(πάσο, συγγράμματα, σίτιση, στέγαση κλπ). Μια τέτοια διάταξη φέρνει προ των πυλών τα δίδακτρα με την επίφαση των οικονομικών δυσκολιών που θα αντιμετωπίζουν τα πανεπιστήμια. Με άλλα λόγια εφόσον θα υπάρχει χρηματοδότηση του κάθε φοιτητή χωριστά, θα μπορούν στο μέλλον να μας πουν ότι όπως το πανεπιστήμιο πληρώνει τον φοιτητή έτσι και ο φοιτητής θα πρέπει να  προσφέρει τον ‘οβολό’ του για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΑΝΑ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΑ ΤΜΗΜΑ: Καταργείται η  έννοια του τμήματος όπως την γνωρίζουμε . Οι φοιτητές θα εισέρχονται σε σχολή (πχ θα είναι φοιτητές της σχολής  Θετικών Επιστημών και όχι του τμήματος Βιολογίας) και θα διαλέγουν ανάμεσα σε διάφορα προγράμματα σπουδών. Αυτό σημαίνει την πλήρη εξατομίκευση των σπουδών, καθώς ο κάθε φοιτητής θα ακολουθεί διαφορετικό πρόγραμμα σπουδών από τον διπλανό του, κυνηγώντας τις περισσότερες πιστωτικές μονάδες. Συνεπώς  πέρα από την ακαδημαϊκή  υποβάθμιση των σπουδών από τα προγράμματα-σούπα που θα παρέχονται θα έχουμε και πλήρη κατακερματισμό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων. Συνεπώς διαλύεται και κάθε έννοια συλλογικής διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων(ειδικά όταν παλεύεις για να αποκτήσεις –Βιολόγοι) και εισερχόμαστε σε μια εποχή που ο κάθε νέος θα σπουδάζει μόνος και θα διαπραγματεύεται μόνος του τους όρους εργασίας του χωρίς καμία συλλογική κατοχύρωση, έρμαιο στις ανάγκες και τις βουλές του κάθε εργοδότη.

ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ: Με το μάτι στραμμένο στη δημιουργία κέντρων αριστείας, πανεπιστήμια δηλαδή τα οποία θα αποτελούν «πρότυπα» και θα μαζεύουν τους αριστούχους φοιτητές, εισάγονται μια σειρά από «φίλτρα» στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τα  φίλτρα αυτά θα έχουν ως στόχο την περεταίρω εντατικοποίηση των σπουδών ώστε να «εκδιώκονται» από το πανεπιστήμιο οι φοιτητές που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτούς τους ρυθμούς σπουδών. Μιλάμε λοιπόν για κατάργηση εξεταστικών, καθολική επιβολή μαθημάτων αλυσίδας, διαγραφές φοιτητών κλπ. Αυτό σημαίνει ότι οι φοιτητές οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να εργάζονται(και σε περίοδο κρίσης δεν είναι λίγοι αυτοί) δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο που οραματίζεται η κυρία Διαμαντοπούλου.

ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ: Η Υπουργός προτείνει για τα κρίσιμα ζητήματα του πανεπιστημίου( τη χάραξη στρατηγικής, την κατανομή πόρων κ.α.) να μην αποφασίζουν πια τα αρμόδια δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα (Πρυτανικό Συμβούλιο, Συνέλευση τμήματος) αλλά κάποιο εξωτερικό Συμβούλιο Διοίκησης, που στερείται παντελώς δημοκρατικής νομιμοποίησης και θα περιλαμβάνει από τοπικούς άρχοντες έως εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου. Δηλαδή οι φοιτητές και τα μέλη ΔΕΠ αποκλείονται από την συνδιοίκηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Η συνδιοίκηση είναι το δικαίωμα που κατέκτησαν οι φοιτητές μετά τη δικτατορία, να έχουν λόγο και συμμετοχή στις αποφάσεις των διοικητικών οργάνων του Πανεπιστημίου. Είναι αιθεροβάμων κάποιος να πιστεύει ότι η συνδιοίκηση λειτουργεί ιδανικά: οι καθεστωτικές παρατάξεις ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, έχουν αναλωθεί πανελλαδικά τα τελευταία χρόνια σε όργιο διαπλοκής με καθηγητές και μικροκομματικές εξυπηρετήσεις. Ωστόσο δε μπορεί στο βωμό της αδιέξοδης λογικής «πονάει κεφάλι, κόβουμε κεφάλι» να θυσιάζεται η δυνατότητα των υγιών δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος να αυτενεργούν να προασπίζουν τα αγωνιστικά κεκτημένα και εν τέλει να έχουμε λόγο για τα θέματα που μας αφορούν πιο άμεσα από οποιονδήποτε άλλο!

