Ο Δεκέμβρης μας δείχνει το δρόμο
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελεί την σημαντικότερη πολιτική εξέλιξη της χρονιάς, ο αυθόρμητος χαρακτήρας, οι έντονα ριζοσπαστικές πρακτικές που αναδείχθηκαν, η συμμετοχή κοινωνικών ομάδων που ώς τώρα ήταν αποκλεισμένες απο οποιαδήποτε διεκδίκηση, η μαζικότητα και η διάρκεια των κινητοποιήσεων συγκρότησαν ένα εκρηκτικό μείγμα που κατάφερε να αναδείξει ζητήματα και να χαράξει διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό τοπίο και στην κοινωνία.
Ο Δεκέμβρης που ξέσπασε στο φόντο της οικονομικής και πολιτικής κρίσης έχει αφήσει το ανεξίτηλο στίγμα του στην ελληνική κοινωνία.Στο πρώτο στρατόπεδο ήταν η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που στα δύσκολα πάνε πάντα μαζί, με όπλο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τα ΜΜΕ και τους παρακρατικούς «φιλήσυχους» πολίτες της Χρυσής Αυγής, της ΟΝΝΕΔ, και του δημάρχου της ΝΔ της Λάρισας. Βρήκε βέβαια και συμμάχους τόσο από τα δεξιά με τον ΛΑΟΣ να δείχνει το φασιστικό του πρόσωπο, ζητώντας από την κυβέρνηση να επέμβει ο στρατός για να καταστείλει τις κινητοποιήσεις, όσο κι από τα «αριστερά» με το KΚΕ να καταγγέλλει τους πάντες ως προβοκάτορες και πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών, καταπολεμώντας όπως συνηθίζει κάθε λαϊκή έκφραση που δεν ελέγχει.
Το δεύτερο στρατόπεδο ήταν η πλειοψηφία της κοινωνίας που φυσιολογικά, άμεσα εξέφρασε την οργή της για τη δολοφονία ενός εφήβου αλλά και για όλα τα αδιέξοδα που οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν δημιουργήσει. Ήταν οι 15χρονοι μαθητές που κυρίως βγήκαν στους δρόμους με πρωτοφανή μαζικότητα, ταυτιζόμενοι με τον Αλέξη, αντιδρώντας στην καταστολή αλλά και στο μαύρο μέλλον που ήδη διακρίνουν, να τους ετοιμάζουν οι από πάνω. Μιλάμε για μια γενιά εγκλωβισμένη ανάμεσα στο καταναγκαστικό σχολείο της βάσης του 10 και το φροντιστήριο, με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, που δεν βλέπει καμιά προοπτική για το μέλλον τις, που σαν φοιτητές θα συνεχίσουν να δέχονται τις αντιεκπαιδευτικές επιθέσεις και σαν εργαζόμενοι δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα όντας αναλώσιμα υλικά για τις επιχειρήσεις. Ήταν όμως και όλοι εκείνοι που μπορεί να μην κατέβηκαν στον δρόμο, μπορεί να πάγωναν στις εικόνες βίας που αναπαρήγαγαν συνεχώς τα ΜΜΕ, σίγουρα όμως αναγνώρισαν το δίκαιο της εξέγερμένης νεολαίας. Αυτόν τον πόλο εξέφρασε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ, που δέχτηκε και όλα τα πυρά του αστικού κόσμου, δείχνοντας πόσο επικίνδυνη για το σύστημα και χρήσιμη για τον λαό μπορεί να είναι μια αριστερά που σταθερά στηρίζει και συμμετέχει σε κινήματα και εξεγέρσεις, δημιουργώντας όλο και δυνατότερους δεσμούς με τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία.
Σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε οτι η εξέγερση του Δεκέμβρη ενέπνευσε ένα ολόκληρο φάσμα κοινωνικών αγώνων:
- Στο πολύμορφο κίνημα αλληλεγύης που αναπτύχθηκε γύρω απο την δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και κατάφερε να υπερβεί τα στενά πλαίσια του κινήματος αλληλεγύης και να θέσει με ριζοσπαστικούς και μαζικούς όρους σε σειρά εργασιακών χώρων τα ζητήματα του σύγχρονου δουλεμπορίου δηλαδή των εργολαβιών και της ενοικίασης εργαζομένων καθώς και να προκαλέσει μία σειρά αντιρατσιστικών δράσεων. Οι αγώνες γύρω απο τις εργολαβίες του ΗΣΑΠ και του ΑΠΘ κατάφεραν να αποσπάσπουν νίκες .
- Στους κατα τόπους αγώνες γύρω απο ζητήματα ελεύθερων χώρων και αυτοργανομένες και απο τα κάτω δράσεις και κινητοποιήσεις στις γειτονιές.
- Στις κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση των φυλακισθέντων της εξέγερσης.
- Στο κίνημα αλληλεγύης στον Παλαιστινιακό λαό κατα την διάρκεια της ισραηλινής σφαγής στη Γάζα.
- Στο Γενάρη των αγροτών
- Σε σειρά εργατικών αγώνων ενάντια στα λουκέτα, τις απολύσεις,τη μείωση μισθών και το ασφαλιστικό.
Συνολικά, η δεκεμβριανή εξέγερση κατάφερε να αναδείξει τα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού προκαλόντας σοβαρά ρήγματα στην ανοχή ή συναίνεση των απο κάτω στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο. Επιπλέον η μαζική κινητοποίηση της νεολαίας αποτέλεσε μια ξεκάθαρη απάντηση στην επίθεση που δέχονται οι νέοι/νέες στα στοιχειώδη δικαιώματα τους σε εργασία, δημοκρατικές ελευθερίες και εκπαίδευση, επίθεση η οποία μέσα στον φόντο της οικονομικής κρίσης διογκώνεται επικίνδυνα. Η δεκεμβριανή εξέγερση έφερε όμως και με δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο ένα κοινωνικό ρεύμα διατεθειμένο να αναλάβει δράση και να πρωταγωνιστήσει, μια τεράστια λαϊκή διαθεσιμότητα, ίχνη της οποίας βλέπαμε το τελευταίο διάστημα σε μια σειρά από κοινωνικούς αγώνες (ελεύθεροι χώροι, φοιτητικό κίνημα κλπ). Ο Δεκέμβρης όμως λειτούργησε και προωθητικά για τη συσπείρωση των μηχανισμών της εξουσίας και στην προσπάθεια δημιουργίας ενός άλλου ρεύματος στην ελληνική κοινωνία που αποζητά την επιστροφή στην κανονικότητα, αποζητά την ηρεμία, την τάξη και την ασφάλεια .
Δεν θα πληρώσουμε εμέις την κρίση τους
Η βαθιά κρίση που μαστίζει την παγκόσμια, αλλά και την ελληνική οικονομία, έχει γίνει πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα, αλλά και στην καθημερινή μας ζωή. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η οικονομική κρίση είναι πραγματική, με πραγματικές συνέπειες για τις οικονομίες. Οι επιπτώσεις της είναι πλέον ορατές άλλωστε στην καθημερινότητα μας με τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, τους πενιχρούς μισθούς και συντάξεις, τα λουκέτα σε πολλές επιχειρήσεις και το συνεχώς αυξανόμενο κόστος ζωής, την ίδια στιγμή που οι ελαστικές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας, τα stage και το σύγχρονο εργατικό δουλεμπόριο των εργολαβιών γίνεται καθεστώς. Είναι φανερό πως η γενεσιουργός αιτία της κρίσης βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και όχι τα περίφημα άπληστα «golden boys» όπως προβάλλεται από τα ΜΜΕ και από τις κυβερνήσεις. Υπεύθυνοι για την κρίση στην χώρας μας είναι οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που διαχρονικά και κατ’ εντολή της ΕΕ, συνέβαλαν τα μέγιστα στην γιγάντωση των ανισοτήτων και με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους όξυναν τα προβλήματα του λαού.
