Από ότι φαίνεται η ΠΚΣ καταβάλλει αξιοζήλευτη προσπάθεια ώστε να μην πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει (με την αρνητική δυστυχώς έννοια),κάνοντας ότι μπορεί για να εγκλωβίσει τους συλλόγους σε «διαδικασίες» που ξεκάθαρα ελέγχονται από τον κομματικό της μηχανισμό οδηγώντας τους με μαθηματική ακρίβεια είτε στο ΚΚΕ είτε στο ΠΑΜΕ.
Η πιο πρόσφατη τέτοιου είδους προσπάθεια καλείται Επιτροπή Αγώνα (και η ίδρυσή της).
Ο προσανατολισμός της και ο τρόπος λειτουργίας της περιγράφεται σε ένα κείμενο που μοιράζουν οι συνάδελφοι της ΠΚΣ. Το κείμενο, επαληθεύοντας τον παραπάνω συλλογισμό διασαφηνίζει πως «Ο πόλος συσπείρωσης αυτός ( η επιτροπή αγώνα ),μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα-το ΠΑΜΕ, θα γίνει μπροστάρης στον αγώνα». Αποδεικνύουν, για ακόμα μία φορά πως οτιδήποτε δεν ταυτίζεται με την στενή κομματική γραμμή τους (καθώς τα συνδικάτα που συγκροτούν το ΠΑΜΕ ελέγχονται ουσιαστικά από το ΚΚΕ) το αποδοκιμάζουν ως μη κινηματικό και ακίνδυνο για το σύστημα, συνεχίζοντας αλαζονικά να προβάλλονται ως επαναστατικές αυθεντίες και γνώστες της απόλυτης αλήθειας.
Ας δούμε, όμως μερικά απ΄τα σημεία του κειμένου:
1. Γίνεται φοβερά αντιφατικό καθώς από τη μία υποστηρίζει ότι «Κάθε ένας μέσα στην επιτροπή αγώνα είναι ίσος με οποιονδήποτε άλλον και έχει το δικαίωμα λόγου. Όλοι μαζί συνδιαμορφώνουμε τη δράση μας.» ενώ παράλληλα ξεκαθαρίζει πως «Στην επιτροπή αγώνα συμμετέχουν όλοι όσοι συμφωνούν με το πλαίσιο πάλης». Στην προκείμενη περίπτωση όμως εμφανίζεται ένα μικρό θεσμικό προβληματάκι(!): το πλαίσιο πάλης το είχαν ήδη έτοιμο οι συνάδελφοι της ΠΚΣ και το μοίραζαν μαζί με το προαναφερθέν φυλλάδιο, οπότε αυτόματα όποιος δεν συμφωνεί με αυτό το πλαίσιο δεν έχει θέση μέσα στην επιτροπή αγώνα.
Άρα τι ακριβώς να πει ο οποιοσδήποτε που έχει δικαίωμα λόγου και τι ακριβώς να συνδιαμορφώσει; Το ήδη διαμορφωμένο;
Πώς ακριβώς θα βοηθήσει μια τέτοια διαδικασία την γενική συνέλευση του συλλόγου μας και δεν θα προσπαθήσει να την υποκαταστήσει, και τι θα συμβαίνει όταν η απόφαση του συλλόγου δεν θα ταυτίζεται με αυτήν της «επιτροπής αγώνα»;
2. Υποστηρίζει το εξής πολύ ενδιαφέρον : «Μας ενοχλεί η κατάσταση που επικρατεί μέσα στις συνελεύσεις όπου χάνεται το κύριο, επικρατεί μια οχλαγωγία με αποτέλεσμα να μην ακούγονται καν οι ομιλητές , η κουβέντα να αποπροσανατολίζεται, συχνά συνειδητά, με διάφορες και ποικίλες αφορμές με αποτέλεσμα οι φοιτητές να αποφασίζουν ακόμα και κόντρα των αναγκών τους.».