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: Συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολών αλλά και κλείσιμο πολλών από αυτών είναι κάποιο μέτρα που φέρνει ο πανεπιστημιακός Καλλικράτης σύμφωνα με το υπουργείο παιδείας. Ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο «έργο» που είδαμε και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Περισσότερες (οικονομικές) αρμοδιότητες στα πανεπιστήμια αλλά και δραματικά μικρότερη χρηματοδότηση, ενώ από την άλλη τα ιδρύματα της περιφέρειας να μειωθούν οικτρά σε σχέση με εκείνα των μεγάλων αστικών κέντρων με αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμισή τους που μπορεί να φτάσει ως το κλείσιμο αφήνοντας «ξεκρέμαστους» καθηγητές, εργαζόμενο διοικητικό προσωπικό και φοιτητές.

ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΡΩΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ: Όλα αυτά βέβαια δεν είναι αρκετά. Η κυβέρνηση φρόντισε και για το εργασιακό μας μέλλον μετά το πανεπιστήμιο δημιουργώντας ειδικές διατάξεις για τους νέους εργαζόμενους.  Σύμφωνα με το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης  η εργασία μέχρι τα 25 είναι υποχρεωτικά ανασφάλιστη, με απολαβές κατώτερες της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) ανεξαρτήτως πτυχίου.

Συγκεκριμένα:
-Οι νέοι/ες από 21-25 ετών θα αμείβονται με το 85% (- 15%) του κατώτερου μισθού.
-Οι νέοι/ες έως 21 ετών θα παίρνουν το 80% (- 20%) του κατώτερου μισθού.
-Οι νέοι/ες από 15-18 ετών με ειδικές συμβάσεις μαθητείας μέχρι ενός έτους θα αμείβονται με 70% (- 30%) του κατώτερου μισθού και δε θα ασφαλίζονται για σύνταξη.

Το οποίο με απλά μαθηματικά σημαίνει, σταθερές απολαβές, περί τα 590 ευρώ. Το σύμφωνο αυτό συνδέει με ένα τρόπο το νέο μοντέλο εργαζομένου, με τον νέο εργασιακό χάρτη που επιβάλλει το Δ.Ν.Τ. και το μνημόνιο. Επί της ουσίας δεν θα έχει σημασία το πτυχίο του κάθε αποφοίτου αφού θα δουλεύει με συγκεκριμένες εργασιακές συνθήκες που επιβάλλονται από το σύμφωνο και οδηγεί σε εξοντωτικές συνθήκες εργασίας το ευρύτερο κομμάτι της εργαζόμενης νεολαίας (μέχρι τα 25 έτη). Με άλλα λόγια, διαλύει ουσιαστικά τόσο την εργασιακή προοπτική των νεολαίων που δεν βρίσκονται στο πανεπιστήμιο, όσο και την εργασιακή αποκατάσταση των αποφοίτων , «παρακάμπτοντας» επί της ουσίας το πτυχίο για τα πρώτα χρόνια δουλειάς.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Η κυβερνητική προπαγάνδα λέει ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι μονόδρομος. Η επίθεση στο πανεπιστήμιο είναι μέρος της συνολικής επίθεσης που έχει εξαπολυθεί τους τελευταίους μήνες απέναντι σε δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων. Η Αριστερή Ενότητα κρούει έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου γι’ αυτή την σαρωτική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και καλεί τους φοιτητές, ο δικός μας μονόδρομος είναι ο αγώνας διαρκείας και η αντίσταση στη λαίλαπα των αντιδραστικών μέτρων. Χρειάζεται να οικοδομήσουμε ένα μαζικό πανεκπαιδευτικό κίνημα μαζί με τους μαθητές, τους καθηγητές και μαχητικά να  παλέψουμε στο πλευρό των εργαζομένων. Θα επιδιώξουμε την πιο πλατιά αριστερή συμμαχία Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη και η παραμικρή αποδυνάμωση του κινήματος συνιστά έγκλημα.

Στις 23-24 Οκτώβρη θα διεξαχθεί στο Ρέθυμνο η 65^η σύνοδος πρυτάνεων στην οποία η υπουργός παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου θα ανακοινώσει το προσχέδιο νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα είμαστε εκεί και θα τους δώσουμε την πρώτη απάντηση. Το μεγάλο φοιτητικό κίνημα του άρθρου 16 απέδειξε ότι ξέρουμε να αγωνιζόμαστε, ξέρουμε να νικάμε!

ΕΙΔΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΧΟΛΗΣ:

Γενικά αντιλαμβανόμαστε πως οι πολιτικές επιλογές που εφαρμόζονται σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουν άμεσο αντίκτυπο στην πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά εντός του Πανεπιστημίου. Δεν σταματάμε λοιπόν να παλεύουμε λοιπόν μέσα από τη γενική συνέλευση των φοιτητών του Βιολογικού, αλλά και μέσα από τα όργανα συνδιοίκησης για την εξασφάλιση καλύτερων όρων για τις σπουδές μας. Συγκεκριμένα διεκδικούμε:

1. Την αύξηση του εκπαιδευτικού προσωπικού, της χρηματοδότησης και τη βελτίωση των υποδομών. Από το περασμένο ήδη ακαδημαϊκό έτος το τμήμα είχε κάνει αίτηση στο Υπουργείο Παιδείας για την συμπλήρωση των θέσεων τεσσάρων μελών ΔΕΠ, η οποία δεν εισακούστηκε λόγω της «έλλειψης» χρημάτων.

2. Την κάλυψη αναγκαίων θέσεων των παρασκευαστών στα εργαστήρια. Το φαινόμενο της κάλυψης των κενών θέσεων που δημιουργούνται, όχι με την πρόσληψη νέων παρασκευαστών αλλά με την με την μεταφορά προσωπικού ,π.χ ΙΔΑΧ,  από άλλους τομείς σε αυτούς που έχουν ελλείψεις είναι καταχρηστικό και παράλογο.

3. Την ανάκληση της απόφασης της Γ.Σ. του τμήματος της Βιολογίας, για εφαρμογή της διάταξης του εσωτερικού κανονισμού που αναφέρεται στην ύπαρξη πολλαπλών συγγραμμάτων ανά μάθημα. Η εφαρμογή της εν λόγω διάταξης θα έχει ως αποτέλεσμα την επιβάρυνση του κάθε φοιτητή (και κυρίως των φοιτητών του φετινού πρώτου έτους) με έξοδα που κανονικά θα έπρεπε να καλύπτει το πανεπιστήμιο, στα πλαίσια της δωρεάν τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Καθώς είναι πιθανό να αναγκάζεται να αγοράζει τόσο τα υπόλοιπα συγγράμματα που δεν θα παρέχονται δωρεάν, όσο και τις σημειώσεις των εργαστηριακών ασκήσεων, που δεν αναφέρονται πουθενά στον εσωτερικό κανονισμό.

4. Την κατάργηση των λεγόμενων “αλυσίδων μαθημάτων” οι οποίες έχουν αρχίσει να γίνονται θεσμός στο βιολογικό (π.χ.: ιχθυολογία, ωκεανογραφία, ζωική ποικιλότητα, ανατομία φυτών), χωρίς να λύνουν κανένα πρόβλημα, πέρα από αυτό της αδυναμίας των τομέων να καλύψουν παραπάνω φοιτητές, ενώ διαχωρίζουν μηχανιστικά τους φοιτητές σε επιτυχημένους και αποτυχημένους βάσει ενός συστήματος στο οποίο υπεισέρχονται πολύ περισσότεροι παράγοντες από αυτόν της κατάρτισης του φοιτητή στο αντικείμενο του μαθήματος.

5. Να μη μπει κανένα όριο στον αριθμό τον κατ’ επιλογή μαθημάτων που μπορούμε να παρακολουθήσουμε.

6. Την παροχή δωρεάν αναλώσιμων για όλα τα εργαστήρια. Βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής στα εργαστήρια.

7. Τη δημοσιοποίηση του Προϋπολογισμού του τμήματος και των Τομέων, καθώς και την ορθολογικότερη διαχείριση των χρημάτων του Πανεπιστημίου κεντρικά.

8. Τη δυνατότητα αναπλήρωσης απουσίας σε όλα τα εργαστήρια. Να έχουμε δικαίωμα μιας απουσίας, έστω και με δικαιολογητικά, σε όλα τα εργαστήρια μιας και υπάρχουν εργαστήρια που δε δικαιολογείται ούτε 1 απουσία.

9. Χρηματοδότηση των βιβλιοθηκών από τον προϋπολογισμό τώρα που λήγουν τα ΕΠΕΑΕΚ.

10. Τον εμπλουτισμό της νέας βιβλιοθήκης με όλα τα βιβλία που διδάσκονται στο τμήμα σε πολλαπλά αντίτυπα, καθώς και τον εξοπλισμό της με ενημερωμένα επιστημονικά περιοδικά, ώστε να μπορούν οι φοιτητές να ενημερώνονται για τις εξελίξεις στην επιστήμη τους και να εμβαθύνουν περαιτέρω σ’ αυτήν.

11. Καθιέρωση  ξεχωριστής επί πλέον εξεταστικής 2 βδομάδων για τους επί πτυχίω φοιτητές έξω από τη χρονική περίοδο της γενική εξεταστικής και όχι μέσα σε αυτήν.