Ποια είναι η απάντηση του κεφαλαίου όμως στην κρίση; Όλο και περισσότερος νεοφιλελευθερισμός! Θέλουν να φορτώσουν το κόστος της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Η κυβέρνηση έδειξε με τον καλύτερο τρόπο τις προθέσεις της χαρίζοντας 28 δις στις τράπεζες κλέβοντας τα απ’ όλους εμάς, καθώς αυτά τα λεφτά θα έπρεπε να διατεθούν για τους μισθούς, την παιδεία, την υγεία και την ασφάλιση που πλέον φαντάζουν αγαθά πολυτελείας.
Ταυτόχρονα, σε μια κατεύθυνση επούλωσης των ρωγμών που δημιουργήθηκαν στη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία το Δεκέμβρη και μπροστά στο φόβο των επερχόμενων εξεγέρσεων και αγωνων που προκύπτουν λόγω της κρίσης, το κράτος και οι μηχανισμοί του περνουν μια σειρά απο μέτρα καταστολής και τρομοκράτησης.
- Καλλιεργείται κλίμα τρομουστερίας και διάχυτου φόβου, μέσω της υπερπροβολής διάφορων καταστάσεων βίας κυρίως απο τα ΜΜΕ, που ώς κίνηση στοχέυει στη συντηριτικοποίηση της κοινωνίας.
- Την αυταρχικοποίηση του νομικού πλαισίου (κουκουλονόμος, περιύβριση αρχής κ.α)
- Την κατασταλτική θωράκιση του κράτους, μέσα απο σειρά νέων σωμάτων ασφαλείας (ομάδα Δελτα) καθώς και οργανωτική ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων.
- Την συντονισμένη και συγκροτημένη επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο. Είναι σαφές ότι το άσυλο διασφαλίζει τη δυνατότητα των φοιτητών και συνολικότερα της κοινωνίας , να αγωνίζονται, να εξεγείρονται και να νικάνε, με τελευταίο παράδειγμα την εξέγερση του Δεκέμβρη. Γι’ αυτό και η υπεράσπιση του ασύλου είναι αναγκαία, όχι μόνο για το φοιτητικό κίνημα αλλά, και εν μέσω, κρίσης, συνολικά για την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων και για τα δικαιώματά μας. Παράλληλα, διασφαλίζει την συνέχιση του ρόλου του Πανεπιστημίου, ως χώρο ελεύθερης ακαδημαϊκής διδασκαλίας και ως ελεύθερο κοινωνικό χώρο που προστατεύει, πέρα από ιδέες, και πρακτικές. Το πώς θα είναι ένα Πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο φάνηκε ξεκάθαρα στις εικόνες εισβολής αστυνομικών σε ιδρύματα στην Γαλλία και στην Ισπανία, με αναίτιες συλλήψεις καθηγητών και φοιτητών , απλά και μόνο επειδή κατέλαβαν με αποφάσεις των συλλόγων τους τα Πανεπιστήμια. Επιπλέον στην κατεύθυνση αποδόμησης του πανεπιστημιακού ασύλου εντάσσονται και προτάσεις όπως αυτή του Σπηλιωτόπουλου για μετατροπή του Πολυτεχνείου σε μουσείο και τη μεταφορά των μαθημάτων στην Πολυτεχνειούπολη
Το περιβάλλον της κρίσης δημιουργεί ευνοικούς όρους για να υπάρξουν αντιστάσεις και αγώνες για μια άλλη κοινωνία. Τα αδιέξοδα όλο και περισσότερο γεννούν αμφιβολίες στον κόσμο για το κατά πόσο αυτό το σύστημα δρα προς το συμφέρον του ανθρώπου. Η αμφισβήτηση αυτή προκαλεί μια όλο και γενικότερη κρίση που πλήττει τις ίδιες τις αρχές, και την αξιοπιστία του καπιταλισμού. Η οικονομική εξαθλίωση και το γκρέμισμα κάθε διεξόδου για το μέλλον προκαλεί οργή σε όσους καταπιέζονται. Οργή που όλο και πιο συχνά θα μετατρέπεται σε ξεσπάσματα, κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις όπως αυτή του Δεκέμβρη που θα αμφισβητούν την εξουσία του κεφαλαίου. Σκοπός και ιστορικό χρέος της Αριστεράς είναι να παλέψει ώστε να μη χρειαστεί μια δολοφονία για να έρθει το επόμενο ξέσπασμα. Είναι χρέος μας απέναντι στην κοινωνία να προετοιμάσουμε και να οργανώσουμε νέες κινητοποιήσεις, νέες διεκδικήσεις, νέες εξεγέρσεις, να καλέσουμε όλο τον λαό, φοιτητές, άνεργους, εργαζόμενους ντόπιους και μετανάστες, μαθητές σε κοινούς αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, για να διεκδικήσουμε το μέλλον που μας έχουν κλέψει.