Το μέγεθος της ειρωνείας της φράσης αυτής μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει, έστω και μία γενική συνέλευση. Καθώς, πολύ μεγάλο (ίσως το μεγαλύτερο) μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση αυτή φέρει η ίδια η ΠΚΣ, αφού σαφώς χάνεται το κύριο όταν επιλέγει την γενική συνέλευση του συλλόγου για να ασκήσει την προπαγάνδα του κόμματός της και προφανώς αποπροσανατολίζεται η κουβέντα, όταν προσπαθεί να πλήξει άλλους πολιτικούς χώρους ρίχνοντας ακατάπαυστα ‘λάσπη’.
3. Η εντυπωσιακότερη όμως φράση του κειμένου είναι : «Μας ενοχλούν οι πολύωρες εξαντλητικές άνευ λόγου διαδικασίες». Σίγουρα οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες κάθε άλλο παρά σύντομες είναι.
Από πότε όμως αυτό ενοχλεί τόσο πολύ την ΠΚΣ ώστε να τις χαρακτηρίσει άνευ λόγου;
Άλλωστε αν κανείς ανατρέξει στο πρόσφατο παρελθόν θα συμφωνήσει ότι μια απ΄τις πιο εποικοδομητικές συνελεύσεις του συλλόγου μας ήταν αυτή στις 15 Δεκεμβρίου που διήρκεσε 4,5 ώρες. Σίγουρα, ήταν εξαντλητική αλλά θα ήταν τραγικό να την χαρακτηρίσει κανείς άνευ λόγου, χαρακτηρισμός που δείχνει την αντίληψη της ΠΚΣ για αυτού του είδους τις διαδικασίες.
Ενδεχομένως, κάποια από τα παραπάνω να μπορούσαν να «δικαιολογηθούν» ως μικροπολιτικά τεχνάσματα.
4. Η φράση όμως «Είναι αυτοί που μπροστά στη μέθη μιας υποτιθέμενης εξέγερσης δεν έβγαλαν κουβέντα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγονταν και την πραγματική εξέγερση ενός λαού ενάντια στην γενοκτονία του.»
ουσιαστικά υποστηρίζει ότι δεν πήραμε σαφή θέση υπέρ του παλαιστινιακού λαού στον αγώνα του για επιβίωση απέναντι στη δολοφονική ιμπεριαλιστική τακτική του Ισραήλ, είναι τουλάχιστον εξοργιστική.
Είναι απαράδεχτη η προσπάθειά τους να τραβήξουν διαχωριστικές γραμμές από τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς ακόμα και για τόσο ευαίσθητα ζητήματα.
Λίγο πριν το τελειώσει το αξιοπρόσεχτο είναι αλήθεια αυτό κείμενο ξεκαθαρίζει πως «… το φοιτητικό κίνημα δεν δίστασε και δεν θα διστάσει να πάρει οποιαδήποτε μορφή πάλης εξυπηρετεί κάθε φορά το στόχο που βάζει.», κάτι που είναι πέρα ως πέρα σωστό.
Κάτι όμως που δεν μπορεί να υποστηρίξει και η ΠΚΣ για την δράση-απουσία της τόσο κατά την έναρξη των κινητοποιήσεων κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16, τρία χρόνια πριν, όσο και κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων του περασμένου Δεκέμβρη.
Υ.Γ. : Ας ενημερώσει κάποιος τους συναδέλφους της ΠΚΣ του Βιολογικού πως την τροπολογία που κατέθεσε στην Ευρωβουλή ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, Δ. Παπαδημούλης, για να περιορίσει τις επιπτώσεις του 65ώρου στους εργαζομένους, την ψήφισε το σύνολο της ευρωομάδας της αριστεράς (μέσα σε αυτούς και ο Ευρωβουλευτής του ΚΚΕ ) για να πάψουν να εκτίθενται όπως συνέβη για μία ακόμα φορά με το κείμενο στο οποίο αναφερόμαστε παραπάνω.
ΑΝ.Α.ΠΝΟΗ Βιολογικού 