12. Να γίνεται αναφορά από τα σχετικά μαθήματα στις κλιματικές αλλαγές, στη συνθήκη του Κιότο, στο δίκτυο Natura, κ.ά.

13. Τη δωρεάν διανομή οποιωνδήποτε συμπληρωματικών σημειώσεων είναι απαραίτητες για κάθε μάθημα. Τη δέσμευση όλων των τομέων ότι θα ανεβάζουν τις παραδόσεις στο e-class, καθώς και την ύπαρξη πρότυπων θεμάτων και λυμένων ασκήσεων σε αυτό, ώστε να σταματήσει το Πανεπιστήμιο να έχει χαρακτήρα εξεταστικού κέντρου.

14. Τη δυνατότητα παρακολούθησης όλων των εργαστηρίων του α εξαμήνου από τους φοιτητές από μετεγγραφή που εμπίπτουν στις διατάξεις του νόμου.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

• Να παρθούν πίσω τα σκληρά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι, να αποσυρθεί το φορολογικό νομοσχέδιο.
• Καμιά προσπάθεια περιστολής του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Όχι στην ανάληψη της φύλαξης του πανεπιστημίου από εταιρίες security.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με αξιοπρεπείς απολαβές και ασφάλιση – Όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας
• Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, αύξηση των κρατικών δαπανών για την παιδεία στο 5% του  ΑΕΠ
• Να μην εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία για τα ΚΕΣ. Να καταργηθούν και να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους.
• Παροχή όλων των απαιτούμενων συγγραμμάτων και βελτίωσή τους, αναβάθμιση πανεπιστημιακών τυπογραφείων
• Να αποσυρθεί άμεσα ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός. Καμία συγκρότηση 4ετών επιχειρηματικών προγραμμάτων.
• Να μην εφαρμοστεί και να καταργηθεί ο νέος Νόμος Πλαίσιο
• Να καταργηθεί ο νέος νόμος για την έρευνα, να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά
• Κατάργηση των νόμων για Αξιολόγηση, ΔΟΑΤΑΠ, ΙΔΒΕ
• Κατάργηση των εξετάσεων του ΤΕΕ για τους απόφοιτους των ελληνικών πανεπιστημίων
• Μέλη ΔΕΠ πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης
• Ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση
• Δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορές
• Χρηματοδότηση των βιβλιοθηκών από τον προϋπολογισμό τώρα που λήγουν τα ΕΠΕΑΕΚ
• Διανομή παλιών θεμάτων και λύσεων από τη Γραμματεία
  • Όχι στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, κατάργηση των νόμων Σιούφα-Ρέππα, να επιστραφούν στα   ταμεία τα οφειλόμενα από κράτος και εργοδοσία
  • Όχι στα νέα φοροεισπρακτικά μέτρα που πλήττουν τους νέους εργαζόμενους
  • Να σταματήσει η εκποίηση του δημόσιου πλούτου
  • Ενίσχυση της εσωτερικής δημοκρατίας στα Ιδρύματα-αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των    φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης στο 100% των μελών ΔΕΠ
  • Κατάργηση των ΜΑΤ – αφοπλισμός και εκδημοκρατισμός της Αστυνομίας

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:

• Μαζική συμμετοχή του Συλλόγου στην παράσταση διαμαρτυρίας (αντισύνοδο) στη σύνοδο των πρυτάνεων στις 23 και 24/10 στο Ρέθυμνο.
• Κλειστή Σχολή την Παρασκευή 23/10 και το Σάββατο 24/10 για συμμετοχή των φοιτητών

 

Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ “MALL” ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΕΛΑΤΕΣ;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ κ. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!

Μετά τη σύνοδο των πρυτάνεων στους Δελφούς και τους χρησμούς των συμπαριστάμενων Υπουργού Παιδείας και Πρωθυπουργού για την ανώτατη εκπαίδευση, πολύς λόγος γίνεται για μια φιλόδοξη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που όπως μαθαίνουμε από τον Τύπο «θα τα σαρώσει όλα στο πέρασμά της». Ποιες όμως ακριβώς είναι οι προτάσεις του Υπουργείου για τα Πανεπιστήμια και τι συνεπάγονται;

1. Οικονομική αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται… !
Σημαίνει όμως ότι σταδιακά, έως ότου εξαλειφθεί, θα αρχίσει να περιορίζεται η κρατική χρηματοδότηση στα ανώτατα ιδρύματα, με αποτέλεσμα αυτά να είναι υποχρεωμένα να στραφούν για πόρους στις δυνάμεις της αγοράς, στους ιδιώτες. Κανείς όμως δεν επενδύει τα χρήματά του χωρίς συγκεκριμένη στόχευση. Ποιά μπορεί να είναι αυτή; Υπερεξειδίκευση και κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, εντατικοποίηση-αυταρχικοποίηση των σπουδών, έρευνα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς και όχι της κοινωνίας.