Η κρίση δεν παρουσιάζεται μόνο στο επιπεδο της οικονομίας αλλα και στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, με μια έυθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ αναδύεται με την βοήθεια κυρίαρχων κέντρων (μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα) ως ο μοναδικός πόλος διεξόδου απο την πολιτική και οικονομική κρίση. Αντιλαμβανόμαστε όμως οτι η «πράσινη οικονομία» δεν είναι τίποτα άλλο απο την νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ με άλλο χρώμα.
Υπο το πρίσμα όλων των παραπάνω διαμορφώνεται και το πολιτικό περιεχόμενο των φοιτητικών εκλογών του 2009.
Οι φοιτητικές εκλογές είναι μια διαδικασία, η οποία έτσι και αλλιώς δεν αποτελεί το άπαν για την φοιτητική αριστερά ειδικά με τους όρους που αυτές γίνονται, άλλωστε με τους υπάρχοντες μηχανισμούς δεν μπορούν να αλλάξουν απο την μία μέρα στην άλλη τον συσχετισμό δύναμης. Όμως, έχουν πολύ μεγάλη σημασία για εμάς αφ’ ενός γιατί πάρα πολλοί φοιτητές συμμετέχουν σ’ αυτή τη διαδικασία και μπαίνουν στη λογική να προβληματιστούν πολύ πιο έντονα γύρω από το πολιτικό μας σχέδιο , απ’ ότι σε άλλες χρονικές περιόδους. Αφ’ ετέρου αποτυπώνουν τους συσχετισμούς στα όργανα των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων , όργανα τα οποία παίζουν ένα κομβικό ρόλο στην συγκρότηση ή μη διαδικασιών εντός των φοιτητικών συλλόγων και γενικότερα στην ανάπτυξη ή μη συλλογικών αγώνων σ’ αυτούς. Τα απτά παραδείγματα σε συλλόγους που η ΔΑΠ κατέχει την αυτοδυναμία και η αριστερά είναι πολύ αδύναμη, όπως το ΠΑ.ΠΕΙ. ή το οικονομικό της νομικής, όπου δεν γίνονται διαδικασίες συλλόγων ούτε κατά διάνοια, αλλά και σε συλλόγους όπου υπάρχει πολύ δυνατό το δικομματικό στοιχείο , αποδεικνύουν την σημασία της εκλογικής καταγραφής. Για την αριστερά το πιο σημαντικό παραμένει η οργάνωση των μαχών μέσα στις σχολές, τα αμφιθέατρα και τους δρόμους.