Παράδειγμα: Στην Αμερική, μόλις έγιναν γνωστοί οι σκοποί του, διεκόπη η χρηματοδότηση σε πρωτοπόρο μεταπτυχακό πρόγραμμα που εφηύρε GPS ανίχνευσης νερού, για να μην πεθαίνουν της δίψας οι μετανάστες που διέσχιζαν την έρημο στα σύνορα Μεξικό-ΗΠΑ.

2. Κοινωνική λογοδοσία των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται… !
Σημαίνει όμως κατάργηση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, μία παράδοση ακαδημαϊκής ελευθερίας αιώνων! Η Υπουργός προτείνει για τα κρίσιμα ζητήματα του πανεπιστημίου (τη χάραξη στρατηγικής, την κατανομή πόρων κ.ά.) να μην αποφασίζουν πια τα αρμόδια δημοκρατικά εκλεγμένα συλλογικά όργανα (Πρυτανικό Συμβούλιο, Συνέλευση Τμήματος), αλλά κάποιο εξωτερικό Συμβούλιο Διοίκησης, που στερείται παντελώς δημοκρατικής νομιμοποίησης και θα περιλαμβάνει από τοπικούς άρχοντες έως εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου: με «ακαδημαϊκά» κριτήρια πάντα!

Παράδειγμα: Η διεθνής βιβλιογραφία κατακλύζεται από αναφορές για τις συνέπειες τέτοιων οργανωτικών σχημάτων: τα συμβούλια, στα οποία κυριαρχούν επιχειρηματίες, θέτουν σε δυσμένεια και σταδιακά περιθωριοποιούν εκείνα τα μέλη του ακαδημαϊκού προσωπικού τα οποία διατύπωναν την οποιαδήποτε κριτική προς την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, με τελικό αποτέλεσμα το φίμωμα κάθε κοινωνικής κριτικής.

3. Διαφάνεια στη διοίκηση των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται… !
Σημαίνει όμως την κατάργηση της συνδιοίκησης! Συνδιοίκηση είναι το δικαίωμα που κατέκτησαν οι φοιτητές μετά τη δικτατορία, να έχουν λόγο και συμμετοχή στις αποφάσεις των διοικητικών οργάνων του Πανεπιστημίου.
Είναι αιθεροβάμων κάποιος αν πιστεύει ότι η συνδιοίκηση λειτουργεί ιδανικά: οι καθεστωτικές παρατάξεις, ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, έχουν αναλωθεί τα τελευταία χρόνια σε όργιο διαπλοκής με καθηγητές και μικροκομματικές εξυπηρετήσεις. Ωστόσο δε μπορεί στο βωμό της αδιέξοδης λογικής «πονάει κεφάλι, κόβουμε κεφάλι», να θυσιάζεται η δυνατότητα των υγιών δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος να αυτενεργούν, να προασπίζουν τα αγωνιστικά κεκτημένα και εν τέλει να έχουμε λόγο για τα θέματα που μας αφορούν πιο άμεσα απ’ οποιονδήποτε άλλο!

4. Αξιολόγηση των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται… !
Σημαίνει όμως ότι τα καλά (δηλαδή αυτά που προσαρμόζονται καλύτερα στα κριτήρια της αγοράς) πανεπιστήμια θα επιβραβεύονται με περισσότερα λεφτά για να γίνουν «καλύτερα», δηλαδή πιο πειθήνια, ενώ τα «κακά», αυτά που ας πούμε δεν προσελκύουν πολλούς πελάτες, θα τιμωρούνται με περικοπές, μέχρις ότου πειθαρχήσουν! Σημειώνεται ότι η επίσημη αξιολόγηση δε θα γίνεται από τους φοιτητές, αλλά από επιτροπές «σοφών», που μικρή σχέση θα έχουν με το αξιολογούμενο ίδρυμα. Ενώ σ’ αυτές, με προφανή στοχοθεσία, θα μετέχουν βέβαια και οι φίλοι επιχειρηματίες που αναφέραμε και παραπάνω.

Παράδειγμα: Αυτό του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Middlesex, στη Μεγάλη Βρετανία. Με βάση την αξιολόγηση της έρευνας του 2008, το συγκεκριμένο Τμήμα Φιλοσοφίας βρέθηκε ψηλότερα από όλα τα αξιολογούμενα Τμήματα Φιλοσοφίας. Και όμως οι αρχές του Πανεπιστημίου θέλησαν να το κλείσουν πριν περάσουν δύο χρόνια! Ο λόγος; Κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν τά ’φερνε!» (“it made no measurable contribution to the University” ήταν η επίσημη αιτιολόγηση).

5. Διεθνοποίηση της λειτουργίας τους: ωραίο ακούγεται… !
Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε το πτυχίο ως άμεσα παράγωγο επαγγελματικών δικαιωμάτων και να ετοιμαστούμε για κυνήγι πιστωτικών μονάδων, το άθροισμα των οποίων, πτυχίο-κουρελόχαρτο, θα πιστοποιεί απλά κάποιες δεξιότητες και φυσικά θα ακυρώνει apriori κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης των μελλοντικών εργαζόμενων.
Ίσως επίσης να σημαίνει, ότι θα καλούμαστε να πληρώσουμε εξέταστρα σε περίπτωση αποτυχίας σε ένα μάθημα (ρητή πρόταση πρύτανη Γρυσπολάκη) και για πρόσβαση στις φοιτητικές υπηρεσίες θα χρειαζόμαστε κουπόνι, αντίστοιχο συγκεκριμένου χρηματικού ποσού: όλα αυτά συνθέτουν προλείανση του εδάφους για την επιβολή διδάκτρων.

Παραδείγματα: Είναι κοινό μυστικό ότι σε πολλά μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα ελληνικών ΑΕΙ επιβάλλονται πλέον δίδακτρα.
Στη τμήμα Βιολογίας, δεν πάνε πάνω από 2 χρόνια από τότε που ο αριθμός των διανεμόμενων συγγραμμάτων, από εκεί που αντιστοιχούσε σε όσα μαθήματα μπορεί να δηλώσει κανείς, συρρικνώθηκε στο ασφυκτικό 35.

6. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι «σοφοί» σύμβουλοι που εισηγούνται όλες αυτές τις ωραίες μεταρρυθμίσεις;

Η συντονίστρια της επιτροπής Λίντα Κατέχη στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο επιλογής φοιτητών, όπου ευνοούσε παιδιά πολιτικών. Το σκάνδαλο έγινε γνωστό μόλις θέλησε να μετακινηθεί στο Πανεπιστήμιο Ντέιβις της Καλιφόρνια με αμοιβή 400.000 δολάρια το χρόνο.
Ο Ολλανδός «σοφός» Jo Ritzen που παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως καθηγητής οικονομικών, ήταν αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (1999-2003), ενώ το 1989 είχε γίνει Υπουργός Παιδείας λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση άρθρου του σε έγκυρη ολλανδική εφημερίδα με τίτλο «Στην εκπαίδευση μπορούν να γίνουν ακόμη πολλές περικοπές!» (εφημερίδα NRC «Op onderwijs kan best nog flink bezuinigd worden!»)

Ωραία ακούγονται λοιπόν τα σχέδια του κ. Παπανδρέου και της κ. Διαμαντοπούλου, αλλά το περιεχόμενό τους φαντάζει μάλλον εφιαλτικό. Το ίδιο εφιαλτικές μνήμες ξυπνούν και οι δηλώσεις τους για «τέλος της μεταπολίτευσης» και «τριτοβάθμια εκπαίδευση ασθενή επί της κλίνης». Να σημειώσουμε επιπλέον, ότι σε αντίθεση με άλλα ζητήματα που για να εξαπατήσουν την κοινή γνώμη κρύβουν τις ευθύνες τους πίσω απ’ το “μπαμπούλα” του ΔΝΤ, την “κακή” ΕΕ και τις “αδίστακτες” αγορές, η εκπαιδευτική είναι η πρώτη μεταρρύθμιση που ανερυθρίαστα παραδέχονται κι οι ίδιοι πως ξεκινούν με αμιγώς δική τους πρωτοβουλία! Άλλωστε η περσινή σύνοδος των Υπουργών Παιδείας της ΕΕ, έβγαλε ως συμπέρασμα το πάγωμα των διαδικασιών της συνθήκης της Μπολόνια! Μιλάμε λοιπόν για την πιο ταξικά ανάλγητη κυβέρνηση της Ευρώπης , τον καλύτερο μαθητή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα.

Υγ1: Με ενδιαφέρον περιμένουμε να μάθουμε τι λέει γι’ αυτά και η ΔΑΠ, η παράταξη-απολογητής της Μαριέττας Γιαννάκου, που -πάντα κρυφίως- στήριξε τον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο που μας περιόρισε τα συγγράμματα και ήθελε managers, πλάνα ανάπτυξης, πειθαρχικές επιτροπές και διαγραφές φοιτητών…

Υγ2: Στον «σοφό» σύμβουλο του Παπανδρέου που δήλωσε ότι θέλει οι πελάτες να είναι όσο το δυνατόν πιο ευχαριστημένοι απ’ τις παρεχόμενες υπηρεσίες των Πανεπιστημίων, εμείς, «οι πελάτες» απαντάμε ότι θα είμαστε ευχαριστημένοι μόνον όταν επιτελέσουμε το δημόσιο χρέος μας. Δηλαδή να προστατέψουμε τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και να διασφαλίσουμε την αυτοδιοικητική λειτουργία του Πανεπιστημίου!