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Το κεντρικό ζήτημα που τίθεται και απο την πλευρά του αντιπάλου είναι κατα πόσο η εξέγερση του Δεκέμβρη άλλαξε πραγματικά τους συσχετισμούς στη νεολαία. Είναι κρίσιμο να καταγραφεί και εκλογικά αν υπήρξε μια μετατοπίση των φοιτητών/-τριών προς τα αριστερά, αν θα ενισχυθούν οι δυνάμεις εκείνες που πήραν θέση με την μεριά της εξεγερμένης νεολαίας τον Δεκέμβρη.
Όσων αφορά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση η πιο πρόσφατη εξέλιξη ήταν η αλλαγή της πολιτικής τακτικής του ΥΠΕΠΘ. Υπο την πολιτική πίεση της εξέγερσης του Δεκέμβρη η κυβέρνηση αναγκάστηκε να προβεί σε έναν τακτικό ελιγμό τοποθετώντας στην θέση του υπουργού παιδείας των επικοινωνιακό Σπηλιοτόπουλο προκειμένου να διαμορφώσει μια νέα συναίνεση στην εκπαιδευτική πολιτική μέσω ενός ψευδεπίγραφου διαλόγου από μηδενική βάση. Παράλληλα, η εκπαιδευτική αναδιάρθωση υλοποιείται σε μια σειρά από σχολές (αξιολόγηση, συγγράματα, υποχρηματοδότηση) ενώ η αναγνώριση των Κ.Ε.Σ επιβραδύνεται και το υπουργείο αποφεύγει να προκαλέσει νέες αντιδράσεις καταθέτοντας νέα νομοθετήματα.
Είναι ένας διάλογος μαϊμού, στον οποίο συμμετέχουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ και διατρανώνει ότι θα συμβάλλει στην βελτίωση της παιδείας! Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, ακόμα περισσότερες θυσίες για μας. Άλλωστε κανένας διάλογος δεν χρειάζεται για να αποσυρθεί ο νόμος πλαίσιο που αποδεδειγμένα είναι αντιεκπαιδευτικός. Κανένας διάλογος δεν χρειάζεται για να δώσει η κυβέρνηση το λιγότερο 5% για την παιδεία. Κανένας διάλογος δεν χρειάζεται για να καταργηθεί η βάση του 10 ή να κλείσουν όλα τα ΚΕΣ. Είμαστε μια γενιά που της τα ζητάνε όλα και δεν της δίνουν τίποτα. Μας υπολογίζουν για το νέο εργατικό δυναμικό που θα τροφοδοτεί την ελαστική και ανασφάλιστη εργασία. Θέλουν μια νεολαία που ακόμη και αν έχει πολλά πτυχία και εξειδικευμένες γνώσεις δεν θα έχει κανένα δικαίωμα.
Επιπλέον, η πρόσφατη ανακατάληψη της ΠΟΣΔΕΠ από τις δυνάμεις του δικομματισμού και της ΑΡΜΕ αποτελεί σαφώς μία οπισθοχώρηση στο εσωτερικό του πανεκπαιδευτικού κινήματος. Η απερχόμενη ηγεσία της Ομοσπονδίας αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι των κινητοποιήσεων απέναντι στα κυβερνητικά σχέδια για την εκπαίδευση. Η εξέλιξη αυτή διευκολύνει αφάνταστα την κυβέρνηση, αφού έχει πλέον ένα καλό συνομιλητή μέσα στα Πανεπιστήμια. Τα πρώτα δείγματα γραφής που έδωσε η νέα ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (συμμετοχή στο διάλογο του Σπηλιωτόπουλου, αποχή από την απεργία της 2 Απρίλη, θετική στάση στην εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στο ΑΠΘ), προδιαγράφει τον ρόλο που θα παίξει στην εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης απέναντι στα αγωνιζόμενα κομμάτια της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Η κυβέρνηση, υιοθετώντας τις ακροδεξιές κραυγές του ΛΑΟΣ και με τα ΜΜΕ πλήρως συντονισμένα, επιλέγει να πολώνει την πολιτική συζήτηση συσχετίζοντας φαινόμενα βίας με το πανεπιστημιακό άσυλο, με απώτερο στόχο την κατάργησή του. Στην προσπάθεια τους αυτή το ΠΑΣΟΚ αποτελεί το καλύτερο στήριγμα καθώς ανοιχτά ποινικοποιεί αδιακρίτως τις καταλήψεις και κάθε μορφή αγώνα του φοιτητικού κινήματος όπως αυτά εκφράστηκαν δια στόματος της Α. Διαμαντοπουλού και του Θ. Πάγκαλου. Συνθέτουν μια εικόνα του πανεπιστημίου- άντρο υπόθαλψης «κουκουλοφόρων» και εγκληματιών, προβάλοντας επεισόδια και περιστατικά τυφλής βίας που δεν έχουν καμία σχέση με τους οργανωμένους αγώνες του φοιτητικού κινήματος και εκ του αποτελέσματος τους προβοκάρουν και τους υπονομεύουν, όπως τα περιστατικά με τον καθηγητή Πανούση και το Κολωνάκι.