Πανεπιστήμιο: Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ

Το παρωχημένο και εσωστρεφές πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης φεύγει, το σύγχρονο ανώτατο ίδρυμα της αριστείας, της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης έρχεται. Μ’ αυτή τη φράση συνόψισε το ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας (27.9.2010) τις αλλαγές που εξήγγειλαν στους Δελφούς ο πρωθυπουργός και η υπουργός Παιδείας. «Αριστεία», «ανταγωνιστικότητα», «ανάπτυξη»: ωραίες λέξεις, στ’ αλήθεια. Ας μη μείνουμε όμως στις λέξεις, τα ωραία –ή τα λιγότερο ωραία– λόγια, τη ρητορεία ή τις τουφεκιές στον αέρα, όπως, για παράδειγμα, ότι «καταργείται» (διά νόμου;) «η διδασκαλία στα αμφιθέατρα». Πίσω από τις λέξεις, κάτι αλήθεια σημαντικό κρύβεται εδώ.
Εν αρχή, όλη η εξουσία στα συμβούλια διοίκησης: αυτά, στα οποία θα μετέχουν και «δυνάμεις από την κοινωνία», κατά το πρότυπο των αμερικανικών board of trustees, θα έχουν τον αποφασιστικό λόγο. Οι πρυτάνεις, που μπορεί να επιλέγονται ακόμα και με διαγωνισμό, περιορίζονται στα ακαδημαϊκά ζητήματα, στις συγκλήτους μετέχουν «διακεκριμένες εξωπανεπιστημιακές προσωπικότητες», ενώ καταργείται ουσιαστικά η φοιτητική συμμετοχή.
Η χρηματοδότηση συνδέεται ευθέως με την αξιολόγηση, η οποία εισάγεται ως μέθοδος πειθάρχησης και τιμωρίας, ενώ το κράτος αποσύρεται εμμέσως αλλά σαφώς, όπως δείχνουν η δημιουργία ανεξάρτητης αρχής χρηματοδότησης και η χρηματοδότηση ανά φοιτητή και όχι ανά ίδρυμα. Τη στιγμή δηλαδή που, μέσω των «συμβουλίων διοίκησης», καταργείται η ουσιαστική αυτοτέλεια των ΑΕΙ-ΤΕΙ, θεσπίζεται η «οικονομική αυτοτέλειά» τους: τα ιδρύματα πρέπει «αυτοτελώς» να τα βγάλουν πέρα, αναζητώντας κρατική και ιδιωτική χρηματοδότηση, χορηγίες, δίδακτρα κ.ο.κ.
Όσον αφορά την οργάνωση σπουδών, η εφαρμογή του συστήματος ECTS (με βάση τις διδακτικές-πιστωτικές μονάδες) σηματοδοτεί τη διάλυση του ενιαίου προγράμματος και πτυχίου, υπέρ μιας λογικής εξατομικευμένων επιλογών.
Υπάρχουν, πιστεύω, δύο κομβικά σημεία για την κατανόηση της όλης δέσμης μέτρων. Το πρώτο είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένες αλλαγές ή επιμέρους προτάσεις, τις οποίες πρέπει να συζητήσουμε μία μία, καταθέτοντας συμφωνίες και διαφωνίες (όπως έκανε, λ.χ., ο Γ. Μπαμπινιώτης στο Βήμα της προηγούμενης Κυριακής). Πρόκειται για απόπειρα συνολικής αλλαγής του μοντέλου του πανεπιστημίου, της αντίληψης για τη γνώση και την εκπαίδευση: «αφορούν το DNA της λειτουργίας των πανεπιστημίων», κατά την Α. Διαμαντοπούλου.
Το δεύτερο είναι ότι η υπουργός Παιδείας δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα. Το μοντέλο που εισάγεται δεν είναι ελληνική πατέντα, έχει ήδη δοκιμαστεί σε άλλες χώρες. Ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβέστεροι, πρόκειται για διαδικασία η οποία, με διαφορετικές ταχύτητες και εκδοχές, προωθείται εδώ και μια δεκαετία περίπου στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια (βλ. «managerial reform» και «ενιαίος χώρος εκπαίδευσης της Μπολόνια») — πράγμα που κάνει το όλο ζήτημα πολύ πιο ενδιαφέρον, αλλά και δύσκολο, για όσους θέλουμε να παρέμβουμε.
Θα θέλαμε εδώ να επισημάνουμε δύο σκοπέλους, στους οποίους προσκρούουν συχνά οι τοποθετήσεις όσων αντιδρούν. Ο πρώτος είναι η ενοχική αποδοχή των καταγγελιών, το αυτομαστίγωμα για τα δεινά που καταμαρτυρούνται (λ.χ., «τα πτυχία επ’ αμοιβή, τους φοιτητές που περνούν μαθήματα δι’ αντιπροσώπων, τις ιδιωτικές υπηρεσίες για συγγραφή διπλωμάτων και πτυχιακών εργασιών», που αναφέρονται στην υπουργική ομιλία), που καταλήγει σε έναν άγονο ηθικολογικό και εγκλητικό λόγο, που μαζί με τα απόνερα πετάει βέβαια και το μωρό: παράδειγμα, η πρόθυμη συνηγορία υπέρ της κατάργησης της φοιτητικής συμμετοχής.
Δεύτερος σκόπελος, η παράκαμψη του προβλήματος. Εδώ, αντιθέτως, εκκινώντας από ένα, καταρχήν σωστό, ιδεολογικό αντανακλαστικό, την υπεράσπιση των δημόσιων θεσμών, φτάνουμε να αρνηθούμε την πραγματικότητα — στάση ιδεολογικά προτιμότερη από την πρώτη, αλλά πολιτικά αναποτελεσματική, και επιζήμια: για παράδειγμα, αν πίσω από τις διαμαρτυρίες για την κατάσταση των νοσοκομείων διακρίνουμε μονάχα τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που καραδοκούν.. Στην περίπτωσή μας, είναι πολιτικά λάθος να ταυτιστούμε με το υπάρχον πανεπιστήμιο• ασφαλώς πρέπει να υπερασπιστούμε λογικές, αξίες και κατακτήσεις, καθώς και τον θεσμό εν συνόλω — αρκεί να μην τον θεωρήσουμε, με μια διαδικασία ψυχολογικοπολιτικής ταύτισης, κάτι σαν κινηματικό υποκατάστατο ή κάστρο της Αριστεράς.

Οι εξαγγελλόμενες αλλαγές, η λογική της ποσοτικοποίησης, της μετρησιμότητας, της αποτελεσματικότητας, της εξατομίκευσης, σηματοδοτούν και μια σοβαρή αλλαγή της αντίληψης για τη γνώση, την παιδεία, το πανεπιστήμιο. Η γλώσσα της υπουργικής ομιλίας, από μόνη της, είναι χαρακτηριστική της περιοριστικής και απολύτως εργαλειακής αυτής αντίληψης: «νέου τύπου ανάπτυξη, η οποία θα βασίζεται στο εκπαιδευμένο και καινοτόμο εκπαιδευτικό δυναμικό», «νέα στοχοκεντρικά προγράμματα σπουδών», «πιστοποίηση των σπουδών». Ταυτόχρονα, η επίθεση στο «πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης» δίνει το πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα των εξαγγελιών. Η μεταπολίτευση (που χρησιμοποιείται ως μετωνυμία της Αριστεράς) δαιμονοποιείται, τα τελευταία χρόνια, ως περίοδος με οβερντόουζ δημοκρατίας, ελευθεριότητας και χαλάρωσης, σε έναν λόγο με βαθύ αντιδραστικό υπόβαθρο, που διακινούν από τους νεοσυντηρητικούς και τους «νέους φιλελεύθερους» σχολιαστές μέχρι τους λαϊφστάιλ στοχαστές. Ταυτόχρονα, είναι εντυπωσιακό πώς αντιμετωπίζεται, όλο και συχνότερα (άρθρο 16, νομοθεσία για τα δάση κ.ά.), ο υπέρτατος και θεμελιώδης νόμος, το Σύνταγμα: σαν κακός μπελάς, που πρέπει να τον παρακάμψουμε με κομψό τρόπο: «Και πάλι δεν είναι εύκολο μέσα από το πλαίσιο που θέτει το Σύνταγμα, αλλά είναι μία αδήριτη ανάγκη», λέει κάπου η Α. Διαμαντοπούλου.

«Μητέρα όλων των μαχών», αποκάλεσε τη διαδικασία η υπουργός. Ας τη δώσουμε, και όχι μόνο για την τιμή των όπλων. Η μάχη δεν έχει κριθεί, και θα δοθεί όχι μόνο στο δρόμο και τα αμφιθέατρα, όπου οι μνήμες του κινήματος για το άρθρο 16 δεν έχουν σβήσει, αλλά μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, στο πεδίο των ιδεών, των αξιών και των συνειδήσεων. Όπως διεξάγεται σε όλη την Ευρώπη, αν θυμηθούμε τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αυστρία. Σε ό,τι μας αναλογεί, θα το κάνουμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις!!