Τα ζήτημα που έβαλαν όλες οι φοιτητικές κινητοποιήσεις και ανέδειξε ακόμη πιο ηχηρά ο Δεκέμβρης ήταν, ότι οι ανάγκες μας δεν χωρούν στο μέλλον που μας ετοιμάζουν, ότι δεν θα ζήσουμε με 600 Ε, δεν θα δουλεύουμε ανασφάλιστοι και για 65 ώρες, δεν θα σπουδάζουμε για ένα πτυχίο που δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα. Δεν θα δεχτούμε ένα πανεπιστήμιο- αυταρχικό κολέγιο, που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Δεν θα διαπραγματευτούμε τίποτα λιγότερο από το να ζούμε με αξιοπρέπεια. Οι πρόσφατοι αγώνες της νεολαίας μας έδειξαν οτι μπορούμε να νικάμε!
Οι φορείς του δικομματισμού μέσα στα πανεπιστήμια, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, που εδω και χρόνια προσπαθούν να απονεκρώσουν πολιτικά τις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων (ιδιαίτερα των γενικών συνελευσεων), και δρουν ως το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθεια ανάπτυξης συλλογικών αγώνων (νόμος- πλαίσιο, άρθρο 16, δεκεμβριανή εξέγερση), ήταν αυτές που υπερασπίστηκαν την κυβέρνηση των δολοφόνων μέσα στην εξέγερση του Δεκέμβρη και που στηρίζουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση μέσα στις σχολές. Δεν ξεχνάμε βέβαια και την σταση της ΠΚΣ, που καταγγέλοντας την εξέγερση έσπευσε να ταχθεί με την τάξη και την ασφάλεια αποδεικνύοντας οτι δεν αποτελεί ουσιαστική απειλή για το σύστημα.
Οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά μας
Η Αριστερή Ενότητα θέλει να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός μετώπου αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό και γενικότερα στην επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και την νεολαία. Στοχοποιούμε το δικομματικό σύστημα εξουσίας ως τον κύριο εκφραστή των συμφερόντων και επιλογών της άρχουσας τάξης στη χώρα μας. Η κυβέρνηση της ΝΔ με την πλήρη σύμπνοια της συμπολίτευσης ΠΑΣΟΚ και με την αντιλαϊκή της πολιτική (ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, υπονόμευση του ασφαλιστικού συστήματος κλπ) συνέβαλε τα μέγιστα στην όξυνση των επιπτώσεων της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.
Ο αγώνας για την συγκρότηση αντιστάσεων που θα συμβάλλουν στην υπέρβαση με όρους κινήματος της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί παρά να έχει κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά συνολικού πολιτικού αγώνα. Ειδικά η νεολαία αποτελεί το κομμάτι αυτό της κοινωνίας που χτυπιέται πιο έντονα από τις συνέπειες τις κρίσης, η Αριστερή Ενότητα θα πάρει πρωτοβουλίες και θα αγωνιστεί στα μέτωπα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, εργασιακής προοπτικής, δημοκρατικών δικαιωμάτων το επόμενο διάστημα στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας.
Η Αριστερή Ενότητα παλεύει ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό μέσα και έξω από τις σχολές, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της παιδείας και την εντατικοποίηση των σπουδών, ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Επιπλέον παλεύουμε για το δικαίωμά μας στην εκπαίδευση μέσω της ενίσχυσης της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση-στέγαση-μεταφορές-δωρεάν συγγράμματα). Παλεύουμε για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο (το οποίο θα περιλαμβάνει τα ριζοσπαστικά κομμάτια των μελών ΔΕΠ με τα οποία βρεθήκαμε σε κοινούς αγώνες το προηγούμενο διάστημα) ικανό να αποκρούσει τη νεοφιλελεύθερη επίθεση στην εκπαίδευση. Δεν δεχόμαστε καμμία περιστολή του ασύλου και παλεύουμε για την διεύρυνση του και σε άλλους κοινωνικούς χώρους.
Μπροστά στον εργασιακό μεσαίωνα (απολύσεις, ελαστικοποίηση εργασίας, μείωση μισθών, ανεργία) που μας ετοιμάζουν απαντάμε με τους αγώνες μας ενάντια στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας καθώς και την προσπάθεια υπονόμευσης των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων μέσω τις υποβάθμισης των πτυχιών μας.
Τέλος, μπροστά στην συνεχόμενη αμφισβήτηση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων από πλευράς του νεοφιλελευθερισμού, δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω.
Για την αγωνιστική ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ, μια ανασυγκρότηση που θα βαθύνει την πολιτική κουβέντα εντός των φοιτητικών συλλόγων και θα βάλει πιο ξεκάθαρα τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των παρατάξεων ενώ θα κεντρικοποιήσει την μάχη του φοιτητικού κινήματος με τις πολιτικές του δικομματισμού και εν προκειμένω της κυβέρνησης. Όμως η ανασύσταση της ΕΦΕΕ δεν είναι πανάκεια για το κίνημα και είναι αυτονόητο ότι τον πρώτο λόγο θα έχουν οι φοιτητές/-τριες μέσω των γενικών συνελεύσεων, οι οποίοι θα μπορούν να χαράζουν τον δικό τους σχεδιασμό ακόμη και κόντρα σε μη αγωνιστικές αποφάσεις της ηγεσίας της όπως το 79.
Την τελευταία περίοδο, μετά την δική μας εξέγερση, ξετυλίγονται μαζικοί και ριζοσπαστικοί αγώνες σε όλη την Ευρώπη με κεντρικό σύνθημα «δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας!». Στη Γουαδελούπη , την Ιταλία ,τη Γαλλία και την Ισπανία οι φοιτητές αγωνίζονται με διαδηλώσεις και καταλήψεις ενάντια στις περικοπές και την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας αλλά κι οι εργαζόμενοι σε εργοστάσια κι υπηρεσίες,οι άνεργοι κι οι ελαστικά εργαζόμενοι – «πρεκάριοι»- προχώρησαν σε μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων.Η πανευρωπαϊκή αντίσταση τρομάζει κι αναδιπλώνει τους ισχυρούς της άρχουσας τάξης.
Δυστυχώς για κάποιους ο Δεκέμβρης που μας πέρασε ήταν μόνο η πρόβα. Μια πρόβα που έδειξε ότι η νεολαία δεν είναι διατεθειμένη να ζήσει μέσα στην ανασφάλεια και την εργασιακή περιπλάνηση, να ζήσει μια ζωή χωρίς δικαιώματα και χωρίς αξιοπρέπεια. Αυτό που μπορούμε να τους υποσχεθούμε είναι ότι δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω από τους αγώνες μας, μέχρι να κτίσουμε ένα κόσμο που να χωράει τα όνειρα και τις ανάγκες μας
ΑΝ.Α.ΠΝΟΗ Βιολογικού 